Η Gen Z δοκιμάζει να ανακτήσει την συγκέντρωσή της μέσα από την απόλυτη αδράνεια με το trend «rawdogging boredom»
Ένα νέο, παράδοξο trend εξαπλώνεται ραγδαία στο TikTok: Χιλιάδες νέοι προκαλούν τον εαυτό τους να μείνει ακίνητος και αδρανής – χωρίς κινητό, χωρίς μουσική, χωρίς βιβλία, χωρίς φαγητό ή ύπνο. Η πρόκληση είναι απλώς να καθίσουν και να «μην κάνουν τίποτα» για ένα προκαθορισμένο χρονικό διάστημα.
Τα βίντεο που έχουν συγκεντρώσει εκατομμύρια προβολές, δείχνουν άτομα να κάθονται ανέκφραστα στα δωμάτιά τους, ενώ μπροστά στην κάμερα ένας χρονοδιακόπτης στην οθόνη μετράει αντίστροφα – από λίγα λεπτά έως και ώρες.
Το φαινόμενο, γνωστό ως «rawdogging boredom», αποτελεί τη νεότερη προσπάθεια της Gen Z να «θεραπεύσει» την προσοχή της, η οποία έχει διασπαστεί από την ασταμάτητη ροή σύντομου, επιφανειακού περιεχομένου που προσφέρουν οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης.
«Θέλω να μάθω να είμαι παρούσα στη στιγμή»
Η 21χρονη Μία Ριστάινο, φοιτήτρια από το Τέξας, ανέβασε βίντεο όπου δοκιμάζει την πρόκληση για επτά ημέρες – ξεκινώντας με πέντε λεπτά και φτάνοντας σταδιακά στα δεκαπέντε. Όπως παραδέχεται, το να κάθεται χωρίς να κάνει τίποτα ήταν πιο δύσκολο απ’ ό,τι περίμενε.
«Νιώθω πως πάντα πρέπει να κάνω κάτι – να βλέπω τηλεόραση, να ακούω κάτι, να διαβάζω. Ακόμα και όταν μαγειρεύω, συχνά ακούω audiobooks ή podcast», εξηγεί. «Όταν επικρατεί ησυχία, νιώθω άβολα. Θέλω όμως να δουλέψω πάνω στην συγκέντρωσή μου, να μάθω να είμαι παρούσα στη στιγμή».
Η Tiktoker την πρώτη μέρα του challenge:
Η ψυχολόγος Γκλόρια Μαρκ, συγγραφέας του βιβλίου «Attention Span», βλέπει το trend ως μέρος ενός κύκλου στον οποίο, οι χρήστες των social media προσπαθούν ξανά και ξανά να απελευθερωθούν από την εξάρτησή τους στις συσκευές.
«Ο όρος “βαρεμάρα” ακούγεται για τους περισσότερους σαν κάτι ανυπόφορο», σημειώνει. «Θα το έβλεπα πιο θετικά: Το να κάθεσαι χωρίς κινητό σου δίνει την ευκαιρία να μάθεις κάτι για τον εαυτό σου, να σκεφτείς, να ανακαλύψεις ιδέες».
Αν οι συμμετέχοντες το αντιληφθούν ως εσωτερική ανταμοιβή, δηλαδή ως στιγμές ηρεμίας, καθαρής σκέψης και εσωτερικής ενδοσκόπησης, ίσως το απολαύσουν περισσότερο. Ωστόσο, προσθέτει η Μαρκ, για πολλούς κυριαρχεί μια εξωτερική ανταμοιβή, η αναγνώριση και η προβολή στα social media. Η ειρωνεία είναι προφανής. Ενώ αποσυνδέεσαι από το διαδίκτυο, βιντεοσκοπείς τον εαυτό σου να το κάνει και το δημοσιεύεις μετά, σπαταλώντας έτσι πολύ περισσότερες ώρες στην οθόνη, συγκριτικά με το χρόνο που αφιέρωσες στη «rawdogging βαρεμάρα».
Για τη Ριστάινο, η δημοσίευση του βίντεο λειτουργούσε ως τρόπος αυτοδέσμευσης – να τηρήσει την πρόκληση και ίσως να την εντάξει στη ρουτίνα της. Και φαίνεται να τα κατάφερε: οι 15λεπτες συνεδρίες έχουν γίνει πλέον σχεδόν καθημερινή συνήθεια.
Η φοιτήτρια την τελευταία μέρα του challenge:
«Με βοηθούν να συγκεντρώνομαι καλύτερα», λέει. «Όταν τελειώνω, νιώθω πιο πρόθυμη να κάνω μια εργασία. Το να κάθομαι μόνη με τις σκέψεις μου δεν είναι πια τόσο τρομακτικό. Μπορώ να πω: “Βαριέμαι, και αυτό είναι εντάξει” αντί να πω “βαριέμαι, τι να κάνω τώρα;”».
Το «rawdogging boredom» ίσως δεν είναι απλώς ένα ακόμα viral trend. Είναι ένα πιο απρόσμενο είδος επανάστασης της Gen Z, όπως δηλώνουν οι εκπρόσωποί της – μια αντίσταση απέναντι στον συνεχή διάσπαση που έχει προκαλέσει ο ψηφιακός κόσμος.