Χρύσα Μπότση: Όταν το «κυνήγι μαγισσών», αναγορεύεται σε παρέμβαση Δημόσιας Υγείας.


Η «Μαύρη Σελίδα» στην ιστορία του HIV/AIDS στην Ελλάδα. Η Υγειονομική Διάταξη 39Α/1002/2012 που οδήγησε στη διαπόμπευση 27 γυναικών.

Το θέμα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης δεν είναι καινούργιο στην Ελλάδα. Η ρητορική της θωράκισης των συνόρων της  φιλελεύθερης Ευρώπης δεν είναι καινούργια. Και έχει σχεδόν πάντα και μια βιοϊατρική εκδοχή. Τα  μεταδοτικά νοσήματα συνδέονται με τον άλλον! Εκείνο τον ξένο που μας απειλεί! Η μετανάστευση έχει πάντα και μια ιατρική πλευρά. Η επιδημιολογική προσέγγιση εξετάζει και ερμηνεύει ως απειλή, τη θεωρητική «υγειονομική βόμβα» που εκπροσωπούν αυτοί οι άλλοι. Τα μεταδοτικά νοσήματα είναι ΚΑΙ θέμα  δημόσιας υγείας ΚΑΙ δημόσιας ασφάλειας.

Απρίλιος του 2011 και ο τότε υπουργός υγείας Α. Λοβέρδος, καλεί το ECDC και τον ΠΟΥ, να γνωμοδοτήσει για την υγειονομική απειλή που αποτελούν για τον Ελληνικό πληθυσμό οι έγκλειστοι μετανάστες στον Έβρο. Το κλιμάκιο ωστόσο αποφαίνεται ότι υγειονομικό κίνδυνο για όλους μας, αποτελούν οι κακές συνθήκες διαβίωσης. Η ανάγκη απόδειξης της υγειονομικής βόμβας ωστόσο παραμένει ως αίτημα.

Στις 9 Ιουνίου του 2011 και από το βήμα του ΟΗΕ, στη γενική συνέλευση του οργανισμού για το HIV/AIDS, o A.Λοβέρδος δηλώνει ανερυθρίαστα ότι το νόσημα στην Ελλάδα αφορά κυρίως σε εκδιδόμενες μετανάστριες γυναίκες από την Αφρική και για το θέμα απαιτείται διεθνής κινητοποίηση. Τα λεγόμενα δεν συμβαδίζουν με την επιδημιολογική εικόνα του HIV/AIDS  από το ΚΕΕΛΠΝΟ, αλλά και αυτό το έθεσε σε αμφισβήτηση. Το Δεκέμβριο του 2011 στη διάρκεια ημερίδας για την προαγωγή της δημόσιας υγείας, ο υπουργός υγείας στοχοποιεί την αδήλωτη μεταναστευτική πορνεία ως αιτία της διάδοσης του HIV/AIDS  που απειλεί την Ελληνική οικογένεια καθώς ….η κεφαλή της, ο Έλληνας οικογενειάρχης παρασύρεται! Ο υπουργός προτείνει την απέλαση των αλλοδαπών οροθετικών γυναικών.

Σε δελτία τύπου της εποχής, το υπουργείο υγείας, αποδίδει την αναβίωση μεταδοτικών νοσήματων στις μεταναστευτικές ροές. Έτσι δικαιολογείται η έκτακτη ανάγκη που οδήγησε στα μεικτά κλιμάκια αστυνομίας-γιατρών. Έτσι γίνεται αποδεκτό το ανθρωποκυνηγητό στους δρόμους. Υπάρχει μια υγειονομική τεκμηρίωση. Το κράτος προστατεύει την υγεία των πολιτών.

Την Πρωταπριλιά του 2012 σε κοινή συνέντευξη του υπουργού υγείας Α. Λοβέρδου με τον υπουργό δημόσιας τάξης Μ. Χρυσοχοϊδη, ανακοινώνεται ο υποχρεωτικός υγειονομικός έλεγχος του μεταναστευτικού πληθυσμού. Η  Υγειονομική διάταξη 39 Α (ΦΕΚ 1002/β/2012) με θέμα: Ρυθμίσεις που αφορούν τον περιορισμό της διάδοσης λοιμωδών νοσημάτων είναι γεγονός και δεν είναι πρωταπριλιάτικο αστείο. Η διάταξη επιχειρεί -πέραν του ελέγχου των ιδίων των μεταναστών- να μιλήσει και για τις προδιαγραφές διαμονής των μεταναστών και τη συνιστώμενη εποπτεία τους. Οι υγειονομικοί έλεγχοι εναρμονίζονται με τους αστυνομικούς ελέγχους. Δυο πρακτικά αντίθετες υπηρεσίες, συμπορεύονται: Η καταστολή με τη φροντίδα.

Στις 26/04/2012 η αστυνομία ανακοινώνει ότι ξεκίνησαν οι έλεγχοι όπου διαμένουν ή κυκλοφορούν μεγάλοι αριθμοί μεταναστών. Οι «εστίες μόλυνσης» αναδεικνύονται και οι γιατροί του ΚΕΕΛΠΝΟ προχωρούν σε δεκάδες ελέγχους με στόχο την ανεύρεση λοιμωδών νοσημάτων. Αυτά τα ευρήματα δεν ανακοινώθηκαν ποτέ! Σειρά έχουν οι οίκοι ανοχής. Στόχος να αποδειχθεί η συμβολή των μεταναστριών γυναικών στην  επιδημία του HIV/AIDS. ΑΠό την έρευνα προκύπτει μια Ρωσίδα εκδιδόμενη, οροθετική. Τα κλιμάκια επιτίθενται τώρα συστηματικά στις γυναίκες του κέντρου της Αθήνας που προσάγονται από την αστυνομία στο 4ο αστυνομικό τμήμα και στο κέντρο κράτησης στην Πέτρου Ράλλη. Χρήστριες σε στερητικό σύνδρομο υποβάλλονται από κλιμάκια του ΚΕΕΛΠΝΟ σε γρήγορα τεστ για τον HIV, σε καθεστώς στέρησης της ελευθερίας τους, με συνοπτικές διαδικασίες, παραβιάζοντας βάναυσα τον κώδικα ιατρικής δεοντολογίας. Στις HIV οροθετικές  ασκείται ποινική δίωξη απο την Εισαγγελία Αθηνών για βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη (διάταξη υπ αριθμόν 22, 28/04/2012) σε βάρος άγνωστου αριθμού προσώπων …και οι φωτογραφίες τους αναρτώνται στην ιστοσελίδα της αστυνομίας. Οι συλλήψεις  29 γυναικών και η “ανάρτηση” των φωτογραφιών τους, έγιναν στις 29/4, 1/5, 3/5, 4/5, 10/5. Η ανακοίνωση της αστυνομίας για τις 11 πρώτες έγινε την Πρωτομαγιά του 2012. Οι περισσότερες, το μάθαιναν για πρώτη φορά, όπως ίσως για πρώτη φορά τόμαθαν οι οικογένειές τους αλλά και όλη η Ελληνική κοινωνία. Μία από τις  γυναίκες, μια έφηβη μόλις 16 ετών, προσπαθώντας να καταλάβει και η ίδια γιατί συναίνεσε στον αναγκαστικό έλεγχο οροθετικότητας, λέει: «δεν ήξερα ότι θα με φυλακίσουν μόνο και μόνο επειδή είχα AIDS».      

Το μεγαλύτερο σε βαρύτητα κεφάλαιο παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων των γυναικών κατά τα τελευταία χρόνια, γράφτηκε πράγματι το 2012. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας από τα τέλη Απριλίου έως και το Δεκέμβριο 2012 υποβλήθηκαν σε εξαναγκαστικό έλεγχο HIVHBV και HCV συνολικά 2.160 άτομα.

Μόνο το διάστημα από τα  τέλη Απριλίου έως αρχές Μαΐου προσήχθησαν περίπου διακόσιες γυναίκες με φανερά σημάδια τοξικο-εξάρτησης.

Ατυχώς για το πολιτικό αφήγημα, οι συλληφθείσες είναι χρήστριες και Ελληνίδες. 27 οροθετικές γυναίκες φυλακίζονται σε άθλιες συνθήκες και διαπομπεύονται ως δημόσιοι κίνδυνοι με τις ευλογίες της τότε εισαγγελέως κ. Ράϊκου.

Εντυπωσιακή παραμένει η γνωμοδότηση της Αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων για το θέμα, μετά από αίτημα του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών. Δήλωνε ότι «για λόγους διάκρισης εξουσιών (άρθρο 26 του Συντάγματος), δεν δύναται να ελέγξει τις εισαγγελικές αρχές», καθώς οι λειτουργοί της εισαγγελικής αρχής, όπως και οι δικαστικοί λειτουργοί, απολαμβάνουν προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας και υπόκεινται κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους µόνο στο Σύνταγμα και στους Νόμους.

Στο διάστημα που ακολούθησε δημιουργήθηκε η πρωτοβουλία αλληλεγγύης στις διωκόμενες οροθετικές γυναίκες  ενώ πολίτες και οργανώσεις αντέδρασαν με πολλούς τρόπους συμμετέχοντας και στην παραγωγή ντοκιμαντέρ το γνωστό RUINS http://ruins-documentary.com/) της Ζ.Μαυρουδή.

Στον ένα χρόνο της ζωής της, η Πρωτοβουλία  πραγματοποίησε δύο δημόσιες εκδηλώσεις, μια στα δικαστήρια όταν οι γυναίκες είχαν συλληφθεί και μια μαζικότατη δημόσια διαμαρτυρία στο υπουργείο Υγείας.

Πραγματοποιήθηκαν συνεντεύξεις Τύπου, γράφτηκαν άρθρα στην Ελλάδα και δόθηκαν συνεντεύξεις για ευρωπαϊκά ΜΜΕ προκαλώντας το ενδιαφέρον και τις αντιδράσεις διεθνών οργανισμών όπως η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, η UNAIDS  και το ECDC. Η χώρα κλήθηκε να απολογηθεί.

Η πρωτοβουλία αλληλεγγύης πραγματοποίησε σε όλο το διάστημα κράτησης αυτών των γυναικών, εβδομαδιαίες επισκέψεις στις φυλακές. Είναι χαρακτηριστικό ότι βασικό αίτημα των γυναικών ήταν να κατέβουν οι φωτογραφίες της διαπόμπευσης από τον ιστότοπο της Ελληνικής Αστυνομίας. Ένα αίτημα που καθυστέρησε πάρα πολύ να ικανοποιηθεί. Ακόμα και σήμερα, οι φωτογραφίες αυτές βρίσκονται σε κάποιους ενημερωτικούς ιστοτόπους και blogs.

Η επόμενη μέρα ήταν πολύ σκληρή για αυτές τις γυναίκες. Σε βαριά τοξικοεξάρτηση, πολλές από αυτές, είχαν περάσει το σημείο απ’ το οποίο θα ήθελαν ή θα μπορούσαν να απεξαρτηθούν. Βρέθηκαν ξανά στο δρόμο, στο έλεος της ελλειμματικής φροντίδας των κρατικών δομών γι’ αυτούς τους πληθυσμούς.

Οι δίκες που ακολούθησαν  κατέληξαν στην αθώωση αυτών των γυναικών. Ωστόσο άλλες αυτοκτόνησαν, άλλες πέθαναν μη καταφέρνοντας να ξεφύγουν από την ουσιο-εξάρτηση. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού όσες στάθηκαν στα πόδια τους…

Αυτές τις γυναίκες είχα την ευκαιρία, ως μέλος της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης, να τις γνωρίσω και να ζήσω μαζί τους όλη την πορεία τους: από τη σύλληψη, τη διαπόμπευση, τη φυλάκιση και την παραμονή τους στις φυλακές Κορυδαλλού, την αποφυλάκιση  και το στιγματισμό τους, τις δίκες που ακολούθησαν έως τη δικαίωσή τους, το θάνατο κάποιων και τις τελετές ενταφιασμού. Πάντα θα με στοιχειώνει το πρόσωπο της Κατερίνας με τα μεγάλα πράσινα μάτια που υπήρξε και ασθενής μου. Πιστή σε ότι μου είχε υποσχεθεί, είχε πάρει τα φάρμακά της ακόμη και τη μέρα που έδωσε τέλος στη ζωή της δραπετεύοντας από μια ζωή που στιγματίσθηκε τόσο που πια δεν ήταν ανεκτή. Συχνά διαβάζω την ιατροδικαστική έκθεση της νεκροτομής της. Ξέρω πάντα τους ενόχους αυτής της “δολοφονίας”.

Για την ιστορία, η 39Α μετά από πολλές περιπέτειες σε επιτροπές του υπουργείου υγείας που συγκλήθηκαν για αυτήν, καταργήθηκε οριστικά  την Τρίτη 21η Απριλίου του 2015.

 

Δείτε ακόμα:

Αροστοτέλης Μπάμιας: «Δουλεύουμε μαζί για να βελτιώσουμε την φροντίδα των ασθενών μας».

Αντώνης Φουστέρης: Η εταιρική φήμη απαραίτητη για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης και συνεργασιών

Νικόλαος Τσιλιμιγκάκης: Ορθοπαιδικές παθήσεις, ο φόβος του κορωνοϊού τις παραμέλησε

Πηγή


1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Και αυτο το καθαρμα καποιοι νεοταξιτες το υποθαλπουν ακομα[υποθεση νοβαρτις]και καποιοικρετινοι τον ηθελαν για προεδρο.

Αφήστε ένα μήνυμα

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ