Στη ζωή της, η Έλλη Λαμπέτη, υπήρξε μούσα των σκηνοθετών με το είδωλο της να συναρπάζει και να συγκλονίζει όποιον είχε την τύχη να την απολαύσει στο σανίδι. Γεννήθηκε στα Βίλια Αττικής, στις 13 Απριλίου του 1926, ήταν αρβανίτισσα στην καταγωγή και έφυγε από τη ζωή στα 57 της χρόνια νικημένη από το καρκίνο. Μάλιστα ο τελευταίος της ρόλος ήταν απόρροια της βαριάς αρρώστιας που την είχε καταβάλλει.
Το βαρύ ιστορικό της
Η Έλλη Λαμπέτη θα έρθει αντιμέτωπη με τον καρκίνο το 1969, ξυπνώντας την παιδικές μνήμες αφού η ίδια αρρώστια στέρησε τις αγαπημένες της αδερφές. Όλες είχαν πεθάνει από καρκίνο του μαστού. Όλες εκτός από την αδερφή της Αντιγόνη, η οποία έζησε αρκετά χρόνια και μετά τον θάνατο της Έλλης. Μετά την πρώτη του εμφάνιση, ο καρκίνος θα ξαναχτυπήσει την ηθοποιό μετά από 11 χρόνια, το 1980. Οι μεταστάσεις ήταν συνεχείς.
Η τελευταία της παράσταση
Με καμένα τα σπλάγχνα από τις ακτίνες λέιζερ και με παράλυτη τη μια φωνητική της χορδή συνεχίζει να κάνει θεατρικά σχέδια. Το χειρότερο όλων; Που ήταν αναγκασμένη να κουκουλώνει το κεφάλι της μέχρι να βγουν ξανά τα μαλλιά της. Τελευταίος της ρόλος αυτός της κωφάλαλης Σάρας στο θέατρο Σούπερ Σταρ από το έργο «Παιδιά ενός κατώτερου Θεού» του Μαρκ Μέντοφ. Για τις ανάγκες του ρόλου η Λαμπέτη βρήκε μια ειδική δασκάλα και της ζήτησε να της κάνει ιδιαίτερα μαθήματα. Συγκεκριμένα της είχε πει ότι δεν έχουν χρόνο και ότι σε ένα μήνα πρέπει να έχουν ολοκληρώσει τα μαθήματα.
Η δασκάλα επέμενε ότι χρειάζονται τουλάχιστον ένα χρόνο, όμως η Λαμπέτη γνώριζε καλά ότι οι μέρες μετρούσαν αντίστροφα γι’ αυτήν:
Θέλω να με δουν οι θεατές και να ξεχάσουν πως είμαι η Λαμπέτη. Θέλω να νομίζουν πως είμαι κι εγώ μια κωφάλαλη.
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα την Τετάρτη 11 Μαρτίου του 1981 και συμπρωταγωνιστής της Λαμπέτη ήταν ο Λευτέρης Βογιατζής. Η ερμηνεία της ήταν ένας θρίαμβος και οι θεατές, τόσο στην πρεμιέρα όσο και στις υπόλοιπες παραστάσεις χειροκροτούσαν όρθιοι για αρκετή ώρα. Η αρρώστιας της βέβαια ήταν τόσο επιθετική που παρότι δεν μιλούσε, την επηρέαζε βαθιά αφού πολλές φορές την παράσταση διέκοπτε ένας ξαφνικός βήχας της.
Οι χημειοθεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε, έπληξαν τις φωνητικές της χορδές, με αποτέλεσμα σταδιακά η Έλλη Λαμπέτη να χάσει και τη φωνή της. Σύμφωνα με τους Αμερικανούς γιατρούς τη φωνή της, την έχασε από λάθος. Την ώρα που της έκαναν ακτινοβολίες για τον καρκίνο που είχε στο μεσοθωράκιο, κάποια ακτίνα «ξέφυγε» από την πορεία της και έτσι παρέλυσε η μία φωνητική χορδή. Η ίδια όμως δεν το βάζει κάτω.
Οι τελευταίες της ημέρες
Οι τελευταίες μέρες της Λαμπέτη καταγράφονται από τον Φρέντυ Γερμανό στον συναρπαστικό επίλογο του βιβλίου του «Έλλη Λαμπέτη»:
Στις 31 Αυγούστου θα ψιθυρίσει:
«Αργώ πολύ να πεθάνω».]
Και λίγες ώρες αργότερα θα πει στην Αντιγόνη, που σκύβει πάνω απ’ το μαξιλάρι της:
«Ένα τριαντάφυλλο. Μόνο ένα τριαντάφυλλο».
Αυτό θέλει στην κηδεία της – μονάχα ένα τριαντάφυλλο. Τρέμει στην εικόνα του σώου που μαντεύει ότι θ’ ακολουθήσει με τους θεατρικούς κοπετούς και τα δακρυσμένα γκρο πλαν στις ειδήσεις των εννέα. Την επόμενη μέρα, 1η Σεπτεμβρίου του 1983, ανοίγει πάλι τα μάτια της και ρωτάει την Αντιγόνη:
«Πού είναι το τριαντάφυλλο;»
Νομίζει ότι πέθανε κιόλας. Όχι, δεν είναι τόσο τυχερή – έχει ακόμα μπροστά της δεκαεφτάμισι ώρες ζωής. Πέφτει σε κώμα και τα μεσάνυχτα ανοίγει πάλι τα μάτια της. Η αδερφή της, που λαγοκοιμάται σε μιά πολυθρόνα δίπλα, τσακισμένη απ’ τις απανωτές αγρύπνιες, την ακούει να ψιθυρίζει: «Μαμά…»
Χαμένη βιντεοσκόπηση της παράστασης με πρωταγωνιστές την Έλλη Λαμπέτη και το Λευτέρη Βογιατζή. Αποσπάσματα στην εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού.
Ο προσωπικός γιατρός της Έλλης Λαμπέτη, Διονύσης Ραζής, μετά από χρόνια θα δηλώσει ότι είχε προτείνει στους γιατρούς που την ανέλαβαν στη Νέα Υόρκη να της αφαιρέσουν προληπτικά τους μαστούς, κάτι το οποίο δεν έκαναν, με αποτέλεσμα η ηθοποιός να χτυπηθεί από τη νόσο και να πεθάνει.