Ο Αλέκος άφησε μαθήματα σιωπηλής δύναμης: την εργατικότητα χωρίς θέατρο, την ακεραιότητα στις επιλογές και την ικανότητα να μένει συγκεντρωμένος όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα
Γνώρισα τον Αλέκο Φλαμπουράρη το 2017. Από την πρώτη στιγμή εντυπωσιάστηκα από το ήθος του. Ήρεμος, επίμονος, με αίσθημα ευθύνης που δεν περιοριζόταν σε λόγους αλλά γινόταν καθημερινή πράξη. Συνεργαστήκαμε πολλές ώρες, και αυτό που ξεχώριζε πάντοτε ήταν η αφοσίωσή του: «Σε αυτό το γραφείο εφημερεύουμε 24 ώρες το 24ωρο», μου έλεγε, όχι ως υπερβολή αλλά ως δέσμευση.
Θυμάμαι τις μακρές συζητήσεις στην Αθήνα και τις πιο προσωπικές, ζεστές ώρες στο σπίτι του στην Αίγινα, όπου η πολιτική γινόταν και κουβέντα για τη ζωή. Ήταν άνθρωπος πρόσχαρος και κοινωνικός — ο μπον βιβέρ που δεν κρύβει την κομψότητα και την ευγένειά του. Έτσι κέρδιζε τον σεβασμό όχι μόνο των συντρόφων του αλλά και των αντιπάλων του.
Η πολιτικοποίηση του Αλέκου ήταν από τα «γεννοφάσκια» του: από τα μαθητικά χρόνια, στους αγώνες για την Κύπρο, στις σπουδές, στις συλλήψεις της δικτατορίας, μέχρι την ενεργό παρουσία του στη μεταπολίτευση και τις συλλογικές μάχες της Αριστεράς. Θυμάμαι την πίστη του στις συλλογικές διαδικασίες και την ικανότητά του να διαχειρίζεται δύσκολα ζητήματα με ψυχραιμία και μέτρο.
Ήταν, όμως, πρώτα απ’ όλα οικογενειάρχης. Λάτρευε την Ευούλα —τη σύζυγό του— και μιλούσε πάντα με περηφάνια για τον γιο του Μιχάλη, τη νύφη του και την εγγονή του Αλεξάνδρα. Συναντήσεις στο καφέ του Κολωνακίου, συζητήσεις στην πολιτική παρέα, στιγμές χαλάρωσης στην Αίγινα: όλα αυτά έδειχναν έναν άνθρωπο που συνδύαζε την πολιτική αφοσίωση με τη γνήσια ανθρώπινη θαλπωρή.
Για όσους είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να συνεργαστούμε μαζί του, ο Αλέκος άφησε μαθήματα σιωπηλής δύναμης: την εργατικότητα χωρίς θέατρο, την ακεραιότητα στις επιλογές και την ικανότητα να μένει συγκεντρωμένος όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Αυτά θα μου μείνουν και νομίζω σε πολλούς άλλους ως η ουσία της παρουσίας του.