Μετά τον θάνατο του πατέρα της (Peter Mullan), η Iris (Freya Allan) μαθαίνει ότι έχει κληρονομήσει μια ερειπωμένη παμπ.
Μετά τον θάνατο του πατέρα της (Peter Mullan), η Iris (Freya Allan) μαθαίνει ότι έχει κληρονομήσει μια ερειπωμένη παμπ. Ταξιδεύει στο Βερολίνο για να αναγνωρίσει το σώμα του πατέρα της και να συναντηθεί με τον Δικηγόρο (Ned Dennehy) για να συζητήσουν. Όταν υπογραφεί η πράξη, θα δεθεί άρρηκτα με μια ανείπωτη οντότητα που κατοικεί στο υπόγειο της παμπ, την Baghead, ένα πλάσμα που αλλάζει μορφή και μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάθε νεκρό. Δύο χιλιάδες μετρητά για δύο λεπτά με το πλάσμα είναι ό,τι χρειάζονται για να απαλύνουν τη θλίψη τους οι απελπισμένοι αγαπημένοι τους. Ο Neil (Jeremy Irvine), ο οποίος έχει χάσει τη γυναίκα του, είναι ο πρώτος πελάτης της Iris.
Όπως ο πατέρας της, η Iris μπαίνει στον πειρασμό να εκμεταλλευτεί τις δυνάμεις του πλάσματος και να βοηθήσει τους απελπισμένους ανθρώπους με ένα τίμημα. Σύντομα, όμως, ανακαλύπτει ότι η παραβίαση του κανόνα των δύο λεπτών μπορεί να έχει τρομακτικές συνέπειες. Μαζί με την καλύτερή της φίλη, Katie (Ruby Barker), η Iris πρέπει να παλέψει για να διατηρήσει τον έλεγχο της Baghead και να βρει πώς να την καταστρέψει, προτού τους καταστρέψει εκείνη.
Η μικρού μήκους ταινία
Θα επαναφέρατε κάποιον από τους νεκρούς; Εάν, ας πούμε, μπορούσατε να έχετε μόνο δύο λεπτά ακόμη με ένα χαμένο αγαπημένο σας πρόσωπο -μια ευκαιρία να πείτε αντίο, ίσως, ή να πείτε ότι το αγαπάτε, να κάνετε κάποια ερώτηση που δεν είχατε ποτέ την ευκαιρία ή να κοιταχτείτε στα μάτια μια τελευταία φορά; Ή, ίσως, η επιθυμία σας να τους ξαναδείτε οδηγείται από κάτι λιγότερο αλτρουιστικό, λιγότερο οδυνηρό, λιγότερο ζεστό. Ίσως οδηγείται από κάτι… πιο σκοτεινό.
Αυτή είναι η ερώτηση που στοίχειωσε, το 2017, τη μικρού μήκους ταινία Baghead του Alberto Corredor, μια συγκροτημένη, εντυπωσιακή ταινία που σφύζει από μυστήριο και απειλή, θυμό και αγωνία. Σε αυτήν, ένας θλιμμένος άντρας, ονόματι Kevin, επισκέπτεται μια παμπ και πληρώνει δύο χιλιάδες λίρες στον ιδιοκτήτη για δύο λεπτά μαζί με μια οντότητα. Η οντότητα κατοικεί στο υπόγειο, ένα πλάσμα που αλλάζει μορφή και μπορεί να μεταμορφωθεί σε οποιονδήποτε χαμένο θέλει να δει κανείς. Αλλά με τι κόστος; Το καθηλωτικό short προσέφερε μεγάλα θέματα συμπιεσμένα σε 15 λεπτά έντασης.
Οι θεματικές του Baghead
Όπως τα σύγχρονα κλασικά τρόμου The Babadook, Hereditary, Relic, το Baghead πραγματεύεται ηχηρά θέματα, ενώ παράλληλα προσφέρει μια συναρπαστική ψυχαγωγία γεμάτη σασπένς και τρόμους.
«Η Iris είναι μια νεαρή γυναίκα με ένα πολύ δύσκολο παρελθόν», λέει ο Corredor. «Προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, να τα καταφέρει στον κόσμο και, όταν ανακαλύπτει ότι ο μπαμπάς της πέθανε, ένας μπαμπάς με τον οποίο ήταν αποξενωμένη για όλη της τη ζωή, έχει αυτήν την περιέργεια. Αξιοποιούμε αυτήν την έννοια της απώλειας και της θλίψης, και αυτό είναι που κάνει τη σύνδεσή της με την παμπ και το υπόγειο τόσο ισχυρή -θέλει να δει γιατί αυτό το άτομο δεν ήθελε ποτέ να την έχει στη ζωή του. Κάθε χαρακτήρας αυτής της ιστορίας είναι παγιδευμένος από τη θλίψη».
Ο Corredor συνεχίζει: «Υπάρχουν σκέψεις που περνούν από το κεφάλι μας ακόμα και με τα άτομα που αγαπάμε περισσότερο, σκέψεις που είναι πολύ σκοτεινές, αλλά ποτέ δεν τις εκφράζουμε. Αλλά όταν χρησιμοποιείται η Baghead, αυτές οι σκέψεις έρχονται στην επιφάνεια, οπότε έτσι η θλίψη γίνεται ακόμα πιο δυνατή, επειδή οι άνθρωποι έρχονται να δουν το πλάσμα για να συνεχίσουν τη ζωή τους, να κλείσουν, αλλά δεν θα το καταφέρουν ποτέ, γιατί χειραγωγεί αυτές τις σκέψεις για να κάνει τη θλίψη ακόμα πιο βαθιά. Είναι θλίψη και δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτήν».
Η θλίψη είναι κάτι που μας επισκέπτεται όλους σε σημεία της ζωής μας και ποιος δεν θα ήθελε να είχε περισσότερο χρόνο με κάποιον ξεχωριστό που έχασε; Αυτό μας φέρνει πίσω στο νόστιμο άγκιστρο της ταινίας: θα επαναφέρατε κάποιον από τους νεκρούς για δύο λεπτά, αν μπορούσατε; Είναι το είδος της ερώτησης που προκαλεί συζητήσεις. «Δεν ξέρω αν θα το έκανα», λέει η παραγωγός Rona. «Νομίζω ότι είναι καλύτερα να αφήνουμε τα πράγματα στην ησυχία τους. Είναι καλύτερα να θυμόμαστε τους ανθρώπους όπως ήταν όταν ζούσαν».
Οι συμπρωταγωνιστές του Allan, Irvine και Mullan, λένε: «Νομίζω ότι είναι σαν το Pet Cemetary, όπου λες
“Μερικές φορές το νεκρό είναι καλύτερο”», λέει ο Irvine, ενώ ο Mullan τονίζει, «Δεν είναι ποτέ καλή ιδέα. Χορεύεις με τον διάβολο. Αφήστε τους νεκρούς να κοιμηθούν».
«Φυσικά θα έφερνα κάποιον πίσω, είμαι πολύ περίεργος να μην το κάνω αυτό!» προσθέτει ο Corredor.
«Θα έφερνα πίσω τον Freddie Mercury για να τον ακούσω να τραγουδάει ζωντανά για δύο λεπτά. Δεν κατάφερα ποτέ να το κάνω όταν ζούσε, οπότε αυτό θα ήταν ένα ωραίο γεγονός».
Το μόνο που μένει είναι να εξετάσετε τη γνώμη σας. Θα θέλατε, έτσι δεν είναι;
Μπορείτε να δείτε το trailer της ταινίας εδώ.
*Η ταινία κυκλοφορεί στους κινηματογράφους την Πέμπτη 28 Μαρτίου από την Spentzos Film.