Η Λουκία Μιχαλοπούλου μιλά για την εργασιομανία, αλλά και τον τρόπο που την αντιμετωπίζουν οι δημοσιογράφοι.
Ακόμη, η ηθοποιός που θα πρωταγωνιστήσει στην επαναφορά της σειράς Λόγω Τιμής, αναφέρεται στου δασκάλους της, ενώ αποκαλύπτει ότι έιναι εξωστρεφής σαν άνθρωπος.
Εργασιομανής;
«Δεν είμαι υπέρ του να κάνω πολλά πράγματα συγχρόνως. Δεν μου πάνε τα πολλά μαζί. Αντιμετωπίζω τους ρόλους μου πάντα ως εξής: θέλω κάτι παραπάνω. Ακόμη κι αν δεν είναι ένας ρόλος φαινομενικά δύσκολος θα μπω στη διαδικασία να τα κάνω εγώ δύσκολα τα πράγματα. Μπαίνω σε διαδικασία να συνδεθώ προσωπικά και πολύ βαθιά με τον ρόλο. Θα πω ναι σε μια δουλειά όταν με εμπνέουν οι συνεργάτες μου και έχουν κάτι να μου πουν. Μια πρόκληση. Εχουν περάσει σχεδόν 14 χρόνια που δουλεύω στο θέατρο και έχω σταθεί τυχερή. Συνεργάστηκα με δασκάλους… Με τον Χουβαρδά, τον Λευτέρη Βογιατζή, τον Κιμούλη, τον Αιβαθινό, τον Γιώργο Μιχαηλίδη, τον Μίμη Κουγιουμτζή. Από το ξεκίνημα μου μπήκα σε κόσμους ισχυρούς».
Πότε ένιωσε ότι ενηλικιώθηκε;
«Οταν πλήρωσα μόνη μου ενοίκιο και λογαριασμούς, Δεν ξέρω αν μας αφήνει η εποχή μας και η δουλειά μας να ενηλικιωθούμε όπως στο παρελθόν. Δεν ξέρω αν μετά τα 40 τα καταφέρω. Ισως μου φανεί τρομακτικό».
Είναι μια νέα, σύγχρονη γυναίκα που μιλάμε ενθουσιασμό χωρίς να υιοθετεί καμία μπλαζέ συμπεριφορά κουλτουριάρας. Δεν γνωρίζουμε πολλά για την προσωπική της ζωή.Την κρατάει εσκεμμένα μακριά από τα Μέσα;
«Δεν με ρωτάνε οι δημοσιογράφοι. Νομίζω πως έχουν την εντύπωση ότι είμαιι πολύ διαφορετική από την πραγματικότητα. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης μου το είπε αυτό όταν δουλέψαμε στην παράσταση “Ό θεός της σφαγής”. Γνωριζόμασταν αλλά δεν ήμασταν φίλοι. Με φαντάζονται μάλλον πολύ κλειστό άτομο, απόμακρο. Δεν ξέρω γιατί. Θεωρούν μάλλον ότι είμαι χωμένη στην κουλτούρα. Εχω μεγαλώσει μέσα στον κόσμο της μόδας που είναι εξαιρετικά εξωστρεφής. Ο πατέρας μου, που τον χάσαμε πολύ νωρίς, ήταν σχεδιαστής ρούχων. Ηταν ιδιαίτερα καλλιτεχνική φύση. Διαβάζαμε μαζί ποιήματα, παίζαμε κιθάρα. Απλά ήμουν αρκετά ντροπαλό παιδί και κλειστό. Οταν μπήκα στη θεατρική ομάδα του σχολείου μου κάπως φώτισα. Ενιωσα πιο ελεύθερη και κατάφερα να βρω το κέφι μου. Ετσι μπήκα στο Θέατρο Τέχνης να οπουδάοω υποκριτική. Και με αυτή τη δουλειά που διάλεξα έχω δει πτυχές μου που υπό άλλες συνθήκες ίσως δεν τις βλεπα. Και κάποιες φορές με φοβίζουν αυτές οι περιοχές. Δεν μπαίνω σε έναν άνθρωπο και γίνομαι ένας άλλος. Μπαίνω σε περιοχές του εαυτού μου».
Πηγή: Gala