Το άρθρο απευθύνεται σε εσένα που ανάβεις με το «έτσι θέλω» μια φωτιά. Δεν σε νοιάζει αν είναι σε δάσος, σε σπίτι ή σε μια πόρτα. Δεν βλέπεις ανθρώπους, βλέπεις στόχους. Δεν ακούς φωνές, ακούς μόνο τον θόρυβο της έκρηξης που σε ηδονίζει… ξέροντας ότι έσπειρες τον όλεθρο!
Της: Έπης Τρίμη
Δεν σκέφτεσαι το κλάμα του παιδιού που θα ξυπνήσει στον πανικό, τον ηλικιωμένο που δεν θα προλάβει να σωθεί, το δέντρο που χρειάστηκε εκατό χρόνια για να υψωθεί και τώρα γίνεται στάχτη σε δευτερόλεπτα.
Στο μυαλό σου, είσαι ο σκηνοθέτης μιας παράστασης καταστροφής. Νιώθεις ότι ελέγχεις τη σκηνή, ότι επιβάλλεις την παρουσία σου με φλόγες.
Ίσως πιστεύεις πως η πράξη σου είναι μήνυμα. Δεν είναι. Είναι μόνο η απόδειξη ότι δεν έχεις τίποτα να πεις.
Η φωτιά δεν σου ανήκει. Δεν σε υπακούει. Μπορεί να γυρίσει εναντίον σου, να κάψει εκείνους που δεν είχες «υπολογίσει». Μπορεί να αφανίσει τόπους που δεν γνώρισες ποτέ, να πληγώσει ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με τον θυμό ή τη ματαιοδοξία σου. Είσαι ο σύγχρονος Νέρωνας, όχι γιατί κυβερνάς μια αυτοκρατορία, αλλά γιατί καις έναν τόπο που δεν σου ανήκει.
Οι ευθύνες της Πολιτείας
Μην περιμένεις να σβήσουν οι στάχτες για να δράσεις. Μην μετράς μόνο καμένα στρέμματα, σπίτια, συλλήψεις. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο στα χέρια που κρατούν τον αναπτήρα, αλλά και στα μυαλά που πιστεύουν ότι η καταστροφή είναι μέσο. Η πρόληψη δεν είναι κόστος, είναι ασπίδα. Επένδυσε σε ανθρώπους, τεχνολογία, φύλαξη, ενημέρωση. Δείξε ότι η ασφάλεια του τόπου και η προστασία της φύσης δεν είναι προεκλογικό σύνθημα, αλλά καθημερινή μάχη. Και όταν κάποιος σπέρνει φωτιά, φρόντισε να θερίσει τις συνέπειες της πράξης του χωρίς καθυστέρηση και χωρίς διαπραγματεύσεις.
Η κοινωνία δεν αντέχει άλλους Νέρωνες. Δεν αντέχει να βλέπει τα δάση της να καίγονται, τα παιδιά της να ζουν με τον φόβο, τις πόλεις της να μυρίζουν καπνό. Θέλει να ξέρει ότι αυτός που καταστρέφει θα λογοδοτήσει. Θέλει να πιστεύει ότι οι φλόγες μπορούν να σβήσουν πριν ανάψουν.
Η ζωή και η φύση έχουν την ίδια ανάγκη. Χρόνο για να ανθίσουν, φροντίδα για να μείνουν όρθια, προστασία για να συνεχίσουν να υπάρχουν. Κι εσύ που καίς, είτε με γκαζάκια είτε με σπίρτα, γίνεσαι εχθρός και των δύο.
Από το δάσος στη συνείδηση, όλα μπορούν να καούν και η Πολιτεία, έχει και αυτή το μερίδιο της ευθύνης της…όπως και ο κάθε ένας από μας!