Το τρένο έφτασε και κάθισα δίπλα στο παράθυρο σε όλη την διαδρομή. Περάσαμε απέραντες πεδιάδες και αμπελώνες και στις 14.05 ακριβώς φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό της Μπολόνια. Αφήσαμε τα πράγματά μας γρήγορα στο μινιμαλιστικό δωμάτιο και τρέξαμε να πάμε για φαγητό.
Η αλήθεια είναι ότι χωρίς την βοήθεια εκείνων των δύο κυρίων στο κατάστημα ηλεκτρικών ειδών δεν θα είχαμε καταφέρει να βρούμε το δωμάτιο. Η ευγένειά τους μας έκανε την καλύτερη πρώτη εντύπωση για την πόλη που ανυπομωνούσαμε να εξερευνήσουμε.
Πριν μερικά χρόνια είχα δει την ταινία “Το όνομα του ρόδου” και μετά είχα αναζητήσει και διαβάσει το ομόνυμο βιβλίο. Αναζήτησα τα χνάρια του Ουμπέρτο Έκο που τόσο πολύ με είχε εμπνεύσει, καθώς και της επιστήμης του, της σημειολογίας, και είχα ανακαλύψει ότι δίδασκε στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια.
Το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, είναι το αρχαιότερο του δυτικού κόσμου. Εκεί φοίτησαν ο Δάντης και ο Κοπέρνικος. Το L’ Archigimnasio, είναι η αρχαία έδρα του πανεπιστημίου και σήμερα λειτουργεί σαν δημοτική βιβλιοθήκη. Η αρχιτεκτονική του, όπως και οι τοιχογραφίες που κοσμούν τους τοίχους του, θα σε ενθουσιάσουν. Αριστερά και δεξιά μας εξαπλωνόταν το κτήριο του πανεπιστημίου. Φωτογράφισα την είσοδο της φιλοσοφικής σχολής και περιπλανήθηκα στην σχολή καλών τεχνών. Κοίταξα το όνομα της οδού, λεγόταν και αυτή οδός των καλών τεχνών, όπως και το καφέ που καθίσαμε για ένα εσπρεσσάκι. Η πόλη έσφυζε από ζωή. Φοιτητές ανεβοκατέβαιναν τον δρόμο, γελούσαν, χαιρετιόνταν, αντάλλαζαν σημειώσεις και κάθονταν στα φοιτητικά καφέ. Μας είχαν συστήσει να φάμε σε κάποιου είδους ταβέρνα -osteri,a όπως ονομάζεται στα ιταλικά- στις φοιτητικές γειτονιές. Η ταβερνούλα ήταν μικρή και κατάμεστη, παραγγείλαμε pasta alla Bolognese και ντόπιο κρασί. Παρατήρησα πόσο καλοντυμένοι ήταν όλοι γύρω μου. Νομίζω ότι σε καμία πόλη δεν είχα δει περισσότερους καλοντυμένους ανθρώπους.
Ήταν ήδη αργά και γυρίσαμε στο δωμάτιο με τα πόδια, περπατώντας κάτω από τις πανέμορφες στοές και όταν ξέσπασε, θυμάμαι, η φθινοπωρινή καταιγίδα καταλάβαμε ότι δεν χρειαζόμασταν καν ομπρέλα. Οι στοές του ιστορικού κέντρου της Μπολόνια φτάνουν τα 38 χιλιόμετρα και την κάνουν γι΄ αυτό μοναδική πόλη στον κόσμο. Στοές και καμάρες παντού.
Το ανθοπωλείο στην γωνία μου τράβηξε αμέσως την προσοχή. Η ιδιοκτήτρια, μια κομψή Ιταλίδα γύρω στα 60, έδειχνε να περιποιείται τα πολύχρωμα εξωτικά φυτά με ιδιαίτερο ζήλο. Άλλα τα στόλιζε στις μεγάλες βιτρίνες του ανθοπωλείου και άλλα τα τοποθετούσε σε κρυστάλλινα βάζα.
Δίπλα στο ανθοπωλείο ήταν το μαγαζί με τα αλλαντικά. Η Μπολόνια χαρακτηρίζεται “χοντρή” και όταν δεις αυτά τα μικρά μαγαζάκια με κάθε είδος αλλαντικού και τυριού να στολίζουν περίτεχνα κάθε γωνιά τους, θα καταλάβεις τον λόγο. Εκεί μπορείς να καθίσεις για ένα ποτήρι κρασί συνοδευόμενο από τα εδέσματα του μαγαζιού.
Φτάσαμε στην κεντρική πλατεία όπου χτυπά η καρδιά της πόλης, Piazza Maggiore έγραφε η πινακίδα. Κοιτώντας γύρω μας καταλάβαμε γιατί η Μπολόνια χαρακτηρίζεται -πέρα από “λόγια” λόγω του Πανεπιστημίου και “χοντρή” λόγω των μοναδικών γαστρονομικών επιλογών- και κόκκινη. Όλο το ιστορικό κέντρο της πόλης είναι στο χρώμα της τερακότα. Όπου και αν στρέψεις το κεφάλι σου βλέπεις όμορφα κόκκινα κτήρια, κόκκινους πύργους, γοτθικές εκκλησίες και στοές. Το γοητευτικό άγαλμα του Ποσειδώνα είναι σημείο αναφοράς στην Piazza Netuno. Καθίσαμε για ένα aperitivo σε ένα από τα πολλά καφέ του κέντρου και χαζεύαμε τον κόσμο να πηγαινοέρχεται πάνω στα ποδήλατα του.
Η Μπολόνια είναι καθαρή, κομψή και σπιρτόζα. Εδώ θα ήθελα να ζήσω σκέφτηκα.