Η εγκληματική οργάνωση που σόκαρε την Ελλάδα του ’80 ήταν μια συμμορία με άτομα υπεράνω υποψίας που σκόρπιζαν τη φρίκη, σκοτώνοντας ηλικιωμένους για να τους κληρονομήσουν. Αρχηγός τους ήταν ο πρώην δήμαρχος Χρήστος Παπαδόπουλος που έλεγε ότι έκλεβε πλούσιους υπέρ των φτωχών.
Λίγες μέρες πριν το Πάσχα του 1987, οι Έλληνες μένουν εμβρόντητοι από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που τους πληροφορούν για κάτι αδιανόητο. Την ύπαρξη μιας «Εταιρείας Δολοφόνων», όπως ονομάστηκε από την αρχή, τα μέλη της οποίας δολοφονούσαν ανθρώπους, κατά κύριο λόγο ευκατάστατους ηλικιωμένους, ώστε να καταχραστούν τελικά την περιουσία τους, πλαστογραφώντας τις διαθήκες τους.
Η υπόθεση αυτή αποτέλεσε -για την εποχή της δεκαετίας του ’80- μια πρωτοφανή εγκληματική περίπτωση στα αστυνομικά και δικαστικά χρονικά της Ελλάδας.
Ήταν ένας συνδυασμός οργανωμένου εγκλήματος, οικονομικού εγκλήματος και εγκλημάτων ακραίας εκδήλωσης βίας κατά συρροή. Το σημαντικότερο στην υπόθεση αυτή ήταν ότι πολλοί εκ των δραστών αυτών των ειδεχθών εγκλημάτων ήταν άτομα υψηλού «μορφωτικού» επιπέδου, γεγονός πάντως που τους καθιστούσε πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας και τους παρείχε, αυξημένη κάλυψη για πολλά χρόνια.
Η δράση της σπείρας ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και μέχρι το 1987 που αποκαλύφθηκαν τα εγκλήματα, η «Εταιρεία Δολοφόνων» είχε σκοτώσει οκτώ ανθρώπους και είχε αρπάξει την περιουσία τους.
Ιθύνων νους της συμμορίας υπήρξε ο δικηγόρος Χρήστος Παπαδόπουλος, ένας άνθρωπος υπεράνω πάσης υποψίας, πατέρας τριών παιδιών. Ο Παπαδόπουλος είχε διατελέσει Δήμαρχος Νέας Χαλκηδόνας, ενώ υπήρξε και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.
Η στελέχωση
Η εγκληματική οργάνωση στελεχώθηκε με άτομα κατάλληλα και πρόθυμα να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς της, τα οποία θεωρούνταν καθημερινοί άνθρωποι, οικογενειάρχες. Μεταξύ άλλων συμμετείχαν στη συμμορία οι:
Νικόλαος Πέππας, έμπορος. Ήταν ο υπαρχηγός του Παπαδόπουλου και μαζί κατέστρωναν τα σχέδια της εγκληματικής δραστηριότητας της «εταιρείας» τους.
Βασίλης Πλατανιώτης, δικαστικός επιμελητής. Εμφανιζόταν ως επίδοξος «γαμπρός» στις ηλικιωμένες κυρίες που ήταν στόχοι της οργάνωσης. Κέρδιζε την εμπιστοσύνη τους και ταυτόχρονα την πρόσβαση στο σπίτι τους. Σε συνεννόηση με τον Παπαδόπουλο, μελετούσαν τις κινήσεις των θυμάτων και εκτελούσαν μεθοδικά το αποτρόπαιο έργο τους.
Ιωάννης Πάμπρης, εργολάβος. Ήταν ο άνθρωπος που αναλάμβανε να εξαφανίζει τα πτώματα, ο «νεκροθάφτης» της συμμορίας.
Γιώργος Ξανθόπουλος, θυρωρός. Ήταν ο «τσιλιαδόρος» της «εταιρείας».
Γεωργία Παπανικολάου, οικιακά. Στο τέλος αποδείχθηκε ίσως η πιο εγκληματική φυσιογνωμία στη συμμορία.
Αυτά ήταν τα βασικά μέλη ενώ ανάλογα με την υπόθεση εκτέλεσης που αναλάμβαναν συμμετείχαν και άλλα πρόσωπα, πάντα με το χαμηλό προφίλ του οικογενειάρχη και χαμηλών τόνων. Συμβολαιογράφοι, δικαστικοί επιμελητές, ψευδομάρτυρες, ειδικοί πλαστογράφοι…
Το σχέδιο
Η οργάνωση ξεκινούσε με την εύρεση θυμάτων με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: Άτομα μεγάλης ηλικίας, με οικονομική επιφάνεια, χωρίς στενά συγγενικά πρόσωπα, που αντιμετώπιζαν προβλήματα υγείας.
Μετά τον εντοπισμό τους, περνούσαν στη φάση της προοδευτικής προσέγγισης των υποψηφίων θυμάτων με στόχο την απόκτηση της εμπιστοσύνης τους. Μόλις επιτύγχαναν τον σκοπό τους, προχωρούσαν στην πλαστογράφηση των διαθηκών των ηλικιωμένων και, ακολούθως, στη θανάτωσή τους με τρόπο που να μοιάζει φυσική κατάληξη.
Στο τελικό στάδιο δημοσίευαν τις διαθήκες με τη βοήθεια του κυκλώματος συνεργατών που ήταν απαραίτητοι στην ολοκλήρωση των σχεδίων τους, όπως συμβολαιογράφοι, δικαστικοί επιμελητές και διάφοροι ψευδομάρτυρες. Η ποιότητα της παραχάραξης ήταν τέτοια που ακόμα και οι γραφολόγοι δεν κατάφεραν με την πρώτη ματιά να αντιληφθούν ότι οι επίδικες διαθήκες ήταν πλαστές και ως εκ τούτου δεν εξέφραζαν την τελευταία επιθυμία των θανόντων. Όπως αναφέρουν δημοσιεύματα της εποχής, ακόμη και οι πιο έμπειροι γραφολόγοι της Αστυνομίας δεν μπορούσαν να διακρίνουν ότι ήταν πλαστές.
Η δράση
Ένα από τα πρώτα θύματα ήταν ο Βασίλης Ελευθεριάδης, θείος της γυναίκας του Χρήστου Παπαδόπουλου, στο σπίτι του στο Μαρούσι. Ο Βασίλης Ελευθεριάδης «πεθαίνει» και η Εταιρεία παρεμβαίνει στη χειρόγραφη διαθήκη του, ορίζοντας υψηλό κληρονόμο τον γιο του Παπαδόπουλου, που ήταν και βαφτιστήρι του θύματος.
Θύμα ήταν και η 67χρονη Λάουρα Πάντου η οποία βρέθηκε νεκρή σε άλσος του Κολωνακίου, με εμφανιζόμενη τότε αιτία θανάτου την εμπλοκή της σε τροχαίο δυστύχημα. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι δολοφονήθηκε μέσα στο δικηγορικό γραφείο του Παπαδόπουλου.
Δύο μήνες μετά, βρέθηκε νεκρή και η 70χρονη θεία της, Έλλη Βεργιοπούλου στο διαμέρισμα που έμεναν μαζί. Η Βεργιοπούλου όριζε ως κληρονόμους της 46 γυναίκες, εκ των οποίων και οι δύο κόρες του Παπαδόπουλου. Με έναν ειδικό όρο που υπήρχε στη διαθήκη, αν κάποια από τις επικαρπώτριες πέθαινε ή αποποιούνταν την κληρονομιά η επικαρπία περνούσε στις υπόλοιπες και «συμπτωματικά» οι υπόλοιπες γυναίκες αποποιήθηκαν την επικαρπία. Η διαθήκη είχε συνταχθεί ενώπιον συμβολαιογράφου και τριών μαρτύρων, που εμφανίστηκαν ως μάρτυρες και στη διαθήκη ενός άλλου θύματος, του Χαράλαμπου Τυπάλδου.
Επόμενο θύμα ήταν η Ευφροσύνη Φραγκουλάκη, θεία της Γεωργίας Παπανικολάου από την Εταιρεία Δολοφόνων, η οποία τη σκότωσε, χτυπώντας τη με μια πέτρα στο κεφάλι. Δολοφονήθηκε στο δρόμο Κορωπίου-Αγίας Μαρίνας στις αρχές Απριλίου 1986.
Για να δημιουργήσει άλλοθι για τον εαυτό της, η Παπανικολάου τηλεφωνούσε για εβδομάδες μετά τη δολοφονία στους γείτονές της υποδυόμενη τη θεία της. Είχε δε, καταθέσει αγωγή στη νεκρή θεία της, υποστηρίζοντας ότι έφυγε στο εξωτερικό χωρίς να της καταβάλει τα δεδουλευμένα τεσσάρων ετών για τη φροντίδα που της παρείχε.
Μερικούς μήνες πριν τη δολοφονία της, μάλιστα, η Φραγκουλάκη σύστηνε στους φίλους της έναν άνδρα 70 ετών, ονόματι «Δημήτρη» ως μέλλοντα σύζυγό της με τον οποίο σκόπευε να ζήσει στην Ελβετία. Για τον λόγο αυτό πώλησε ένα ακίνητό της στην τιμή των 6.500.000 δραχμών, ποσό το οποίο ουδέποτε βρέθηκε. Όπως διαπιστώθηκε αργότερα ο υποψήφιος γαμπρός ήταν το μέλος της οργάνωσης, Βασίλης Πλατανιώτης.
Ως θύματά τους καταγράφηκαν, επίσης, οι Άγγελος Kαλαφάτης, Σταμάτης Μπρουζάκης και ο Γιώργος Γρηγορίου.
Το τελευταίο θύμα της «εταιρείας δολοφόνων» ήταν ο Χαράλαμπος Τυπάλδος, 84 ετών, εφοπλιστής, που βρέθηκε νεκρός το 1986 στο γραφείο του στην Ακτή Τζελέπη, στον Πειραιά, με επίσημη αιτία θανάτου την καρδιακή προσβολή.
Στη διαθήκη του εφοπλιστή, εμφανίζονται 156 κληρονόμοι. Η οικογένεια του Τυπάλδου εντοπίζει ανάμεσά τους δύο πρόσωπα τα οποία ήταν εντελώς άγνωστα στο περιβάλλον του θύματος και προσλαμβάνουν ιδιωτικό ντετέκτιβ, για να ψάξει παραπάνω το θέμα.
Τα αποτελέσματα της έρευνάς του, τα κοινοποίησε ο ιδιωτικός αστυνομικός-ερευνητής Κωνσταντίνος Σπύρου στην αστυνομία και σύντομα οι αρχές ξετύλιξαν το κουβάρι των εγκληματικών δραστηριοτήτων της «εταιρείας δολοφόνων».
Ενώ, λίγο πριν από τη σύλληψή τους σχεδίαζαν τη δολοφονία του ζεύγους Πεντάζου στην Αμαλιάδα, στον νομό Ηλείας.
Τα παρολίγον 9ο και 10ο θύμα
Μάρτιος 1987, Μαγούλα Αμαλιάδας. Δύο άνδρες χτυπούν την πόρτα στο σπίτι του 77χρονου συνταξιούχου αυτοκινητιστή Παντελή Πεντάζου. «Ποιος είναι;» ρωτάει εκείνος. «Είμαι ο Νίκος ο Πέππας. Με θυμάστε; Μένατε πριν από χρόνια δίπλα στο σπίτι της αδελφής μου στην Αθήνα. Σας στέλνει γλυκά η γυναίκα μου», του λέει. «Τι θέλεις;», ρωτάει πάλι ο Πεντάζος. «Ήρθα με τον δικηγόρο μου για να αγοράσω ένα οικόπεδο στην Κουρούτα και είπα να περάσω να σας δω».
Ο συνταξιούχος ανοίγει διστακτικά την πόρτα. Δίπλα του στέκεται η 79χρονη σύζυγός του, Διονυσία. Οι δύο άνδρες μπαίνουν στο σπίτι του ηλικιωμένου ζευγαριού και αρχίζουν την κουβέντα. Ο Πέππας κρατάει τα γλυκά, αλλά δεν είναι σπιτικά. Το κουτί γράφει πάνω το όνομα ενός ζαχαροπλαστείου της Αμαλιάδας.
Ο δικηγόρος που ενδιαφέρεται για το κτήμα, παίρνει στα χέρια του ένα κουζινομάχαιρο και αρχίζει να το περιεργάζεται. Συζητάει με τον Πεντάζο και τη γυναίκα του διάφορα πράγματα, αλλά η κουβέντα καταλήγει συνεχώς στην οικονομική τους κατάσταση. Μαθαίνει ότι είχαν πουλήσει πρόσφατα ένα διαμέρισμα και την άδεια ενός ταξί και είχαν εισπράξει 10 εκατομμύρια δραχμές, που είχαν καταθέσει στην τράπεζα.
O Παντελής Πεντάζος αρχίζει να καταλαβαίνει ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει. Γιατί τον ρωτούν συνέχεια για τα οικονομικά του; Η αποστολή «κατόπτευσης» έχει ολοκληρωθεί. Οι δύο άνδρες χαιρετούν ευγενικά και φεύγουν.
Η ακροαματική διαδικασία
Στο δικαστήριο ο Παπαδόπουλος μιλούσε με κυνισμό και προσπάθησε να φτιάξει ένα προφίλ «Ρομπέν των φτωχών» αφού υποστήριζε ότι με τα χρήματα των πλούσιων νεκρών χρηματοδοτούσε φτωχούς ανθρώπους που το το είχαν ανάγκη. Έφτασε στο σημείο μάλιστα να πει ότι: «Κλοπές και ληστείες είναι κοινωνικές πράξεις». Προέβαλε επίσης ποικίλα ψευτοδιλήμματα ενώπιον του δικαστηρίου, όπως το αν είναι προτιμότερο να ζει ένας σαν τον Τυπάλδο ή να ζουν 10 άλλα άτομα αντί γι’ αυτόν. Οι κορυφαίες του τοποθετήσεις στο ακροατήριο ήταν, όμως, άλλες: «Αν υπήρχαν 100 εταιρείες δολοφόνων η κοινωνία μας θα ήταν καλύτερη» και «Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι ταμπού»!
Απόσπασμα της απολογίας του Χρήστου Παπαδόπουλου:
«Ήμουν εγκέφαλος-ανεγκέφαλος. Τότε είχαν πάρει τα μυαλά μας αέρα, αλλά με το πέρασμα του χρόνου κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να τα κάνουμε όλα αυτά. Φτάσαμε σε ακραίες καταστάσεις. Όμως, όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, η δράση μας είχε ιδεολογικό υπόβαθρο. Από μικρό παιδί είχα αριστερή συνείδηση. Σε καμία διαθήκη δεν υπήρχαν λιγότεροι από πενήντα κληρονόμοι, συνήθως ήταν από 70-100, ενώ στην υπόθεση του Τυπάλδου παρακαλώ, ήταν 156. Δηλαδή, εγώ δεν τα έκανα όλα αυτά για τον εαυτό μου, αλλά για να βγάλω τον φτωχό από την πείνα του. Τότε πίστευα ότι έχει μεγαλύτερη αξία να φάνε ψωμί 150 άνθρωποι, από τη ζωή ενός 85χρονου ή 90χρονου».
Ο εισαγγελέας της έδρας του πρώτου δικαστηρίου Βασίλης Μαρκής, επίτιμος αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου σήμερα, είχε πει στην αγόρευσή του για τον Χρ. Παπαδόπουλο:
«Κανένα κίνητρο δεν δικαιολογεί παρόμοιες ενέργειες. Προσπάθησε να εμφανιστεί στο δικαστήριο ως Ρομπέν των Δασών. Εμείς όμως δεν μπορούμε να του βρούμε ελατήρια. Το μόνο που επιδίωκε ο Παπαδόπουλος ήταν το χρήμα. Δεν αισθάνομαι καμία κακία για τον Παπαδόπουλο, πρέπει όμως το μήνυμα που ήθελε να μεταφέρει στο δικαστήριο με την κοσμοθεωρία του να σχολιαστεί».
Οι ποινές
Ο Παπαδόπουλος καταδικάστηκε 8 φορές σε θάνατο και 25 χρόνια κάθειρξη, ποινή η οποία δεν εκτελέστηκε και μετατράπηκε σε ισόβια. Τα υπόλοιπα μέλη της «εταιρείας», καταδικάστηκαν με ελαφρότερες ποινές και συγκεκριμένα:
ο Πέππας, σε δις ισόβια και 13,5 χρόνια κάθειρξη
ο Πλατανιώτης, σε 22,5 χρόνια κάθειρξη
ο Παμπρής, σε 17 χρόνια κάθειρξη και
η Παπανικολάου, σε 15,5 χρόνια κάθειρξη
ο Ξανθόπουλος, σε 12 χρόνια κάθειρξη
Η απόδραση και η φυλάκιση ξανά
Ο Παπαδόπουλος εξέτισε το μεγαλύτερο μέρος της ποινής του στις φυλακές Κέρκυρας. Ήταν ένας ήσυχος κρατούμενος, δεν δημιουργούσε προβλήματα και μάλιστα είχε λάβει άδεια, μετά την οποία επέστρεψε κανονικά πίσω. Όμως, τον Απρίλιο του 2001, μετά τη δεύτερη άδεια που έλαβε, δεν επέστρεψε. Πέντε μήνες αργότερα η αστυνομία τον εντόπισε να διαμένει σε διαμέρισμα της Κυψέλης στην Αθήνα, στην οδό Τζουμαγιάς 51, μερικά μέτρα από τα Δικαστήρια της Ευελπίδων. Μάλιστα, φέρεται να κυκλοφορούσε με πλαστή ταυτότητα στην οποία αναγραφόταν το όνομα Νίκος Ρέμπελος. Στη συνέχεια ο Παπαδόπουλος μεταφέρθηκε στις φυλακές Διαβατών Θεσσαλονίκης για να αποφυλακιστεί τελικά το 2008, κατόπιν σχετικής αίτησης που υπέβαλε, αξιοποιώντας τη νομοθεσία.
Τον Ιανουάριο του 2010 άνοιξε γραφείο σε κτήριο της οδού Σταδίου προκειμένου να ξεκινήσει, όπως ισχυρίστηκε, μια νέα φάση στη ζωή του ασχολούμενος με φορολογικές, διοικητικές και τελωνειακές υποθέσεις.
Όμως τον Ιούλιο του 2011 συνελήφθη εκ νέου στην περιοχή Μενιδίου, κατηγορούμενος για την απαγωγή μιας 57χρονης γυναίκας με σκοπό να καρπωθεί την περιουσία της. Το θύμα ήταν γνωστό στους κοσμικούς κύκλους της Αθήνας μιας και ο αποθανών σύζυγός της ήταν εύπορος αντικέρ, ιδιοκτήτης παλαιοπωλείου στην Αθήνα και διατηρούσε μία από τις μεγαλύτερες γκαλερί της πρωτεύουσας.
Την άτυχη γυναίκα, ο Παπαδόπουλος και ένας 50χρονος συνεργός του, την κρατούσαν «φυλακισμένη» επί πέντε μήνες σε ένα σπίτι στη Συκιά Ξυλοκάστρου. Ο εντοπισμός της έγινε τυχαία από μια γυναίκα που καθάριζε το σπίτι και «παραβίασε» τις εντολές των «εργοδοτών» της που της είχαν πει να μην μπει στο διαμέρισμα του 1ο ορόφου. Η 57χρονη, η οποία ήταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, ζήτησε από την καθαρίστρια να ενημερώσει τον αδελφό της στη Δράμα ότι κινδύνευε.
Έτσι κι έγινε και στη συνέχεια ο αδελφός της πήγε στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής του όπου κατήγγειλε όσα είχε μάθει. Ακολούθως ενημερώθηκε το Τμήμα Ασφαλείας Ξυλοκάστρου και παρουσία εισαγγελέα έγινε έφοδος στο σπίτι όπου βρέθηκε η 57χρονη. Στο σπίτι βρέθηκαν ένας γεμιστήρας πιστολιού με 12 φυσίγγια και εννέα ναρκωτικά χάπια. Ακολούθως εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης σε βάρος του Παπαδόπουλου ο οποίος συνελήφθη στο σπίτι συγγενή του.
Το 2011 ο Παπαδόπουλος ξαναπήρε τον δρόμο της φυλακής, αυτήν τη φορά για αρπαγή γυναίκας.
Η εξέλιξη αυτή οδήγησε το Τύπο της εποχής σε δημοσιεύματα σχετικά με τα κριτήρια με τα οποία το αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο κρίνει πως ένας άνθρωπος σαν τον Παπαδόπουλο πληροί τις προϋποθέσεις για επανένταξη στην κοινωνία ή αποτελεί συνεχή κίνδυνο γι’ αυτήν.
Ο ντετέκτιβ Κώστας Σπύρου, που ξεσκέπασε την εταιρεία δολοφόνων, υποστήριξε τότε ότι ο Παπαδόπουλος ευθύνεται για την εξαφάνιση δύο ακόμη ατόμων και ότι μέσα από τις φυλακές στρατολόγησε νέα μέλη για τις επόμενες δράσεις της εταιρείας δολοφόνων.
Το τέλος
Ο Χρήστος Παπαδόπουλος μετά την αποφυλάκισή του διέμενε στο Μενίδι. Τον Νοέμβριο του 2020 εισήχθη στο νοσοκομείο Αγία Όλγα και μετά από σύντομη νοσηλεία άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, σε ηλικία 82 ετών.
Από τους υπόλοιπους συνεργούς της «Εταιρείας Δολοφόνων», ο Πλατανιώτης, πέθανε μέσα στη φυλακή και ο Ξανθόπουλος αυτοκτόνησε μέσα στο κελί του. Οι υπόλοιποι αποφυλακίστηκαν στον προβλεπόμενο από τις επιβληθείσες ποινές χρόνο.