Το να διαλέξει να με απαγάγει: Υποθέσεις που κόβουν την ανάσα, αλλάζουν για πάντα τη ζωή των ανθρώπων
Η Κάρα Ρόμπινσον έπεσε θύμα απαγωγής και σεξουαλικής κακοποίησης από έναν κατά συρροή δολoφόνο όταν εκείνη ήταν μόλις 15 χρονών. «Το να διαλέξει να απαγάγει εμένα ήταν το μεγαλύτερο λάθος που έκανε ποτέ», θα πει μερικά χρόνια αργότερα.
Η 35χρονη σήμερα Κάρα Ρόμπινσον κατάγεται από την Κολούμπια της Νότιας Καρολίνας και αποκάλυψε τις 18 πιο ανατριχιαστικές ώρες της ζωής της, τις οποίες τις πέρασε αιχμάλωτη στα χέρια του Ρίτσαρντ Έβονιτς.
Απαγωγή, κακοποίηση και απόδραση
Η Κάρα λοιπόν πότιζε μόνη της τα λουλούδια στην αυλή μίας φίλης της στις 24 Ιουνίου του 2002. Ένας άντρας ξαφνικά, τον οποίο δεν τον γνώριζε μπήκε στον διάδρομο και την ρώτησε αν μπορούσε να της δώσει μερικά περιοδικά.
«Άπλωσε το χέρι του για να μου τα δώσει. Καθώς έγειρε προς το μέρος μου, αισθάνθηκα ένα σήμα κινδύνου κάπου μέσα στο κεφάλι μου και την ίδια στιγμή ένιωσα ένα όπλο στο πλάι του λαιμού μου. Εκείνος μου είπε: “Αν ουρλιάξεις θα σε πυροβολήσω”».
Ο Έβοντιτς λοιπόν ανάγκασε την Κάρα να μπει σε ένα πλαστικό κοντέινερ το οποίο το είχε πίσω από το αυτοκίνητό του. Η Κάρα ξεκίνησε αμέσως να καταγράφει πληροφορίες για τον απαγωγέας τη, συμπεριλαμβανομένου του σειριακού αριθμού του κοντέινερ τον οποίο και απομνημόνευσε.
«Σε εκείνο το σημείο, ο εγκέφαλός μου απέκλεισε τα συναισθήματά μου», είπε. «Μόλις είχα μπει σε λειτουργία επιβίωσης». Αφού ο Έβοντιτς την πήγε με το ζόρι στο διαμέρισμά του, της έδεσε τα χέρια και τους αστραγάλους της με χειροπέδες. Την νάρκωσε και την βiαζε κατ’ εξακολούθηση για 18 ώρες.
«Μόλις με πήγε σ’ εκείνο το διαμέρισμα, ήξερα ποιες ήταν οι προθέσεις του για μένα… Ενώ με κακοποιούσε, προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως αυτό που βίωνα συνέβαινε σε κάποιον άλλο. “Έκλεισα” κάπως τον εγκέφαλό μου και έφυγα από το σώμα μου».
Η Κάρα ξεκίνησε να παρατηρεί προσεκτικά τον δράση και απομνημόνευσε ό,τι έβλεπε στο διαμέρισμα. Επίσης η τότε 15χρονη κοπέλα ξεκίνησε αμέσως να καταστρώνει σχέδιο απόδρασης σημειώνοντας τα πάντα. Από τα μαγνητάκια πάνω στο ψυγείο μέχρι τις κόκκινες μακριές τρίχες στη βούρτσα των μαλλιών του.
«Δεν μπορώ να εξηγήσω από πού προήλθε αυτή η δύναμη, ήταν σαν να άκουγα μια φωνή στο μυαλό μου, να μου υπαγορεύει πως αυτές είναι οι επιλογές μου αν θέλω να ζήσω. Ότι αν πανικοβληθώ και προσπαθήσω να του να ξεφύγω ίσως και να πεθάνω. Έτσι, ανάγκασα τον εαυτό μου να παραμείνει όσο πιο ήρεμος μπορούσε για όσο μπορούσε».
Κάποια στιγμή η Κάρα θυμήθηκε ότι υπήρχε ένα όπλο αρκετά κοντά της. Τόσο κοντά της που θα μπορούσε να το πιάσει αλλά το σκέφτηκε δύο φορές πριν κάνει οτιδήποτε, διότι δεν ήθελε να δράσει βιαστικά.
«Σκέφτηκα για μια στιγμή ν’ αρπάξω το όπλο και τότε συνειδητοποίησα ότι υπήρχε μικρή πιθανότητα να κερδίσω αυτόν τον αγώνα. Αυτό ενίσχυσε τη φωνή μέσα στο κεφάλι μου που έλεγε: “Μάζεψε πληροφορίες, περίμενε μέχρι να κάνει αυτό που θέλει και μετά σκάσε το”».
Η Κάρα λοιπόν μπόρεσε να απελευθερωθεί από τα δεσμά της το επόμενο πρωί ενώ ο δράστης κοιμόταν δίπλα της στο κρεβάτι του. Αφού βγήκε έξω από την πόρτα σταμάτησε ένα αυτοκίνητο και ζήτησε από τον οδηγό να την πάει στο γραφείο του Σερίφη του Ρίτσλαντ.
Στην συνέχεια βοήθησε τις αρχές στον εντοπισμό του τέρατος. Ο δράστης από την άλλη κατάλαβε ότι η Ρόμπινσον προσπάθησε να βρει καταφύγιο την Σαρασότα της Φλόριντα. Ο δράστης έδωσε τέλος στην ζωή του μετά από καταδίωξη της αστυνομίας.
«Ήμουν λίγο θυμωμένη που αυτοκτόνησε. Τα συναισθήματά μου με την πάροδο των ετών ήταν μπερδεμένα μέχρι να νιώσω τελικά ανακούφιση που αυτοκτόνησε.
Αυτό διότι δεν χρειάστηκε ποτέ να βρεθώ σε μια αίθουσα Δικαστηρίου και να μιλήσω για όλες τις λεπτομέρειες αυτού που μου συνέβη. Ποτέ δεν θα χρειασθεί στο μέλλον να ανησυχώ για το αν θα βγει από τη φυλακή…».
Αργότερα η Κάρα έμαθε ότι ο συγκεκριμένος ήταν κατά συρροή δολoφόνος αφού η έρευνα έδειξε ότι είχε απαγάγει και είχε δολoφονήσει την 16χρονη Σοφία Σίλβα το 1996, την 15χρονη Κρίστεν Λισκ και την 12χρονη αδερφή της Κάτι ενώ ζούσε ακόμη στην κομητεία Σποτσιλβάνια της Βιρτζίνια.
Ο συγκεκριμένος ήταν ύποπτος και για άλλες δολoφονίες και πριν αυτοκτονήσει ομολόγησε μία σειρά εγκλημάτων στην αδερφή του σύμφωνα με την Washington Post.
«Είμαι θυμωμένη τώρα γιατί έχω την αίσθηση ότι είναι υπεύθυνος και για άλλα εγκλήματα. Τώρα θα είναι πολύ δύσκολο να αποδειχθεί πως είναι υπεύθυνος για αυτά τα εγκλήματα. Και νομίζω ότι θα μπορούσε να συνδεθεί με κάποιες πράξεις, αν δεν είχε αυτοκτονήσει».
Υπάρχει επίσης ένα κομμάτι της που εύχεται να μπορούσε να τον είχε αντιμετωπίσει. «Θα ήθελα να μάθει ότι τον ξεγέλασα. Να γνωρίζει πως το ότι με επέλεξε ως θύμα του ήταν το μεγαλύτερο λάθος του».
«Δεν ένιωσα πότε πως είμαι για λύπηση»
Το ντοκιμαντέρ του Oxygen λοιπόν έκανε πρεμιέρα στις 26 Σεπτεμβρίου και μεταδόθηκε και πάλι στις 15 Οκτωβρίου. Φυσικά στο ντοκιμαντέρ αναφέρθηκε η ζωή της Κάρα μετά την απαγωγή και τον βiασμό της.
«Δεν ήθελα να με λυπούνται οι άνθρωποι. Το χειρότερο πράγμα στον κόσμο ήταν να ακούσω ή να νιώσω από κάποιον λύπηση, θα ήταν άδικο διότι εγώ δεν ένιωθα ότι ήμουν αξιολύπητη.
Δεν ένιωθα ότι ήμουν κάποια που έπρεπε να την λυπούνται. Ήθελα οι άνθρωποι να με βλέπουν με έναν τρόπο που θα μου έδινε δύναμη και όταν κάποιοι με κοιτούσαν με οίκτο με έκαναν να νιώθω αδύναμη ενώ δεν ήμουν. Δεν είμαι έτσι».
Οι δύο γονείς της κοπέλας περιέγραψαν με συγκίνηση τις αλλαγές στην προσωπικότητα της κόρης τους όταν επέστρεψε στο σπίτι. «Η Κάρα πριν ήταν πολύ τρυφερή. Το παιδί που επέστρεψε δεν ήθελε αγκαλιές, δεν ήθελε φιλιά», είπε η μητέρα της, Ντέμπρα Τζόνσον.
«Αυτός ήταν ο μηχανισμός της για να το αντιμετωπίσει. Αλλά αυτό ήταν κάτι παραπάνω από απελπιστικό». Ο πατέρας της Κάρα, Ρον είπε ότι σταμάτησε να τον αποκαλεί μπαμπάκα όπως έκανε μέχρι τότε και άρχισε να τον αποκαλεί απλά μπαμπά. «Ήξερα ότι αυτό είχε να κάνει με αυτό που της συνέβη», είπε. «Μου ράγισε την καρδιά, αλλά κατάλαβα γιατί».
Η Ρόμπινσον δεν επισκέφθηκε κάποιον ψυχολόγο ή ψυχίατρο για να αντιμετωπίσει το τραύμα της. Δεν μιλούσε γι’ αυτό στην μητέρα της και η μητέρα της δεν ήθελε να την πιέσει για οτιδήποτε μετά από αυτό που είχε περάσει.
Η Κάρα αποκάλυψε στο ντοκιμαντέρ πως εξακολουθεί να υποφέρει από την διάσπαση από το σώμα της και να απενεργοποιεί τα συναισθήματά της μέχρι σήμερα.
«Θα περίμενε κανείς να καταρρεύσει, αλλά ήταν σχεδόν σαν να μην της συνέβη πραγματικά. Φαινόταν σαν να ήθελε πολύ απλά να διαγράψει αυτό το γεγονός αυτό από τη ζωή της. Δεν μιλήσαμε ποτέ για αυτό», θυμάται ο πρώην φίλος της Κρις Πούτναμ.
Η ζωή μετά
Η Κάρα αποφάσισε να γίνει αστυνομικός. Το Καλοκαίρι μετά την απαγωγή της, άρχισε να δουλεύει στο Τμήμα του Σερίφη του Ρίτσλαντ και αργότερα φοίτησε στην αστυνομική ακαδημία ενώ για μερικά χρόνια δούλεψε σε σχολεία.
Στην συνέχεια ανέλαβε υποθέσεις σεξουαλικών επιθέσεων και κακοποιήσεων παιδιών και στις υπηρεσίας θυμάτων. Αφού απέκτησε δύο γιούς έφυγε από την αστυνομία αλλά χρησιμοποιεί την ιστορία επιβίωσής της και την εμπειρία της στην αστυνομία ως εκπαιδεύτρια και ομιλήτρια για θέματα ενθάρρυνσης και παρακίνησης.
«Θέλησα να μιλήσω για αυτό που μου συνέβη για να βοηθήσω άλλους ανθρώπους. Ποτέ δεν σκέφτηκα ,”Γιατί εγώ;”. “Γιατί σε μένα;”. Πάντα ήξερα ότι ήμουν εγώ και συνέβη σε μένα διότι μπορούσα να το διαχειριστώ και να βοηθήσω με την ιστορία επιβίωσης μου και άλλους ανθρώπους…»