Πολλοί ασθενείς με μακρά COVID-19 έχουν σύνδρομο χρόνιας κόπωσης και άλλα αναπνευστικά προβλήματα μήνες μετά την αρχική τους διάγνωση, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο JACC: Heart Failure, η οποία είναι η πρώτη του είδους της που εντοπίζει συσχέτιση μεταξύ μακράς COVID-19 και συνδρόμου χρόνιας κόπωσης. Το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης είναι μια ιατρική κατάσταση που μπορεί συχνά να εμφανιστεί μετά από ιογενή λοίμωξη και να προκαλέσει πυρετό, πόνο και παρατεταμένη κόπωση και κατάθλιψη. Πολλοί ασθενείς με COVID-19, ορισμένοι εκ των οποίων δεν νοσηλεύτηκαν ποτέ, ανέφεραν επίμονα συμπτώματα αφού αναρρώσουν από την αρχική τους διάγνωση COVID-19. Η σοβαρή κόπωση, η γνωστική δυσκολία, ο μη αναζωογονητικός ύπνος και η μυαλγία έχουν όλα θεωρηθεί κύρια συμπτώματα για τους ασθενείς με μακρά Covid.
Σε αυτή τη μελέτη, οι ερευνητές εξέτασαν 41 ασθενείς (23 γυναίκες, 18 άνδρες) με ηλικιακό εύρος από 23 έως 69 ετών. Οι ασθενείς παραπέμφθηκαν στην προοπτική μελέτη από πνευμονολόγους ή καρδιολόγους και όλοι υποβλήθηκαν σε εξετάσεις πνευμονικής λειτουργίας, ακτινογραφίες θώρακος, αξονική τομογραφία θώρακος και υπερηχοκαρδιογράφημα. Οι ασθενείς είχαν προηγουμένως διαγνωστεί με οξεία λοίμωξη COVID-19 σε εύρος από τρεις έως 15 μήνες πριν υποβληθούν σε καρδιοπνευμονική δοκιμή άσκησης (CPET) και συνέχισαν να παρουσιάζουν ανεξήγητη δύσπνοια. «Η ανάρρωση από την οξεία λοίμωξη COVID μπορεί να συσχετιστεί με υπολειπόμενη βλάβη οργάνων», δήλωσε η Donna M. Mancini, MD, καθηγήτρια στο τμήμα καρδιολογίας στο Icahn School of Medicine στο Όρος Σινά και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης. «Πολλοί από τους ασθενείς ανέφεραν δύσπνοια και η καρδιοπνευμονική δοκιμασία άσκησης χρησιμοποιείται συχνά για τον προσδιορισμό της υποκείμενης αιτίας. Τα αποτελέσματα της καταδεικνύουν αρκετές ανωμαλίες, συμπεριλαμβανομένης της μειωμένης ικανότητας άσκησης, της υπερβολικής αναπνευστικής απόκρισης και των μη φυσιολογικών αναπνευστικών μοτίβων που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τις κανονικές καθημερινές τους δραστηριότητες».
Πριν από την άσκηση, οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε συνεντεύξεις. Τους ζητήθηκε να υπολογίσουν πόσο κατά τους προηγούμενους έξι μήνες είχε μειώσει η κούραση τη δραστηριότητά τους στην εργασία, στην προσωπική τους ζωή ή/και στο σχολείο, και πόσο συχνά είχαν εμφανίσει πονόλαιμο, ευαισθησία στους λεμφαδένες, πονοκέφαλο, μυϊκούς πόνους, δυσκαμψία στις αρθρώσεις, μη αναζωογονητικό ύπνο, δυσκολία συγκέντρωσης ή επιδείνωση των συμπτωμάτων μετά από ήπια προσπάθεια. Το σύνδομο χρόνιας κόπωσης θεωρήθηκε ότι υπάρχει εάν τουλάχιστον ένα από τα πρώτα κριτήρια αξιολογήθηκε ότι επηρεάστηκε ουσιαστικά και τουλάχιστον τέσσερα συμπτώματα στο δεύτερο κριτήρια αξιολογήθηκαν ότι επηρεάστηκαν μέτρια ή περισσότερο. Σχεδόν οι μισοί (46%) από τους ασθενείς πληρούσαν τα κριτήρια για σύνδρομο χρόνιας κόπωσης.
Οι ασθενείς ενώ ήταν συνδεδεμένοι σε ηλεκτροκαρδιογράφημα, παλμικό οξύμετρο και περιχειρίδα μέτρησης της πίεσης αίματος, κάθονταν σε ένα σταθερό ποδήλατο και χρησιμοποιούσαν ένα επιστόμιο μιας χρήσης για τη μέτρηση των εκπνεόμενων αερίων και άλλων παραμέτρων αναπνοής. Μετά από μια σύντομη περίοδο ανάπαυσης, οι ασθενείς ξεκίνησαν ασκήσεις οι οποίες αυξάνονταν σε δυσκολία κατά 25 watt κάθε τρία λεπτά. Μετρήθηκαν η μέγιστη κατανάλωση οξυγόνου (VO2), η παραγωγή CO2 και ο ρυθμός και όγκος της αναπνοής. Σχεδόν όλοι οι ασθενείς (88%) εμφάνισαν μη φυσιολογικά πρότυπα αναπνοής που αναφέρονται ως δυσλειτουργική αναπνοή. Η δυσλειτουργική αναπνοή παρατηρείται συχνότερα σε ασθματικούς ασθενείς και ορίζεται ως γρήγορη, ρηχή αναπνοή. Οι ασθενείς είχαν επίσης χαμηλές τιμές CO2 κατά την ηρεμία και την άσκηση, γεγονός που υποδηλώνει χρόνιο υπεραερισμό. Επιπλέον, οι περισσότεροι από τους ασθενείς (58%) είχαν ενδείξεις κυκλοφορικής βλάβης είτε από καρδιακή δυσλειτουργία και/ή από μη φυσιολογική πνευμονική ή περιφερική αιμάτωση. «Αυτά τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι σε μια υποομάδα ασθενών, ο υπεραερισμός και/ή η δυσλειτουργική αναπνοή μπορεί να είναι η βάση των συμπτωμάτων τους. Αυτό είναι σημαντικό καθώς αυτές οι ανωμαλίες μπορούν να αντιμετωπιστούν με ασκήσεις αναπνοής, είπε η Μαντσίνι.