Η Φεϊρούζ ψάλλει την ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής στις ορθόδοξες εκκλησίες του Λιβάνου, εδώ και δεκαετίες
Με την ονομασία «εγκώμια επιταφίου» φέρονται στη βυζαντινή υμνολογία – υμνογραφία ειδικά τροπάρια που ψάλλονται κατά τον Όρθρο του Μεγάλου Σαββάτου. Κατά την τελετουργία ψάλλονται το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, εντός των ναών, λίγο πριν από την εκφορά του επιταφίου, όπου μερικά εξ αυτών και επαναλαμβάνονται κατά την εκφορά.
Η πρώτη στάση σε ήχο πλάγιο α’ αρχίζει με το εγκώμιο «Η ζωή εν τάφω, κατετέθης, Χριστέ…».
Μία από τις πλέον εμβληματικές εκτελέσεις του θρησκευτικού ύμνου είναι αυτή της ελληνορθόδοξης Λιβανέζας τραγουδίστριας, Νουχάντ Χαντάντ, γνωστής με το καλλιτεχνικό όνομα ως Φαϊρούζ.
Ασπάστηκε την ελληνική ορθοδοξία όταν παντρεύτηκε τον Άσσι, που ήταν ελληνορθόδοξος. Η Φεΐρουζ ψάλλει την ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής στις ορθόδοξες εκκλησίες του Λιβάνου εδώ και δεκαετίες. Κάθε χρόνο ψάλλει τους ύμνους της Μεγάλης Παρασκευής ντυμένη στα μαύρα και με δάκρυα στα μάτια, που συνήθως προσπαθεί να κρύψει, φορώντας γυαλιά.
Aκούστε την να ψάλλει στα ελληνικά τον ύμνο:
Η δεύτερη στάση σε ήχο πλάγιο α’ αρχίζει με το εγκώμιο «Άξιον εστί μεγαλύνειν σε τον Ζωοδότην…».
Η τρίτη στάση σε ήχο α’ αρχίζει με το εγκώμιο «Αι γενεαί αι πάσαι ύμνον τη ταφή Σου προσφέρουσι, Χριστέ μου».
Οι τρεις παραπάνω στάσεις καταλήγουν με το ίδιο τροπάριο – εγκώμιο που αρχίζουν, ενώ, ο λειτουργών ιερέας ή αρχιερέας θυμιατίζει τον επιτάφιο και από τις τέσσερις πλευρές του. Συνέχεια των εγκωμίων ακολουθούν ευλογητάρια και στιχηρά ιδιόμελα.
Σε όλη την έκταση των ποιητικών κειμένων δεσπόζουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετα στοιχεία: Ο δραματικός λόγος και το θριαμβευτικό στοιχείο, η θνητότητα και η αθανασία, η λύπη και η χαρά, ο πόνος του Σταυρού, αλλά και ο θρίαμβος της Αναστάσεως.
Στα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής παρελαύνουν η άψυχη και έμψυχη φύση, οι άγγελοι, οι άνθρωποι, οι προφήτες, τα πτηνά, τα ευγενή ζώα, τα αστέρια και άλλα δημιουργήματα του Θεού. Όλα συμπονούν και συμπάσχουν στο φρικτό θέαμα του ενταφιασμού της Ζωής, που είναι ο Κύριος της Δόξης.
Ο Θεάνθρωπος αναφέρεται εδώ ως ο πλέον όμορφος από όλους τους θνητούς. Βασιλιάς του παντός. Φως, που φωτίζει τον εξωτερικό και εσωτερικό μας κόσμο. Φιλάνθρωπος. Κριτής. Ζωοδότης. Εκείνος που κρατάει στην παλάμη του τη Γη. Αυτός που είναι η προσωποποίηση της ίδιας της ζωής. Η πλήρης έκφραση της ευγένειας και της ανθρωπιάς.