“Ενός κακού ιού μύρια έπονται”. Έχουμε και παράπλευρες -λογικής και ηθικής -απώλειες.
του Κώστα Χρονόπουλου (Αρθρογράφου – Σχολιογράφου)
Άνθρωποι πεθαίνουν διεθνώς αβοήθητοι. Κάποιοι ζουν για λίγο μηχανικά, υποβοηθούμενοι/υποστηριζόμενοι. Οι ανεπαρκείς ειδικές μονάδες περίθαλψης , η απουσία/έλλειψη εξειδικευμένων μηχανημάτων, το λιγοστό υγειονομικό προσωπικό κ.α δυσχεραίνουν το έργο αντιμετώπισης του ιού.
Ευρισκόμενοι προ του πρωτοφανούς όγκου ασθενών, οι οποίοι χρήζουν άμεσης /επείγουσας νοσηλείας, οι θεράποντες ιατροί και οι πολιτείες, αντιλαμβάνονται πως πρέπει, μοιραία, να επιλέξουν ποιούς θα σώσουν και ποιούς όχι, αφού δεν γίνεται να τους θεραπεύσουν όλους. Επικράτησε -όπως ακούμε και διαβάζουμε και από τα διεθνή ΜΜΕ- η άποψη να γίνεται η διασωστική επιλογή ζωής με κριτήρια … ηλικιακά (!!!). Ανήκουστο, ανήθικο, ά-λογο!
Πως -με ποιά λογική -δεν θα βοηθήσουν κάποιον ηλικιωμένο, ο οποίος, πιθανώς, να είναι ένας πολύ χρήσιμος άνθρωπος, που λόγω θέσεως, γνώσεων ή επιδόσεων, έχει πολλά ακόμη πράγματα να δώσει;
Γιατί τάχα κάποιος νεότερος, και (τυχόν) άχρηστος ή περιθωριακός θα πρέπει να ζήσει (στην θέση εκείνου;).
Χρήσιμες επισημάνσεις:
1.Ουδείς (θνητός) έχει το δικαίωμα να αποφασίσει ποιόν θα βοηθήσει να ζήσει και ποιόν θα αφήσει να πεθάνει. Ούτε εσείς, ούτε εγώ, ουδείς γιατρός, πολίτης ή πολιτικός ή ιερέας δικαιούται να το αποφασίσει.
- Επελέγη η … διευκόλυνση “αποχώρησης” των ηλικιωμένων, μέσω μιας ανώδυνης ευθανασίας. Με χορήγηση /όχημα μετάβασης στην άλλη ζωή ειδικών φαρμάκων.
Προδήλως καταβάλλονται -δημοσία δαπάνη; – τα … πορθμεία για να περάσουν οι ατυχείς ηλικιωμένοι ανέξοδα στην απέναντι όχθη της Αχερουσίας λίμνης. Έκτακτα , απλά και νοικοκυρεμένα! …
- Απογοήτευση προξενεί η υποκρισία και η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά των αρμοδίων.
Τόνοι μελάνης και κροκοδείλια δάκρυα έχουν χυθεί από πολλούς (θρησκευόμενους και μη) εναντίον της ευθανασίας. Ακόμα και όταν είναι απολύτως ενδεδειγμένη /επιβεβλημένη για περιστατικά που είναι καταδικασμένα.
Είμαι προσωπικά -για αυτές βέβαια τις περιπτώσεις -υπέρ της ευθανασίας. Όμως εδώ δεν έχουμε μόνον ευθανασία. Έχουμε κάτι χειρότερο: Εγκατάλειψη, καταδικαστική απόφαση απώλειας ζωής. Χωρίς να ζητηθεί καν κάτι τέτοιο από τον ασθενή ή τους οικείους του.
Διαλέγουν κάποιοι – θεόσταλτοι; -ποιός θα ζήσει και ποιός όχι.
- Μακάρι η ανθρωπότητα να μην ξαναζήσει τη φρίκη από περιστατικά πεθαμένων ηλικιωμένων σε οίκο ευγηρίας που έσβησαν αβοήθητοι. Πρόκειται για απάνθρωπη συμπεριφορά “πολιτισμένων” υπανθρώπων ευρωπαϊκής χώρας. Στίγμα, όνειδος, ανεξίτηλο , αδιανόητο γεγονός, το οποίο προσβάλλει όχι μόνον τον ανθρωπισμό, αλλά και τον χριστιανισμό!
Προτάσεις:
1.Ό,τι γίνεται στον πόλεμο. Όταν ένας όλμος πέσει και τραυματίσει πχ 10 νεαρούς φαντάρους και τον μεσήλικα ταγματάρχη τους, η συνήθης επιλογή των γιατρών είναι να ασχοληθούν κυρίως με αυτούς που έχουν (λόγω ελαφρότερων τραυμάτων) περισσότερες πιθανότητες να ζήσουν και δευτερευόντως με όσους έχουν ελάχιστες πιθανότητες). Όχι πάντως βάσει ηλικιακής ή βαθμολογικής προτίμησης.
- Σωστό και δίκαιο θα είναι να λαμβάνονται υπόψη και η προτεραιότητα. Όποιος έφθασε πριν από κάποιον άλλο, θα προηγηθεί.
- Αλήθεια ένας ηλικιωμένος, ο οποίος πλήρωνε μια ζωή χρήματα, για να τύχει -αργότερα- μιας ανάλογης περίθαλψης, τώρα που τον αγνοούν ή του κάνουν (ακούσια , ανήθικη, ανήκουστη, ά-λογη) ευθανασία, πως άραγε να αισθάνεται; Πόσο θα πρέπει να ντρέπονται όλοι όσοι προβαίνουν σε τέτοια ανοσιουργήματα; Ρητορικό ερώτημα.
Υ.Γ.: Είναι οδυνηρό να πρέπει να γίνονται επιλογές. Το κατανοώ.
Όμως είναι ανεπίτρεπτο – μαζί με τις ζωές που χάνονται- να απωλέσουμε: την λογική, την αξιοπρέπεια, το ήθος μας.
Εύχομαι -εκτός από τους νοσούντες- να διασώσουμε ό, τι και όσα μπορούμε από αυτά.