Αν και το Εφετείο έκανε δεκτούς τελεσίδικα τους ουσιαστικούς και νομικούς ισχυρισμούς του ενάγοντος ιδιοκτήτη, αναγνωρίζοντας ότι η εγγραφή ποσοστού 43% ως αγνώστου ιδιοκτήτη δεν ανταποκρινόταν στην πραγματική και νομική κατάσταση του ακινήτου και αναγνωρίζοντας τον ίδιο ως ιδιοκτήτη, το υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας κατέθεσε αναίρεση
Μία απίστευτη δικαστική περιπέτεια βιώνει ένας πολίτης που παρέλειψε να δηλώσει το 43% του σπιτιού του στο Κτηματολόγιο, με αποτέλεσμα το τμήμα αυτό να εμφανίζεται ως αγνώστου ιδιοκτήτη.
Ο ιδιοκτήτης άσκησε αγωγή κατά του Ελληνικού Δημοσίου με αντικείμενο την αναγνώριση της κυριότητάς του για το ποσοστό 43% εξ αδιαιρέτου που φαινόταν ως αγνώστου ιδιοκτήτη, καθώς για το υπόλοιπο 57% εμφανιζόταν ως νόμιμος ιδιοκτήτης.
Το υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας τον ταλαιπωρεί σε μία μακρά δικαστική διαδικασία, ζητώντας ουσιαστικά να του αφαιρεθεί το 43% του διαμερίσματος στις εργατικές κατοικίες του Ταύρου.
Κι ενώ θα ήταν αναμενόμενο η παρουσία του Ελληνικού Δημοσίου να εξαντλείται αποκλειστικά στο πλαίσιο μίας «τυπικής» δικαστικής παράστασης, δεδομένου ότι ουδέποτε διεκδίκησε την οριζόντια ιδιοκτησία και ουδέποτε ανακάλεσε το παραχωρητήριο — όπως προέκυψε από τη σχετική προσκομιζόμενη βεβαίωση της αρμόδιας υπηρεσίας — η υπόθεση τελικώς έφτασε στο Εφετείο, το οποίο έκανε δεκτούς τελεσίδικα τους ουσιαστικούς και νομικούς ισχυρισμούς του ενάγοντος ιδιοκτήτη, αναγνωρίζοντας ότι η εγγραφή ποσοστού 43% ως αγνώστου ιδιοκτήτη δεν ανταποκρινόταν στην πραγματική και νομική κατάσταση του ακινήτου και αναγνωρίζοντας τον ίδιο ως ιδιοκτήτη.
Η υπόθεση στον Άρειο Πάγο -Ταλαιπωρία δίχως τέλος για τον πολίτη και νομικός παραλογισμός
Το υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, όμως, δεν έμεινε εκεί. Αν και από τον νόμο δεν υποχρεούται να ασκήσει αναίρεση και να οδηγήσει την υπόθεση στον Άρειο Πάγο, το Ελληνικό Δημόσιο κατέθεσε τελικώς αίτηση αναίρεσης, ασκώντας στην πράξη άτυπο βέτο στη θεμελίωση ιδιοκτησίας των προνοιακών–προσφυγικών ακινήτων, παρότι ουδέποτε είχε αμφισβητήσει την παραχώρηση, ουδέποτε την είχε ανακαλέσει και ουδέποτε είχε προβάλει εμπράγματα δικαιώματα.
Ο πολίτης βρίσκεται πλέον αντιμέτωπος με μία τεράστια ταλαιπωρία, καθώς πρέπει να παρασταθεί στον Άρειο Πάγο και να καταβάλει υπέρογκα έξοδα για να αποδείξει εκ νέου κάτι που έχει ήδη γίνει δεκτό από το Εφετείο.
Η ιστορία του σπιτιού
Το σπίτι, περίπου 80 τ.μ. στον Ταύρο, παραχωρήθηκε κατά πλήρη κυριότητα στον πατέρα του σημερινού ιδιοκτήτη το έτος 1964 από τη Διεύθυνση Αποκατάστασης Προσφύγων της Γενικής Διεύθυνσης Κοινωνικής Πρόνοιας του υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας. Το παραχωρητήριο μεταγράφηκε νόμιμα στο αρμόδιο Υποθηκοφυλακείο και το ακίνητο αποτέλεσε εξαρχής την κύρια κατοικία του αρχικού δικαιούχου και της πολυμελούς οικογένειάς του.
Η κυρία Δήμητρα Φραγκισκάκη, δικηγόρος του πολίτη που διεκδικεί το αυτονόητο, εξηγεί στο newsbomb.gr τον νομικό κυνισμό του υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας:
«Η αίτηση αναίρεσης στον Άρειο Πάγο – Νομικός κυνισμός
Η άσκηση της αίτησης αναίρεσης από το Ελληνικό Δημόσιο, ακόμη και αν υποτεθεί ότι είναι νομικά ορθή, θα οδηγούσε μονάχα στην απόρριψη της αγωγής του ενάγοντος ιδιώτη και δεν μπορεί να θεμελιώσει εμπράγματο δικαίωμα υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου.
Η παθητική νομιμοποίηση του Ελληνικού Δημοσίου στις κτηματολογικές αγωγές για τις περιπτώσεις του «αγνώστου ιδιοκτήτη» αποτελεί μία καθαρά «δικονομική κατασκευή», αποσυνδεδεμένη πλήρως από οποιαδήποτε ουσιαστική σχέση με το επίδικο εμπράγματο δικαίωμα. Είναι προφανές ότι η εξάντληση των ενδίκων μέσων από το Ελληνικό Δημόσιο, για λόγους αποφυγής νομολογιακού δεδικασμένου που δεν είναι υπέρ του, συνιστά νομικό κυνισμό.
Το Δημόσιο «εκμεταλλεύεται» τη νομοθεσία του Κτηματολογίου προκειμένου να παρατείνει επ’ αόριστον μία ιδιοκτησιακή εκκρεμότητα, παρά το γεγονός ότι τα δικαστήρια της ουσίας έχουν ήδη κρίνει υπέρ του ιδιώτη ενάγοντος.
Η πρακτική αυτή ισοδυναμεί με την άσκηση ενός άτυπου βέτο στην αναγνώριση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας — και δη στην αποφυγή αναγνώρισης ιδιοκτησίας σε ποσοστό εξ αδιαιρέτου σε οριζόντια ιδιοκτησία. Ο πολίτης, παρότι δικαιώνεται κατ’ ουσίαν, παραμένει όμηρος μίας δικαστικής διαδικασίας που δεν αποσκοπεί στην απονομή της δικαιοσύνης, αλλά στην επιδίωξη του Ελληνικού Δημοσίου να μεταστρέψει τη νομολογία και να ερμηνεύσει διαφορετικά τον νόμο, με αποτέλεσμα την εξάντληση των χρονικών και οικονομικών αντοχών του θιγόμενου ιδιώτη-πολίτη.
Ακόμη πιο προβληματική καθίσταται η στάση αυτή όταν προέρχεται από τη νομική υπηρεσία του υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, στο οποίο υπάγονται τα προνοιακά ακίνητα και το οποίο έχει ως θεσμική αποστολή την κοινωνική συνοχή και —ιδίως σήμερα— την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης.
Σε μία περίοδο κατά την οποία η δημόσια σφαίρα κατακλύζεται από διακηρύξεις περί αλλαγής κουλτούρας του Δημοσίου και περί αποφυγής της άσκοπης εξάντλησης των ενδίκων μέσων, η επιλογή άσκησης αιτήσεως αναίρεσης επί κτηματολογικών διαφορών με αντικείμενο ακίνητα που έχουν παραχωρηθεί από το ίδιο το Ελληνικό Δημόσιο αποκαλύπτει ένα βαθύ χάσμα μεταξύ πολιτικής ρητορικής και διοικητικής πρακτικής.
Ο νομικός δογματισμός, αποκομμένος από την κοινωνική πραγματικότητα, μετατρέπεται εδώ σε εργαλείο θεσμικού κυνισμού. Το Δημόσιο δεν διεκδικεί το ακίνητο, αλλά αρνείται να αποσυρθεί. Δεν ζητεί να του αναγνωριστεί δικαίωμα, αλλά εμποδίζει τον ιδιώτη να το καταχωρίσει στο Κτηματολόγιο. Η τάση αυτή δεν ενισχύει το κύρος του κράτους δικαίου· αντιθέτως, το αποδυναμώνει, ενισχύοντας την αίσθηση στον πολίτη της γραφειοκρατικής ακαμψίας.
Η δικηγόρος Δήμητρα Φραγκισκάκη
Η εκκρεμής κρίση του Αρείου Πάγου αποκτά, έτσι, χαρακτήρα που υπερβαίνει τη συγκεκριμένη υπόθεση. Καλείται να απαντήσει επιπλέον στο ερώτημα αν η νομοθεσία του Κτηματολογίου θα συνεχίσει να λειτουργεί ως καταφύγιο αλυσιτελών και τυπικών ενστάσεων χωρίς πραγματικό και ουσιαστικό έρεισμα ή αν θα τεθούν σαφή όρια στην άσκηση ενδίκων μέσων από το Δημόσιο, όταν απουσιάζει κατά προφανή τρόπο πραγματικό και συγκεκριμένο δημόσιο συμφέρον».