Η συζήτηση γύρω από την ευθανασία είναι μία από τις πιο δύσκολες, συναισθηματικά φορτισμένες και βαθιά φιλοσοφικές συζητήσεις της σύγχρονης κοινωνίας. Ο Αρκάς, με το χαρακτηριστικό του πικρό χιούμορ, άγγιξε αυτήν την ευαίσθητη πτυχή με ένα σκίτσο που προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις: «Η ευθανασία είναι αμαρτία γιατί προσβάλλει την ιερότητα της ζωής. Ο μακροχρόνιος, άσκοπος, αφόρητα βασανιστικός πόνος δεν την προσβάλλει. Την εξευτελίζει».
Αν κάτι επισημαίνει με ενάργεια αυτό το σκίτσο, είναι το παράδοξο της ανθρώπινης αντίληψης γύρω από τη ζωή και τον θάνατο. Η έννοια της «ιερότητας της ζωής» δεν μπορεί να περιορίζεται σε έναν βιολογικό παλμό. Η ζωή είναι κάτι περισσότερο από το απλό «ζει ακόμα». Είναι συνείδηση, αξιοπρέπεια, ελπίδα, συμμετοχή, ποιότητα.
Η ευθανασία δεν είναι πράξη απελπισίας, είναι πράξη επιλογής. Είναι η τελική πράξη ελευθερίας για έναν άνθρωπο που δεν μπορεί πια να αντέξει έναν πόνο χωρίς νόημα, χωρίς προοπτική, χωρίς τέλος. Είναι η σιωπηλή διαμαρτυρία απέναντι σε ένα ιατρικό σύστημα που συχνά παρατείνει τη ζωή μηχανικά, αλλά όχι ουσιαστικά.
Όσοι αντιτίθενται στην ευθανασία συνήθως επικαλούνται θρησκευτικά ή ηθικά επιχειρήματα. Αλλά τι ηθική υπάρχει στην επιβολή βασανιστικής παράτασης της ζωής όταν η ίδια η ζωή έχει μετατραπεί σε διαρκές μαρτύριο; Ποια ηθική υπερασπίζεται τον αφανισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στο όνομα της «ιερότητας»;
Η ευθανασία δεν προσβάλλει τη ζωή. Αντιθέτως, υπερασπίζεται την ποιότητά της. Δεν είναι η εύκολη λύση, αλλά μια λύση που προϋποθέτει συνείδηση, νηφαλιότητα και ανθρωπιά. Κανένας δεν επιθυμεί να πεθάνει, όμως υπάρχουν στιγμές που ο θάνατος δεν είναι εχθρός αλλά λύτρωση.
Σε μια κοινωνία που σέβεται την αυτοδιάθεση, η νομιμοποίηση της ευθανασίας υπό αυστηρούς ιατρικούς και ηθικούς κανόνες δεν είναι μόνο δικαίωμα, είναι υποχρέωση. Γιατί καμία ζωή δεν πρέπει να καταλήγει σε μια ατέρμονη κόλαση απλώς και μόνο για να μείνει «θεωρητικά» ιερή.
Η πραγματική ιερότητα της ζωής βρίσκεται στην ελευθερία να την τιμήσεις. Ακόμα και στην τελευταία της πράξη.
Ποιος είναι ο σκιτσογράφος Αρκάς
Ο Αρκάς είναι Έλληνας σκιτσογράφος και συγγραφέας. Ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 δημοσιεύοντας τη σειρά Ο Κόκορας στο περιοδικό Βαβέλ και στη συνέχεια στο Παρά Πέντε και στο Μικρό Παρά Πέντε. Το έργο του αποτελείται κυρίως από σειρές με συγκεκριμένο θέμα – πρωταγωνιστές που δημοσιεύονται σε περιοδικά και εφημερίδες και συγκεντρώνονται στη συνέχεια σε άλμπουμ. Από τα έργα του ο Ισοβίτης έχει γίνει σειρά με μαριονέτες για την ελληνική τηλεόραση από τον Μάνθο Σαντοριναίο. Δουλειές του έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, πολωνικά, ρουμανικά, σέρβικα και βουλγάρικα), ενώ έχει γράψει και θεατρικά έργα.
Το πραγματικό ονοματεπώνυμο του εν λόγω συγγραφέα είναι άγνωστο, καθώς ο ίδιος δεν το έχει αποκαλύψει, ενώ τα ονόματα Αντώνης Ευδαίμων και Γεράσιμος Σπανοδημήτρης που έχει χρησιμοποιήσει σε έργα του, θεωρούνται ψευδώνυμα. Επίσης, έχει προταθεί το όνομα Άρης Καστρινός (απ’ όπου υποτιθέμενα προέρχεται και το ΑΡ-ΚΑΣ).
Κατά καιρούς ασκήθηκε κριτική στο έργο του, κυρίως (αλλά όχι αποκλειστικά) από τον πολιτικό χώρο της Αριστεράς. Οι επικρίσεις αφορούν κυρίως ορισμένα σκίτσα του που κατηγορήθηκαν ότι είναι μισογυνικά και «χοντροφοβικά». Τον Ιούλιο του 2019 η σελίδα του στο Facebook, σύμφωνα με τον ίδιο, απενεργοποιήθηκε για διάστημα μίας εβδομάδας λόγω συνεχών αναφορών από χρήστες που κατηγόρησαν τις αναρτήσεις του.
Αρκάς: ΜΜΕ & αρθρογράφοι έχουν εστιάσει στις πολιτικές του πεποιθήσεις
Ο ίδιος ο Αρκάς, καθώς και ΜΜΕ και αρθρογράφοι, χαρακτήρισαν τις επικρίσεις απόπειρα λογοκρισίας, ενώ υποστήριξαν ότι η σάτιρα του Αρκά στοχεύει το φαινόμενο της πολιτικής ορθότητας, επειδή το θεωρεί επικίνδυνο και ικανό να απειλήσει κατοχυρωμένα δημοκρατικά δικαιώματα και την ελευθερία του λόγου.