Μέχρι να μεγαλώσω και να ενηλικιωθώ, ο πατέρας μου ήταν πάντα απρόσιτος, σχεδόν έμοιαζε αδιάφορος σε όλα μου τα θέλω και τα πιστεύω. Θέλετε ο σταυρός που κουβαλούσε, θέλετε τα οικογενειακά βάσανα, όπως θέλετε πείτε το, εγώ έτσι το ένιωθα. Υπολογιστές εγώ, ποδόσφαιρο αυτός. Magic The Gathering και επιτραπέζια παιχνίδια εγώ, αυτοκίνητα αυτός. 2 κόσμοι που δεν ενωνόντουσαν με τίποτα, σαν 2 κομμάτια γυαλί απο ένα βάζο που έσπασε τη μέρα που φτιάχτηκε.
Ώσπου μια μέρα, εκεί γύρω στα 16, βλέπουμε τηλεόραση – τότε οι οικογένειες ειχαν την τηλεόραση όπως οι άνθρωποι των σπηλαίων τη φωτιά, μαζευόντουσαν κει γύρω και καθόντουσαν άλλοτε σιωπηλοί άλλοτε ομιλητικοί. Ξεκινάει ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος. “Η καλύτερη ταινία όλων των εποχών” μου λέει, σχεδόν σαν να ήξερε οτι δεν θα ενδιαφερθώ. Βαριέμαι να κοιμηθώ, οπότε λέω ας κάνω οτι βλέπω 10 λεπτά και μετά ας πάω στο δωμάτιο μου.
Και το θαύμα έγινε. Η ταινία – φυσικό, για όποιον την έχει δει – με συνεπαίρνει απο τα πρώτα της λεπτά. Πιστολίδι χωρίς νόημα αλλά και με όλο το νόημα του κόσμου, η ματαιότητα του πολέμου, η ανθρώπινη φύση της απληστίας, χρυσάφι, μονομαχίες, απειροελάχιστες γυναίκες. Ένα γνήσιο ανδρικό έπος και ένας αληθινά καταραμένος κόσμος, όπου το ένα σκυλί δάγκωνε το άλλο και στο τέλος (σχεδόν) όλοι έχαναν. Ο Ξανθός, ο Τούκο, ο Angel Eyes, όλο το τσίρκο των ντεσπεράντος στην Εμφυλιοπολεμική Αμερική, όλη η παράνοια, σε 2.5 ώρες απίστευτης δράσης με ατάκες που θα διασχίσουν τις επόμενες δεκαετίες με ευκολία με είχαν συνεπάρει. Η θρυλική ιστορία του Λεόνε, ντυμένη με την διάνοια του Μορικόνε με είχε κατακτήσει.
Καθόμαστε και οι 2 και την βλέπουμε μέχρι τις 2 το βράδυ – εγώ για πρώτη φορά, ο πατέρας μου για χιλιοστή, ακραιφνώς παραβαίνοντας τις εντολες της Κομαντατούρ (της μάνας μου) για σιωπητήριο στις 12 παρά. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, είχα ένα κοινό με τον πατέρα μου. Όντως πίστευα (και ακόμα πιστεύω) πως ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Στη συνέχεια, βρήκα πολλά περισσότερα πράγματα που με ένωναν με τον πατέρα μου, αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω το πρώτο κομμάτι του παζλ, την άκρη του μίτου της Αριάδνης.
Ένιο Μορικόνε, τώρα που θα πας στον Σέρτζιο Λεόνε, σε ευχαριστώ που με έκανες να καταλάβω λίγο τον πατέρα μου αλλά και ότι όλοι μας μερικές φορές είμαστε καλοί, μερικές φορές κακοί αλλά κυρίως πάντα είμαστε άσχημοι.
– Γεώργιος Χατζόπουλος