Η μόνη της διέξοδος ήταν η προσευχή και η παράκληση «να την πάρει ο Θεός κοντά του», καθώς ένιωθε ότι δεν υπάρχουν πια «χρώματα», ούτε το πράσινο του δάσους, ούτε τα πουλιά, μόνο μια σβησμένη πραγματικότητα
Η Μαρία Πολύζου μίλησε για τις δυσκολίες που βίωσε από την παιδική της ηλικία, περιγράφοντας τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη από τον πατέρα της και τον τρόπο με τον οποίο ο αθλητισμός λειτούργησε ως διέξοδος στη ζωή της.
Στη συνέντευξή της στο podcast LEGIT, η πρώην πρωταθλήτρια του στίβου, αποκάλυψε ότι επιχείρησε δύο φορές να δώσει τέλος στη ζωή της, όταν ήταν περίπου 12 και 14 ετών, λέγοντας χαρακτηριστικά «Στον τέταρτο όροφο μένεις, δεν είναι και δύσκολο».
Ανατρέχοντας στα παιδικά της χρόνια, περιέγραψε ένα σπίτι γεμάτο κακοποίηση, ξυλοδαρμούς, φόβο και τρόμο, το οποίο θυμάται σαν ένα «μαύρο» περιβάλλον. Όπως είπε, όλα τα μέλη της οικογένειας δέχονταν βία και οι εικόνες που έχει ζήσει δεν φεύγουν ποτέ από τη μνήμη της, παρότι με τον χρόνο μπορείς να τις θυμάσαι χωρίς να πονάς το ίδιο, ενώ συχνά «μαζεύονταν όλοι σαν τα ποντίκια» για να τον αποφύγουν.
«Όλοι δέχονταν κακοποίηση, ξύλο, μπουνίδι. Έχω ακούσει τις φωνές και το έχω δει, πραγματικά δεν μπορούν να φύγουν αυτές οι εικόνες από το μυαλό μου. Απλά με τα χρόνια μπορείς να τις θυμάσαι και να μην πονάς. Μαζευόμασταν όλοι σαν τα ποντίκια και εξαφανιζόμασταν. Όποιος έπεφτε μπροστά του, μετά οι άλλοι μαζευόμασταν», πρόσθεσε η Μαρία Πολύζου.
Μετά την κακοποίησή της, θυμάται ότι επικρατούσε «σκοτάδι». Όπως είπε: «Χάνεις τον κόσμο απ’ τα μάτια σου. Όταν ο ίδιος ο πατέρας σου σε κακοποιεί δεν ξέρεις πού βαδίζεις πια. Η πρώτη φορά δεν περιγράφεται, δεν αναλύεται και δεν χρειάζεται. Σημασία έχει τι παθαίνει ένα παιδί».
Μιλώντας για τη μητέρα της, εξήγησε ότι δεν της είχε αποκαλύψει τι συνέβαινε, αν και πιστεύει πως εκείνη το γνώριζε, ενώ πλέον έχει ξεκαθαρίσει μέσα της τη στάση των γονιών της. Πρόσθεσε πως, αν κάποιος άγγιζε έστω «μια τρίχα» από την κόρη της, «θα τον καθάριζε», όπως είπε, «σε εισαγωγικά».
Σε ερώτηση αν μίλησε ποτέ στον πατέρα της, απάντησε αρνητικά, σημειώνοντας ότι φοβόταν πως θα δεχόταν ξύλο. Περιέγραψε πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί να μιλήσει, καθώς νιώθει ντροπή, δεν εμπιστεύεται κανέναν και δεν βλέπει κανένα νόημα γύρω του.
Όπως είπε, η μόνη της διέξοδος ήταν η προσευχή και η παράκληση «να την πάρει ο Θεός κοντά του», καθώς ένιωθε ότι δεν υπάρχουν πια «χρώματα», ούτε το πράσινο του δάσους, ούτε τα πουλιά, μόνο μια σβησμένη πραγματικότητα, από την οποία ήθελε πάντα να φύγει. Ένα από όσα την κράτησαν τελικά στη ζωή ήταν ο αθλητισμός.