Και όμως ο αγαπημένος ήρωας κινουμένων σχεδίων ζούσε και έγραψε τη δική του ιστορία σαν παραμύθι
Στην χρυσή εποχή της αμερικανικής ψυχαγωγίας, όταν η πάλη κατακτούσε στάδια και δημιουργούσε αστέρες ταχύτερα από τη βιομηχανία του κινηματογράφου, εμφανίστηκε ένα διαφορετικό πρόσωπο που ενέπνεε θαυμασμό και τρυφερότητα.
Δεν ήταν ένας γόης του Χόλιγουντ ή ένας μυώδης πρωταθλητής με αψεγάδιαστο χαμόγελο, ένας πραγματικός… Σρεκ!
Ήταν ο Maurice Tillet, ένας Γάλλος παλαιστής με ρωμαλέο σώμα και επιβλητικό κεφάλι, γνωστός με το προσωνύμιο «Ο Γαλλικός Άγγελος». Αν και η εμφάνισή του ήταν εντυπωσιακή, αυτό που τον καθιέρωσε ως θρύλο ήταν η ιστορία του.
Ο Tillet έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, φεύγοντας από τη σύγκρουση στην Ευρώπη και από τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες: μια σπάνια ιατρική κατάσταση είχε μεταμορφώσει σταδιακά το πρόσωπο και το σώμα του. Σε μια κοινωνία που λατρεύει το θέαμα και την εξωτερική εμφάνιση, ο Maurice αναδείχθηκε σε μαγνητική φιγούρα της πάλης και σύντομα χαρακτηρίστηκε «ο ανθρώπινος όγκος». Η επιτυχία του ήταν άμεση: γέμιζε στάδια, ενέπνεε μιμητές και έγινε ένα εμβληματικό πρόσωπο, τόσο παράξενο όσο και αγαπητό.
Όμως έξω από το ρινγκ, η παιδεία του κατέρριπτε κάθε προκατάληψη: ήταν παθιασμένος αναγνώστης, πολύγλωσσος, αυτοδίδακτος φιλόσοφος και ποιητής με βαθιά φωνή. Ήταν επίσης ένας άνθρωπος πληγωμένος από την απόρριψη, αλλά υπερήφανος για να μην υποκύψει στον οίκτο. Ο Maurice Tillet πέθανε στις 4 Σεπτεμβρίου 1954 στο Σικάγο.
Παιδικά χρόνια ανάμεσα στο χιόνι και τα βιβλία
Ο Maurice Tillet γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1903, περιτριγυρισμένος από τα χιονισμένα τοπία των Ουραλίων, στην τότε Ρωσική Αυτοκρατορία. Γιος Γάλλων γονέων – η μητέρα του ήταν δασκάλα και ο πατέρας του μηχανικός σιδηροδρόμων – πέρασε τα παιδικά του χρόνια ανάμεσα σε βιβλία και παιχνίδια, απολαμβάνοντας το προσωνύμιο που του είχε χαρίσει η όμορφη όψη του: «L’Ange» (ο άγγελος).
Η κοινωνία στην οποία γεννήθηκε βρισκόταν στο κατώφλι ριζικών αλλαγών. Το 1917, η Ρωσική Επανάσταση ανάγκασε την οικογένειά του να αφήσει πίσω τη γη του πάγου και των χαμένων υποσχέσεων. Μετακόμισαν στη Ρεμς της Γαλλίας, μια πόλη πλούσια σε πολιτισμό αλλά σημαδεμένη από τον πόλεμο. Εκεί, ο Maurice μεγάλωσε ως στοχαστικός και μελετηρός νέος, γεμάτος όνειρα. Το όνειρό του ήταν να γίνει ηθοποιός ή δικηγόρος. Είχε βαθιά, εκφραστική φωνή και αγαπούσε με πάθος την κλασική λογοτεχνία.
Τότε, το σώμα του ήταν φυσιολογικό και κανείς δεν υποψιαζόταν την ανατροπή που τον περίμενε. Ήταν απλώς ένας ακόμη νέος, μελετηρός και ονειροπόλος, που ονειρευόταν να παρουσιάσει το ταλέντο του στις μεγάλες γαλλικές σκηνές θεάτρου. Αλλά η ζωή είχε ήδη γράψει το δικό της σενάριο.
Η μεταμόρφωση και το ραντεβού με τη μοίρα
Λίγο μετά τα 20 του, ο καθρέφτης άρχισε να αντανακλά μια διαφορετική εικόνα. Δεν συνέβη απότομα· ήταν μια σταδιακή διαδικασία. Αρχικά, παρατήρησε την ανάπτυξη των ποδιών και των χεριών της, και τελικά η γνάθος της διευρύνθηκε και το κρανίο μεγάλωσε. Η διάγνωση ήταν αμείλικτη: ακρομεγαλία, μια σπάνια κατάσταση που προκαλείται από καλοήθη όγκο στην υπόφυση, διαταράσσοντας την παραγωγή αυξητικής ορμόνης.
Για πολλούς, θα ήταν καταδίκη. Για τον Maurice, ήταν η αρχή ενός νέου κεφαλαίου.
Ένα νέο σώμα και η αναγέννηση στις θάλασσες
Καθώς το πρόσωπό του άλλαζε και το σώμα του αποκτούσε ασυνήθιστες διαστάσεις, ο Maurice συνειδητοποίησε ότι η επαγγελματική του πορεία έπρεπε να πάρει άλλη κατεύθυνση. Άφησε πίσω του το όνειρο της υποκριτικής και τη νομική καριέρα. Η μεσοπολεμική Γαλλία δεν είχε χώρο για όποιον ξεχώριζε με διαφορετικό τρόπο.
Αποφάσισε να ενταχθεί στο Γαλλικό Ναυτικό. Για πέντε χρόνια υπηρέτησε ως μηχανικός σε υποβρύχια, όπου απέκτησε δεξιότητες που θα καθόριζαν το μέλλον του: τη μάχη σώμα με σώμα.
Στα στενά μέταλλα της θάλασσας, όχι μόνο σφυρηλατήθηκαν οι μύες του, αλλά και η ψυχή του. Ήταν ισχυρός, αποφασισμένος, και άρχισε να δέχεται το σώμα του ως εργαλείο επιβίωσης. Εκεί έμαθε τη πειθαρχία, την αλληλεγγύη και τη μοναξιά του διαφορετικού. Οι γυναίκες που κάποτε τον κοιτούσαν με θαυμασμό, τώρα τον απέφευγαν ή τον κορόιδευαν. Αλλά ο Maurice δημιούργησε τη δική του φιλοσοφία: προτίμησε την αξιοπρέπεια από την συμπόνοια.
Κατά ένα ταξίδι στη Σιγκαπούρη, η μοίρα του άλλαξε ξανά. Εκεί συνάντησε τον Karl Pojello, έναν επαγγελματία παλαιστή, που διέκρινε στο σώμα του Maurice μια δύναμη ακόμη μεγαλύτερη από τη μυϊκή: την ιστορία του. Ο Pojello του πρότεινε να τον εκπαιδεύσει και να τον μετατρέψει σε επαγγελματία παλαιστή. Ο Maurice δέχτηκε, όχι για χρήματα ή δόξα, αλλά για να αποκτήσει τον έλεγχο της εικόνας του.
Η άνοδος στην Αμερική
Το 1939, αποφεύγοντας τον επικείμενο πόλεμο στην Ευρώπη, ο Tillet μετανάστευσε στις ΗΠΑ με τον Pojello. Στη Βοστώνη βρήκε το νέο του σπίτι και άθελά του τη θρυλική του πορεία. Ο Paul Bowser, ένας ικανός προωθητής, τον ονόμασε «Ο Γαλλικός Άγγελος» και τον εκτόξευσε στη δόξα στην American Wrestling Association. Η παρουσία του ήταν επιβλητική, η πάλη του άγρια, αλλά η προσωπικότητά του γοητευτική.
Για σχεδόν δύο χρόνια έμεινε αήττητος στο ρινγκ. Το κοινό τον αγαπούσε όχι μόνο για τις κινήσεις και την εμφάνισή του, αλλά και για την αύρα μυστηρίου που τον περιέβαλλε. Ήταν ο τέλειος showman: ένας ευγενικός γίγαντας που απήγγελλε ποίηση, ένας «γίγαντας» με ψυχή καλλιτέχνη. Περιοδικά τον λάτρευαν, τα στάδια γέμιζαν για να τον δουν, και η φήμη του εκτοξευόταν.
Ο Tillet κατέκτησε τον τίτλο του AWA World Heavyweight Champion από τον Μάιο του 1940 έως τον Μάιο του 1942, και επανεμφανίστηκε για μικρό διάστημα το 1944 στη Βοστώνη. Οι τίτλοι του έδωσαν τεράστια επιρροή και ορμή στο κοινό, ενώ πολλοί μιμήθηκαν την επιτυχία του, δημιουργώντας τους «Ρώσικους Αγγέλους», τους «Τσέχικους Αγγέλους» και άλλους. Ακόμη και το Χόλιγουντ τον προσέγγισε, εκπληρώνοντας, ειρωνικά, το παιδικό του όνειρο να εμφανιστεί σε ταινίες όπως το Princesse Tam-Tam (1935) και Les bateliers de la Volga (1936), αν και όχι ως ηθοποιός όπως είχε φανταστεί.
Παρά τη φήμη και τα χειροκροτήματα, ο Maurice παρέμεινε ένας ευαίσθητος, βαθιά μορφωμένος άνθρωπος, με πάθος για φιλοσοφία, βιβλία και χιούμορ. Πίσω από την ασυνήθιστη εμφάνιση υπήρχε μια ψυχή πληγωμένη αλλά γενναιόδωρη.
Η σιωπή μετά τα χειροκροτήματα
Μετά από χρόνια στο ρινγκ, η ασθένεια άρχισε να καταβάλλει το σώμα του. Η ακρομεγαλία που κάποτε τον είχε μεταμορφώσει τώρα έπληττε εσωτερικά τα όργανά του. Στις 14 Φεβρουαρίου 1953, μετά από τον τελευταίο αγώνα του στη Σιγκαπούρη, ο Maurice αποσύρθηκε διακριτικά.
Στις 4 Σεπτεμβρίου 1954, ο αγαπημένος του φίλος και προπονητής Karl Pojello πέθανε από καρκίνο. Ο Maurice κατέρρευσε· έχασε όχι μόνο τον σύντροφο της ζωής του αλλά και την υποστήριξη που τον συνόδευε στην μοναξιά της επιτυχίας. Δώδεκα ώρες αργότερα, ο Maurice Tillet πέθανε από καρδιακή προσβολή. Τα λείψανά τους θάφτηκαν μαζί στο Lithuanian National Cemetery στο Justice του Illinois, με την επιγραφή: «Φίλοι που ούτε ο θάνατος δεν μπόρεσε να χωρίσει».
*Με πληροφορίες από το Infobae