«Η τελική ευθύνη ήταν δική μου» παραδέχεται ο Αλέξης Τσίπρας που αναφέρει ότι «ο καθένας έκανε ό,τι του επέτρεπαν τα μέσα και οι δυνάμεις του. Δεν υπήρχε ενιαίος έλεγχος, γι’ αυτό δεν υπήρχε και ενιαία εικόνα»
Ο Αλέξης Τσίπρας στο βιβλίο του «Ιθάκη» κάνει εκτενή αναφορά, τόσο στα όσα έγιναν το κρίσιμο βράδυ της πυρκαγιάς στο Μάτι, όσο και για τις σκέψεις και τα συναισθήματά του τις επόμενες ημέρες για τη διαχείριση που έγινε από τις κρατικές υπηρεσίες.
««Γιατί, Θεέ μου;». Εγώ, που ποτέ δεν επικαλέστηκα τον Θεό για να εξηγήσω το Σύμπαν, που είχα μάθει να ψάχνω τις αιτίες στη γη, όχι στον ουρανό. Και όμως. Εκείνη τη νύχτα, αυτές τις λέξεις γέννησε η απόγνωσή μου» γράφει χαρακτηριστικά ο πρώην πρωθυπουργός.
Στη συνέχεια ο Αλέξης Τσίπρας στο βιβλίο του παραδέχεται: «Κατάλαβα με φόβο ότι το σύστημα είχε παραλύσει από την αδυναμία να αντιμετωπίσει τη μανία και την ταχύτητα μιας καταστροφής που κανείς δεν είχε φανταστεί και προβλέψει. Ο συντονισμός είχε χαθεί και ο καθένας έκανε ό,τι του επέτρεπαν τα μέσα και οι δυνάμεις του. Δεν υπήρχε ενιαίος έλεγχος, γι’ αυτό δεν υπήρχε και ενιαία εικόνα. Και το πιο ανησυχητικό: δεν υπήρχε βεβαιότητα για τίποτα».
Αναλυτικά ο Αλέξης Τσίπρας γράφει στο κεφάλαιο «Φουρτούνες στη στεριά» για την τραγωδία στο Μάτι με τον μεσότιτλο «Μια ανείπωτη τραγωδία»:
«Το Μάτι υπήρξε η πιο σκοτεινή, η πιο οδυνηρή και τραυματική δοκιμασία της πρωθυπουργικής μου διαδρομής. Μια προσωπική συντριβή. Ο αφανισμός ανυποψίαστων ανθρώπων από μια αδυσώπητη δύναμη που έπρεπε, αλλά δεν μπορέσαμε, να ελέγξουμε. Τότε, πρώτη φορά άκουσα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει «Γιατί, Θεέ μου;». Εγώ, που ποτέ δεν επικαλέστηκα τον Θεό για να εξηγήσω το Σύμπαν, που είχα μάθει να ψάχνω τις αιτίες στη γη, όχι στον ουρανό. Και όμως. Εκείνη τη νύχτα, αυτές τις λέξεις γέννησε η απόγνωσή μου.
Θυμάμαι κάθε λεπτό, από τη στιγμή που άρχισαν να ξεδιπλώνονται οι διαστάσεις της τραγωδίας, οι αριθμοί των θυμάτων, οι εικόνες των καμένων σωμάτων, ο θρήνος των ανθρώπων που έχασαν τους δικούς τους.
Όταν κατάλαβα ότι δεκάδες συμπολίτες μας είχαν βρει φρικτό θάνατο, ότι οικογένειες ολόκληρες χάθηκαν μέσα σε λίγες στιγμές, ότι γονείς έχασαν τα παιδιά τους και παιδιά έχασαν τους γονείς τους, κάτι ράγισε μέσα μου. Ήταν μια τραγωδία που σε διαλύει πρώτα ως άνθρωπο και ύστερα ως Πρωθυπουργό.
Γιατί ήμουν ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Δεν είχε σημασία πόσο ξαφνικό ή πόσο δύσκολα αντιμετωπίσιμο ήταν το φαινόμενο, δεν είχαν σημασία τα λάθη ή οι παραλείψεις άλλων υπηρεσιών ή προσώπων, το αναπάντεχο που θα έπρεπε όμως να αναμένουμε. Η τελική ευθύνη ήταν δική μου. Εγώ ήμουν ο επικεφαλής.
Ήταν η πρώτη φορά στη θητεία μου που ένιωσα τόσο ασήκωτο βάρος της εξουσίας, όχι ως εργαλείο διακυβέρνησης, αλλά ως προσωπικό φορτίο ευθύνης για την ανθρώπινη απώλεια. Η τραγωδία στο Μάτι δεν είναι απλώς μια πληγή για τη διακυβέρνησή μου. Είναι μια πληγή για την ψυχή μου.
Τη Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018, ξύπνησα στο Σούνιο στις έξι το πρωί από τον ήχο των παραθύρων που χτυπούσαν μανιασμένα. Βγήκα στο μπαλκόνι να αγναντέψω τη θάλασσα και την είδα να ανατριχιάζει από έναν σπάνιο για την περιοχή άνεμο. Φυσούσε Δυτικός, πράγμα που όσο ήμουν εκεί δεν είχα ξαναδεί. Έπαιρνε το νερό από τη στεριά προς τα μέσα, προκαλώντας μικρές δίνες στην επιφάνεια. Την προηγουμένη είχα ακούσει το μετεωρολογικό δελτίο και πλέον κατάλαβα τι εννοούσε, όταν έλεγε ότι η επόμενη μέρα είναι υψηλού κινδύνου για πυρκαγιές στην Αττική.
Σε λίγες ώρες έπρεπε να βρίσκομαι στην Ελευσίνα, για να πετάξω με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος για το Σαράγεβο, προκειμένου να συμμετάσχω σε συνομιλίες με τον Πρωθυπουργό της Βοσνίας- Ερζεγοβίνης, Ντένις Ζβίζντιτς, και να μου αποδοθεί σε ειδική τελετή από το Παρατηρητήριο Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης η τιμητική Διάκριση Ειρήνης «Νίκος Νικηφορίδης», για τη συμβολή μου στην επίτευξη της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ο υπεύθυνος της φρουράς μου, όμως, την ώρα που έμπαινα στο αυτοκίνητο, με πληροφόρησε ότι λόγω των ανέμων η απογείωση θα γινόταν από το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Μέχρι να φτάσουμε στο αεροδρόμιο, οι συνεργάτες μου με ενημέρωσαν ότι έχουμε μεγάλη πυρκαγιά στα Γεράνεια Όρη. Επικοινώνησα με τον Νίκο Τόσκα, Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, που είχε την εποπτεία της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας. Με καθησύχασε ότι όλα τα εναέρια μέσα ήταν ήδη σε πλήρη επιχειρησιακή δράση. Μου είπε ότι η φωτιά δεν έκαιγε ακόμη σε κατοικημένες περιοχές αλλά με την κατεύθυνση και τη δύναμη των ανέμων υπήρχε κίνδυνος να φτάσει στους Αγίους Θεοδώρους, στα διυλιστήρια. Του ζήτησα να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα και με διαβεβαίωσε πως οι δυνάμεις πυρόσβεσης είχαν ήδη κινητοποιηθεί στο σύνολό τους. Ήταν μια φωτιά πολύ δύσκολη, τόσο λόγω της μορφολογίας του εδάφους όσο και των ισχυρών ανέμων που την τροφοδοτούσαν.
Όταν απογειώθηκα, ζήτησα από τον πιλότο να περάσει επάνω από τα Γεράνεια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα από το παράθυρο του αεροσκάφους, τον πυκνό καπνό να υψώνεται σαν απειλητικό πέπλο, καλύπτοντας τις πλαγιές του βουνού. Από ψηλά, το μέτωπο της φωτιάς φαινόταν τεράστιο και ανεξέλεγκτο, ένα κόκκινο ποτάμι που κατέτρωγε το βουνό. Μια εικόνα καταθλιπτική, ένας κακός οιωνός.
Έφτασα στο Σαράγεβο και σχεδόν αμέσως ξεκίνησε η συνάντησή μου με τον Ζβίζντιτς. Ήταν μια επίσκεψη με ιδιαίτερο βάρος για τα βαλκανικά θέματα, όμως η προσοχή και η ανησυχία μου ήταν πίσω στην πατρίδα. Πριν ακόμη ολοκληρωθεί η συνάντηση, δέχτηκα τηλεφώνημα από τον Τόσκα. «Έχουμε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο μέτωπο στην Πεντέλη», μου είπε. «Χρειάζεται να στρέψουμε επειγόντως όλες τις δυνάμεις εκεί».
Ήταν σαφές, από τον τόνο της φωνής του, πως η κατάσταση ήταν σοβαρή. Το απόγευμα, και ενώ κατευθυνόμασταν προς την ιστορική γέφυρα της πόλης, όπου θα λάμβανε μέρος η τελετή, οι πληροφορίες έγιναν συναγερμός: η φωτιά είχε περάσει τη Λεωφόρο Μαραθώνος με κατεύθυνση προς το Μάτι. Η ανησυχία μου έγινε αγωνία. Διέκοψα αμέσως την επίσκεψη και έφυγα για την Αθήνα. Είχα ένα αίσθημα ενοχής που σε τέτοιες δύσκολες ώρες εγώ δεν ήμουν εκεί, για να έχω αντίληψη και εποπτεία της επιχείρησης.
Και ύστερα η αγωνία εξελίχθηκε σε εφιάλτη. Μόλις προσγειωθήκαμε, πήγα απευθείας στο Κέντρο Επιχειρήσεων. Έφτασα εκεί λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Η ατμόσφαιρα ήταν σιωπηλή και αποπνικτική. Η ενημέρωση που ζήτησα, αποσπασματική, δυσοίωνη, αλλά χωρίς καθαρή εικόνα της καταστροφής και χωρίς τον ειρμό και τη σιγουριά που πιστοποιούν ότι ο συντονισμός λειτουργεί. Θεώρησα κάποια στιγμή ότι αυτό που τους εμπόδιζε να μιλήσουν καθαρά ήταν η παρουσία ενός συνεργείου της ΕΡΤ, που κατέγραφε τη συζήτηση. Αλλά και όταν το συνεργείο έφυγε, δεν άλλαξε κάτι στην ατμόσφαιρα, λες και οι άνθρωποι κρύβονταν από την αλήθεια και τον ίδιο τον εαυτό τους.
Κάποιος μόνο χαμηλόφωνα είπε: «Πρόεδρε… τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα». «Υπάρχει περίπτωση να έχουμε νεκρούς;» «Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε σαφή εικόνα, αλλά ζήτησαν σάκους πριν από λίγο». Η φράση αυτή με πάγωσε. Εκείνη την ώρα, βέβαια, η προσοχή όλων είχε στραφεί στη μάχη για να σωθούν όσοι κυνηγημένοι από τη φωτιά είχαν βγει στη θάλασσα. Ο Νεκτάριος Σαντορινιός, που ήταν τότε Υφυπουργός Ναυτιλίας, έκανε ό,τι μπορούσε για να σταλούν σκάφη και να τους περισυλλέξουν. Ωστόσο, κανείς εκεί μέσα, στο επιτελείο της επιχείρησης, δεν φαινόταν να έχει ολοκληρωμένη και ξεκάθαρη εικόνα.
Κατάλαβα με φόβο ότι το σύστημα είχε παραλύσει από την αδυναμία να αντιμετωπίσει τη μανία και την ταχύτητα μιας καταστροφής που κανείς δεν είχε φανταστεί και προβλέψει. Ο συντονισμός είχε χαθεί και ο καθένας έκανε ό,τι του επέτρεπαν τα μέσα και οι δυνάμεις του. Δεν υπήρχε ενιαίος έλεγχος, γι’ αυτό δεν υπήρχε και ενιαία εικόνα. Και το πιο ανησυχητικό: δεν υπήρχε βεβαιότητα για τίποτα.
Λίγο αργότερα, έφτασε η πρώτη διασταυρωμένη πληροφορία για τους νεκρούς. Τα αισθήματα συντριβής στο άκουσμα της τρομερής είδησης δεν μπορούσαν να ακυρώσουν όσα έπρεπε να γίνουν, με όποια ψυχραιμία μπορούσε να επιστρατεύσει κανείς εκείνες τις ώρες. Έδωσα αμέσως εντολή στον Τζανακόπουλο να το ανακοινώσει, πράγμα που έκανε γύρω στις 2.30 το πρωί. Η χώρα έπρεπε να ενημερωθεί. Και όσο περνούσε η ώρα, η έκταση της τραγωδίας μεγάλωνε. Γινόταν ασήκωτη.
Οι νεκροί ήταν πολλοί, πόσοι ακριβώς δεν μπορούσε ακόμη να πει κανείς.
Έφυγα από το Κέντρο Επιχειρήσεων τα χαράματα. Καταρρακωμένος, σχεδόν χωρίς ανάσα, για τις τραγικές απώλειες. Γύρωστις 6.30 το πρωί, χωρίς να έχω κοιμηθεί ούτε λεπτό, ενημερώθηκα για τους ανθρώπους που απανθρακώθηκαν αποκλεισμένοι σε ένα οικόπεδο. Η καταστροφή εξελισσόταν σε ανείπωτη τραγωδία. Σ’ ένα αυτοσχέδιο Κέντρο Επιχειρήσεων που είχε οργανωθεί στο πεδίο, μέσα σε ένα όχημα της Πυροσβεστικής, ενημερώθηκα γύρω στις 9.00 το πρωί από τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής. Συνομίλησα μαζί τους και από εκεί πήγα στο Μέγαρο Μαξίμου. Ήταν απαραίτητο
να απευθυνθώ στον ελληνικό λαό.
Εκείνη την ώρα, η απόλυτη προτεραιότητά μας ήταν να καταγράψουμε το μέγεθος της καταστροφής. Να αναγνωρίσουμε την αλήθεια της τραγωδίας, αλλά να μην αφεθούμε στο πένθος, γιατί η μάχη δεν είχε τελειώσει. Είχαμε ακόμη φωτιές να σβήσουμε, είχαμε πολίτες να απεγκλωβίσουμε και τραυματίες να περιθάλψουμε. Η ώρα της κρίσης και του καταλογισμού των ευθυνών θα ερχόταν μόλις τελείωνε η μάχη. Αυτή ήταν η ουσία του μηνύματος μου.
Και ξεκίνησε ένα σκοτεινό διήμερο. Όχι απλώς βαρύ. Ασφυκτικό. Μια σκιά είχε πέσει πάνω μας. Ήμουν σε πένθος για τους ανθρώπους που χάθηκαν, αλλά αισθανόμουν και υπεύθυνος για την αδυναμία μας να ανταποκριθούμε, να προστατεύσουμε, να προλάβουμε. Αν είχαμε κάνει αυτό, αν είχαμε προβλέψει εκείνο… Πραγματικές ή υποθετικές ενοχές με πολιορκούσαν. Δεν ήμουν εγώ δημιουργός αυτού του κράτους, που δεν μπόρεσε να προστατεύσει τους πολίτες του, αλλά εγώ ήμουν επικεφαλής του όταν έγινε η καταστροφή. Εμένα βάραινε πρωτίστως η ευθύνη. Και τα ίδια αισθήματα βίωναν όλοι οι συνεργάτες μου. Φαινόταν ξεκάθαρα στο βλέμμα τους.
Εν μέσω αυτής της ασφυξίας, ξεκίνησε και ένας ανεύθυνος πόλεμος ευθυνών από όσους είχαν την επιχειρησιακή ευθύνη. Ζήτησα να οργανωθεί μια συνέντευξη Τύπου, για να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός κι αυτή εξελίχθηκε σε επίδειξη ανευθυνότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο τότε αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας Κωνσταντίνος Τσουβάλας, που αργότερα επί Μητσοτάκη αναβαθμίστηκε σε Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, δήλωσε πως ήταν περήφανος για τον τρόπο που χειρίστηκε η Αστυνομία την κατάσταση. Ήταν μια εικόνα αποκαρδιωτική. Λες και οι αρμόδιοι για την προστασία των ανθρώπων ήθελαν να αποδείξουν ότι αυτό που πρώτα τους ενδιαφέρει ήταν η δική τους προστασία.
Και καθώς στο γραφείο μου στο Μαξίμου παρακολουθούσαμε τη συνέντευξη με τα νεύρα τεντωμένα, ο υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού, ο Νίκος Ανδριόπουλος, σωριάστηκε μπροστά στα μάτια μας. Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο όπου διαπίστωσαν ότι είχε πάθει ανακοπή. Και τον επανέφεραν μια ανάσα πριν από τον θάνατο. Ήταν σαν να έσκασε μέσα μας όλη η πίεση, όλο το άγχος, όλο το πένθος. Ένιωσα να διαλύομαι. Όφειλα όμως να μαζέψω τα κομμάτια μου. Η κοινωνία, η χώρα, είχε ανάγκη από κάποια σιγουριά. Και εκείνη η τραγική συνέντευξη ενίσχυσε την απόφαση που είχα πάρει εξαρχής και επιτάχυνε την εφαρμογή της. Όφειλα να μιλήσω αμέσως δημόσια για όσα τραγικά είχαν συμβεί. Να αναλάβω τις ευθύνες της Κυβέρνησής μου. Κυρίως τις δικές μου ως Πρωθυπουργού. Έτσι συγκάλεσα εκτάκτως Υπουργικό Συμβούλιο για την επόμενη μέρα.
Εκεί, μπροστά στους αιφνιδιασμένους Υπουργούς μου και σε απευθείας μετάδοση, τοποθετήθηκα με όσο πιο ευθύ και ειλικρινή τρόπο μπορούσα: Ζήτησα σήμερα να συνεδριάσει εκτάκτως το Υπουργικό Συμβούλιο σε μια δύσκολη στιγμή, ίσως την πιο βαριά της κυβερνητικής μας θητείας. Δεν σας κρύβω ότι με διακατέχουν ανάμικτα συναισθήματα τούτη την ώρα. Όπως φαντάζομαι και όλους σας. Πόνος, συντριβή, για τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν απροσδόκητα και άδικα. Αλλά και αγωνία.
Αγωνία αν πράξαμε σωστά. Αν πράξαμε όσα έπρεπε να πράξουμε. Αν αντιδράσαμε σωστά τις κρίσιμες ώρες. Αν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι παραπάνω. Αν μπορούσαμε να σώσουμε έστω και μία ψυχή παραπάνω από όσες έφυγαν άδικα. Όπως, επίσης, δεν θέλω να κρύψω ότι δεν αποφεύγω και τη σκέψη ή τον φόβο, μήπως από κάποιο ένστικτο αυτοσυντήρησης, διαπράττουμε κι εμείς το ίδιο λάθος, που πολλές φορές έχουμε δει να διαπράττουν άλλοι στο παρελθόν. Να υπερβάλλουμε σε δικαιολογίες για να μειώσουμε τις ευθύνες. Γι’ αυτό θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής.
Δεν πρόκειται, σε ό,τι με αφορά, να ακολουθήσω την αλυσίδα των χαρακτηρισμών, των εύκολων καταδικαστικών αποφάσεων, της χωρίς όρια και χωρίς τον αυτονόητο σεβασμό στους νεκρούς πολεμικής, που κινείται ολοφάνερα από την προσπάθεια εκμετάλλευσης της οδύνης και της συντριβής απέναντι στην τραγωδία. Και δεν οδηγεί παρά μόνο στη συσκότιση της αλήθειας, στο όνομα μιας μακάβριας κομματικής σκοπιμότητας. Λέω αποφασιστικά «όχι» σε μια τέτοια τακτική και σας καλώ να πείτε και εσείς «όχι». Γιατί οι νεκροί δεν μπορούν να μιλήσουν, αλλά το λιγότερο που οφείλουμε στη μνήμη τους είναι σεβασμός. Τουλάχιστον ως προς την αλήθεια. Σας κάλεσα, λοιπόν, σήμερα, πρώτα από όλα, γιατί θέλω να αναλάβω ακέραια, ενώπιον του Υπουργικού Συμβουλίου, αλλά και ενώπιον του ελληνικού λαού, την πολιτική ευθύνη για την τραγωδία.
Θεωρώ ότι κάτι τέτοιο είναι αυτονόητο για τον Πρωθυπουργό της χώρας. Εμείς δεν θα επιχειρήσουμε ποτέ να αποδράσουμε από τις ευθύνες μας. Όπως δεν το κάναμε όταν αναλάβαμε τη χώρα χρεοκοπημένη και φορτωθήκαμε, εθελοντικά, τα λάθη και τις παραλείψεις δεκαετιών. Όπως δεν το κάναμε, όταν αντιμετωπίσαμε το φάσμα μιας τεράστιας οικονομικής, εθνικής και ανθρωπιστικής —θα έλεγα— καταστροφής, για την οποία άλλοι ήταν υπεύθυνοι. Έτσι, δεν θα το κάνουμε και τώρα.
Δεσμεύτηκα προσωπικά ότι δεν θα μέναμε μόνο στα μέτρα ανακούφισης των θυμάτων της τραγωδίας, αλλά με ταχύτητα και αποφασιστικότητα θα προχωρούσαμε στην κατάρτιση ενός εθνικού σχεδίου, που θα αντιμετώπιζε, επιτέλους, τις οικιστικές στρεβλώσεις δεκαετιών στη χώρα μας, με τη συμμετοχή επιστημονικών φορέων, πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και άλλων ειδικών.
Στην προσπάθεια αυτή κάλεσα να συμμετέχουν οι πάντες, και τα κόμματα της Αντιπολίτευσης. Γιατί δεν μπορούσαμε και δεν επρόκειτο να περιμένουμε άβουλοι, με σταυρωμένα τα χέρια, μέτρα- ασπιρίνες και μεγάλα λόγια, την επόμενη τραγωδία. Κι επιπλέον, ξεκαθάρισα πως δεν επρόκειτο να κρυφτώ πίσω από θεωρίες συνωμοσίας και εύκολες απαντήσεις.
Σκοπός μου δεν είναι, ακόμα και σήμερα, να υποβιβάσω μια ανθρώπινη τραγωδία σε αντικείμενο προσωπικής ή κομματικής διαμάχης. Να σχολιάσω τη διεστραμμένη προπαγάνδα ότι έκρυβα τους νεκρούς, λες και οι νεκροί είναι μολυβένια στρατιωτάκια. Δεν μπορώ όμως να μη σημειώσω την απόσταση που χωρίζει τη δική μου στάση εκείνες τις δύσκολες ώρες από τη στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη στα Τέμπη.
Κανέναν σταθμάρχη δεν υπέδειξα ως υπεύθυνο. Αντίθετα, υπερασπίστηκα τους πυροσβέστες, τους λιμενικούς, τους αστυνομικούς, τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής. Εκεί ήμουν και δεν είχα σκοπό να αποδράσω από τις ευθύνες μου.
Αν θέλουμε πάντως να εξαγάγουμε ένα χρήσιμο συμπέρασμα από την εθνική τραγωδία στο Μάτι, αυτό είναι ότι ο κρατικός μηχανισμός αποδείχθηκε τραγικά ανεπαρκής και ευάλωτος.
Η επιχειρησιακή ετοιμότητα για την αντιμετώπιση μιας μεγάλης κλίμακας φυσικής καταστροφής δεν στάθηκε στο ύψος των αναγκών. Δεν υπήρχε ένα σύγχρονο, λειτουργικό σχέδιο διαχείρισης κρίσεων που να ανταποκρίνεται στις νέες διαστάσεις που προσλαμβάνουν οι θεομηνίες και οι πυρκαγιές, εξαιτίας της επιδεινούμενης κλιματικής κρίσης.
Και δεν είχαμε προλάβει να λειτουργήσουμε το «112», για το οποίο είχαμε προκηρύξει διαγωνισμό, αλλά ακόμη δεν είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία. Όταν το 2019 φύγαμε από την Κυβέρνηση, το «112» υπήρχε. Το παραδώσαμε στους επόμενους. Αλλά ήταν πολύ αργά για τους 104 συνανθρώπους μας στο Μάτι».
Πηγή
