Ο Εμανουέλ Μακρόν βρέθηκε σε μια πολιτικά δύσκολη θέση μετά τις τελευταίες εκλογές στη Γαλλία, οι οποίες έκαναν το πολιτικό τοπίο ακόμη πιο περίπλοκο. Με την αιφνιδιαστική προκήρυξη των εκλογών, ο Γάλλος πρόεδρος είχε ως στόχο να ξεκαθαρίσει το πολιτικό σκηνικό, αλλά το αποτέλεσμα της κάλπης έκανε τα πράγματα πιο δύσκολα, με το στρατόπεδο του Μακρόν να είναι διχασμένο μεταξύ όσων επιθυμούν συγκυβέρνηση με την Αριστερά και εκείνων που προτιμούν σύμπραξη με τη συντηρητική Δεξιά.
Έκτακτες συνθήκες και διχασμός
Στη συνάντηση του Μακρόν με ηγετικά στελέχη του κόμματός του και των κεντρώων κομμάτων που τον υποστηρίζουν, ο Γάλλος πρόεδρος δεν έδειξε να μετανιώνει για την απόφασή του να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση. Παρά την απώλεια 80 βουλευτών και την αδυναμία εξασφάλισης σαφούς κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, η προοπτική συγκυβέρνησης με την Ακροδεξιά αποφεύχθηκε, κάτι που προκάλεσε ανακούφιση στο Ελιζέ.
Το αριστερό Νέο Λαϊκό Μέτωπο κατάφερε να εκλέξει 182 βουλευτές, αλλά δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνο του. Ωστόσο, η σκέψη μιας συγκυβέρνησης με την Ακροδεξιά των Μαρίν Λεπέν και Ζορντάν Μπαρντελά απομακρύνθηκε, κάτι που ερμηνεύτηκε ως «όχι» στην Εθνική Συσπείρωση.
Πολιτικό τοπίο και νέα κυβέρνηση
Παρά την ανακούφιση στο στρατόπεδο Μακρόν, ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης παραμένει δυσεπίλυτος γρίφος. Η απόρριψη της παραίτησης του πρωθυπουργού Γκαμπριέλ Ατάλ και η διατήρησή του στο πόστο του για τη διασφάλιση της σταθερότητας της χώρας, ενόψει και των Ολυμπιακών Αγώνων, αποτελεί προσωρινή λύση.
Από την άλλη πλευρά, το αριστερό στρατόπεδο, παρά την ευφορία της νίκης, δηλώνει έτοιμο να κυβερνήσει και να προτείνει πρωθυπουργό από τις τάξεις του. Η προοπτική αυτή προκαλεί ανατριχίλα στους δεξιούς συμμάχους του Μακρόν, με πρωτοκλασάτα στελέχη της απερχόμενης κυβέρνησης να τονίζουν ότι η ψήφος των Γάλλων δεν ήταν υπέρ του προγράμματος του Νέου Λαϊκού Μετώπου.
Διχασμένοι οι Μακρονικοί
Οι απόψεις εντός του στρατοπέδου του Μακρόν είναι διχασμένες. Από τη μία πλευρά, στελέχη όπως η υπουργός Πολιτισμού Ρασίντα Νταντί υποστηρίζουν ότι το συμφέρον της Γαλλίας είναι η συγκρότηση πλειοψηφίας που θα προστατέψει τη χώρα από την ανασφάλεια και τη μεταναστευτική πίεση. Από την άλλη, ο βουλευτής Μπενζαμέν Χαντάντ προτείνει συνεργασία με τους Ρεπουμπλικανούς για τη δημιουργία ενός κεντρώου μπλοκ στην Εθνοσυνέλευση.
Ωστόσο, ένα άλλο μέρος του στρατοπέδου προτιμά συνεργασία με τους Σοσιαλιστές και τους Πράσινους. Ο πρώην σοσιαλιστής Κλεμάν Μπον σημειώνει ότι δεν μπορεί να αγνοηθεί η ψήφος υπέρ της Εθνικής Συσπείρωσης, αλλά τονίζει ότι το Νέο Λαϊκό Μέτωπο είναι η πρώτη δύναμη στη νέα Βουλή.
Προοπτικές και προκλήσεις
Ο Εμανουέλ Μακρόν θεωρεί ότι το πολιτικό τοπίο θα ξεκαθαρίσει τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες. Ευελπιστεί ότι μετά τον σχηματισμό των πολιτικών ομάδων στην Εθνοσυνέλευση στις 18 Ιουλίου, οι διαβουλεύσεις για τον σχηματισμό συνασπισμού είτε με τμήμα της Αριστεράς είτε με τους δεξιούς Ρεπουμπλικανούς θα αποδώσουν καρπούς. «Υπάρχουν δυνατότητες», εκτιμούν στο Ελιζέ, παρότι η αριστερή συμμαχία δείχνει -τουλάχιστον προς το παρόν- ενιαία και η γκωλική Δεξιά εμφανίζεται απρόθυμη να συνδράμει το προεδρικό στρατόπεδο.
Οι σκέψεις του Μακρόν και οι συγκρίσεις με το παρελθόν
Οι συνεργάτες του υπηρεσιακού πρωθυπουργού Ατάλ είναι επιφυλακτικοί. «Δεν το καταφέραμε το 2022 όταν χρειαζόμασταν μόλις 40 ψήφους. Τώρα χρειαζόμαστε 130», σχολίασε ένας εξ αυτών, υποδηλώνοντας τις δυσκολίες που έρχονται. Ο πρόεδρος της ομάδας των Ρεπουμπλικανών στη Γερουσία, Μπρουνό Ρεταγιέ, σχολίασε ειρωνικά ότι η ιδέα ενός συνασπισμού του στρατοπέδου του Μακρόν με τη Δεξιά είναι «γλυκά όνειρα».
Ο Μακρόν θα χρειαστεί να δείξει υπομονή και επιμονή για να αποφύγει η χώρα την ακυβερνησία. Η φιγούρα του πρώην προέδρου Φρανσουά Μιτεράν «στοιχειώνει» τον Μακρόν, όπως σχολιάζει ο διανοούμενος και ακτιβιστής Μπερνάρ Ανρί Λεβί. Ο Μακρόν συχνά ζητά συμβουλές για τις πολιτικές επιλογές του προκατόχου του, αναζητώντας παραλληλισμούς και διδάγματα από το παρελθόν.
Ο Ρόλος της πλειοψηφίας και οι ιστορικές παραλληλίες
Σύμφωνα με τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης και καθηγητή Δημοσίου Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Βρέστης, Ζαν Ζακ Ουρβοά, ο Μακρόν «δεν θα επιλέξει τον πρωθυπουργό», καθώς είναι υποχρεωμένος να διορίσει εκείνον που θα υποστηρίζει η πλειοψηφία των βουλευτών. Αυτό φέρνει στο προσκήνιο τις επιλογές του Μιτεράν το 1986, όταν διόρισε τον δεξιό Ζακ Σιράκ ως πρωθυπουργό, και του Σιράκ το 1997, όταν διόρισε τον σοσιαλιστή Λιονέλ Ζοσπέν.
Η κατάσταση στη Γαλλία παραμένει ρευστή, με τον Μακρόν να αναζητά τις κατάλληλες συμμαχίες για να διασφαλίσει τη σταθερότητα της κυβέρνησής του και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των Γάλλων πολιτών. Η πολιτική αναταραχή και οι διχασμοί στο εσωτερικό του στρατοπέδου του προέδρου καθιστούν το επόμενο διάστημα κρίσιμο για το μέλλον της Γαλλίας.
Ο Μακρόν ετοιμάζεται να μεταβεί στην Ουάσιγκτον για την επετειακή σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, ελπίζοντας ότι οι διεθνείς δεσμεύσεις του θα συμβάλουν στη σταθερότητα και θα προσδώσουν κύρος στην προεδρία του, ενώ οι εσωτερικές πολιτικές προκλήσεις παραμένουν ανοιχτές και απαιτούν άμεσες λύσεις.