Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης δεν δίστασε να μοιραστεί την όχι και τόσο εύκολη περίοδο που βίωσε.
Ήταν ειλικρινής και περιγραφικός, ενώ παράλληλα αναφέρθηκε στην Επίδαυρο, τις pop συνήθειες που είχε μικρότερος.
Η Επίδαυρος είναι σκληρή αρένα. Πώς θα αναμετριόσουν με ένα πιθανό κράξιμο;
Ήμουν σίγουρος ότι κράξιμο δεν θα φάω. Η παράσταση δεν έχει τη δυνατότητα να φάει κράξιμο. Αρκετοί μπορεί να επιθυμούν να πάνε στην Επίδαυρο για να προκαλέσουν μια αντίδραση. Δεν είναι έτσι φτιαγμένη η παράσταση. Είναι φτιαγμένη να τιμήσει τη σύνδεση που νιώθουμε όλοι κάνοντας όλο αυτό το ταξιδάκι μέχρι το αρχαίο θέατρο. Δεν θέλησα να πρωτοτυπήσω, απέφυγα τον δρόμο της πρωτοτυπίας που θα δημιουργήσει σάλο. Το χάιδεμα του κοινού δεν μου αρέσει.
Πέρα από το διάβασμα και τη μελέτη, είχες κάποια ποπ απόλαυση μεγαλώνοντας;
Άκουγα φανατικά Beatles και τρελαινόμουν με τα musicals.
Κατά μια έννοια, η αρχαία τραγωδία δεν είναι musical;
Φυσικά και είναι. Οι ρόλοι μιλούν σε πρόζα και ταυτοχρόνως άδουν, τραγουδούν και υπάρχει και Χορός. Ένα μεικτό είδος θεάτρου.
Τι είναι αυτό που κάποια στιγμή σε πλήγωσε τόσο πολύ και από το οποίο δεν ήξερες ότι θα ξέφευγες;
Πέρασα μια περίοδο, το 2007, που περιλάμβανε ήττες, απανωτά κροσέ, μικρούς θανάτους που με έριξαν κάτω. Όλα αυτά είχαν να κάνουν με τον χωρισμό μου, με το Θέατρο Χώρα, με το κόψιμο του Γιούγκερμαν, με μια έλλειψη ικανότητας να βρω το κέντρο μου που το έψαχνα. Με την παρότρυνση των φίλων μου, αναζήτησα βοήθεια σε ειδικό και πήρα φαρμακευτική αγωγή. Ήμουν με διαγνωσμένη κατάθλιψη, αλλά σηκώθηκα ξανά και τα πράγματα άρχισαν να φτιάχνουν. Από τα 40 και μετά, αισθάνομαι ότι διανύω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου και πηγαίνω όλο και πιο κοντά σε κάτι που αισθάνομαι ότι είμαι πραγματικά. Αν και στο νεκροκρέβατο κρίνονται τα πάντα. Προς το παρόν, δεν έχω δαίμονες, πέρα από το σύμπλεγμα μου να με αγαπούν και να με θαυμάζουν, παιδικό τραύμα. Συχνά μπορεί να είμαι πολύ μαύρος. Όχι τόσο όμως ώστε να βυθιστώ.
Πηγή: Downtown
