Το μποξ ωστόσο, ως θέμα ενασχόλησης του Χόλιγουντ, δεν έχει ως αποκλειστικό εκπρόσωπό του ούτε τον Ρόκι ούτε τον χρισμένο διάδοχό του. Αντίθετα, είναι ένα θέμα μέσω του οποίου έχουν παραχθεί μπόλικες ταινιάρες έτσι κι αλλιώς.
Creed, Creed, Creed. Αυτό το όνομα ακούγεται όσο κανένα άλλο στις κινηματογραφικές συζητήσεις που λαμβάνουν χώρα τελευταία. Είναι λογικό: όταν ένας χαρακτήρας προορίζεται για συνεχιστής της παράδοσης του μεγάλου Ρόκι Μπαλμπόα, αναπόφευκτα άπειρος χώρος καταλαμβάνεται από την παρουσία του στην ποπ κουλτούρα.
Το μποξ ωστόσο, ως θέμα ενασχόλησης του Χόλιγουντ, δεν έχει ως αποκλειστικό εκπρόσωπό του ούτε τον Ρόκι ούτε τον χρισμένο διάδοχό του. Αντίθετα, είναι ένα θέμα μέσω του οποίου έχουν παραχθεί μπόλικες ταινιάρες έτσι κι αλλιώς.
Το SDNA, με αφορμή τον πανικό που κάνει το «Creed 2» στις κινηματογραφικές αίθουσες, θυμάται ορισμένες από αυτές:
«Ali» (2001) του Μάικλ Μάν
Το όνομά του είναι συνώνυμο του μποξ. Το Hollywood δεν θα μπορούσε να αγνοεί για πάντα την ιστορία του. Και όμως, το «Ali» του Μάικλ Μαν, η ταινία που αφηγείται την ιστορία του θρυλικού Μοχάμεντ Άλι, πάτωσε εμπορικά το 2001 όταν και παίκτηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες του πλανήτη παρά το γεγονός ότι αποθεώθηκε από τους κριτικούς αλλά και από τον ίδιο τον Άλι, που δήλωσε πως το φιλμ του Μαν αποτυπώνει ασύλληπτα πιστά το πνεύμα των γεγονότων της ζωής του. Με τα χρόνια, όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, η άδικη πρόσληψή του από το κοινό διορθώθηκε και η ταινία με τον Γουίλ Σμιθ βρήκε την δημοτικότητα που της αντιστοιχούσε. Άλλωστε, το «Ali» μπορεί να μην είχε το ξύλο που συνήθως περιμένουν τα μαζικά κοινά από ταινίες που έχουν να κάνουν με μποξ αλλά η εμβάθυνσή της στο πολιτικό στάτους του Μοχάμεντ Άλι έτσι όπως προέκυψε κατά βάση από την δεκαετία ανάμεσα στο 1964 και το 1974, την μετουσιώνουν χαλαρά σε μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουμε δει στο υποείδος σινεμά που έχει να κάνει με το μποξ.
«The Fighter» (2010) του Ντέιβιντ Ράσελ
Με το δίδυμο των Μαρκ Γουόλμπεργκ και Κρίστιαν Μπέιλ να κάνει ερμηνευτικούς παπάδες και να καθορίζει με την παρουσία του την ταινία, το «The Fighter» εξιστορεί την αληθινή ιστορία του Μίκι Γουόρντ και του Ντίκι Έκλουντ, δυο αδερφών που υπήρξαν χαρακτηριστικές φιγούρες στον κόσμο του μποξ στα τέλη της δεκαετίας του ΄80. Ο Μπέιλ μάλιστα, κέρδισε και το Όσκαρ β’ αντρικού ρόλου υποδυόμενος τον Έκλουντ, έναν πάλαι ποτέ πολλά υποσχόμενο μποξέρ (που είχε να το λέει ότι κάποτε έμεινε όρθιος μετά από 12 γύρους κόντρα στον θρυλικό Σούγκαρ Ρέι Λέοναρντ) που εν μέσω μιας ζωής γεμάτη παρανομίες και ναρκωτικά, κοουτσάρισε τον αδερφό του, Μίκι, που εδώ «ζωντανεύει» από τον Γουόλμπεργκ. Πολύ εύστοχα η ταινία χαρακτηρίστηκε ως «η σκληρή εκδοχή του Ρόκι» καθώς εδώ οι δυσκολίες ενός χαμηλού βεληνεκούς μποξέρ στην προσπάθειά του να εδραιωθεί στο υψηλότερο επίπεδο του αθλήματος δεν εξιδανικεύονται ποτέ, αλλά αντίθετα παρουσιάζονται με τον ρεαλισμό που τους αντιστοιχεί.
«Cinderella Man» (2005) του Ρον Χάουαρντ
Τέσσερα χρόνια μετά τον πάταγο του «A Beautiful Mind», ο Ρον Χάουαρντ από την καρέκλα του σκηνοθέτη και ο Ράσελ Κρόου από το πόστο του πρωταγωνιστή, συναντιούνται ξανά για ένα ακόμα biopic που χαρακτήρισε τον κόσμο των blocbusters στο πρώτο μισό των 00s. Το «Cinderella Man» καταπιάνεται με την αληθινή ιστορία του Τζέιμς Μπράντοκ, ενός από τους μεγαλύτερους πυγμάχους όλων των εποχών και επικεντρώνεται στα χρόνια της θρυλικής επαναφοράς του στο ρινγκ. Ήταν την δεκαετία του ’30 κατά τη διάρκεια του μεγάλου κραχ των ΗΠΑ όταν ο Μπράντοκ, στην προσπάθειά του να επιβιώσει μέσα σε ένα καθεστώς ασύλληπτης φτώχειας, επανήλθε στα ρινγκ εφτά χρόνια μετά την απόσυρσή του για να αναδειχθεί πρωταθλητής και να μετουσιωθεί σε ένα αληθινό λαϊκό ίνδαλμα της εργατικής τάξης της εποχής. Ο Χάουαρντ αφηγείται με γνήσια χολιγουντιανή συγκίνηση την πορεία του Μπράντοκ, ο Κρόου δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του και το «Cinderella Man» δικαιωματικά κατακτά μια θέση στις ωραιότερες ταινίες για μποξ που έχουν γυριστεί ποτέ.
«Million Dollar Baby» (2004) του Κλιντ Ίστγουντ
Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας για τον Κλιντ Ίστγουντ, α’ γυναικείου ρόλου για την Χίλαρι Σουανκ και β’ αντρικού ρόλου για τον Μόργκαν Φρίμαν, το «Million Dollar Baby» εξαργύρωσε για τα καλά την επική του ατμόσφαιρα μέσα από την απόλυτη αποδοχή της οσκαρικής ακαδημίας. Εκ πρώτης όψεως, έχουμε να κάνουμε με ένα κλισέ φιλμ περί μποξ: ένας κουρασμένος, γερασμένος και κυνικός με τα χρόνια προπονητής αναλαμβάνει την εκπαίδευση μιας ταλαντούχας γυναίκας πυγμάχου και εκτός από την πορεία προς την κορυφή είναι και η ιδιαίτερη σχέση που προσομοιάζει σε πατέρα-κόρη που τους ενώνει. Όμως κάτω από το περιτίλυγμα, το «Million Dollar Baby» είναι ένα κοινωνικό δράμα μεγατόνων, μια βαθιά διεισδυτική ματιά πάνω στις έννοιες της φιλίας, της αφοσίωσης και τελικά, της ελεύθερης επιλογής. Πολύ κλάμα όταν παιζόταν στις αίθουσες το μακρινό 2004, το «Million Dollar Baby» -δικαίως- είχε συγκινήσει κόσμο και κοσμάκη και πρόκειται για μια δημιουργία που ανά τακτά χρονικά διαστήματα πρέπει να την επισκεπτόμαστε…
«Τhe Boxer» (1997) του Τζιμ Σέρινταν
Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς που έκαναν την εμφάνισή τους στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα τα τελευταία 30 χρόνια και αυτό το πέτυχε διαλέγοντας πολύ προσεκτικά τους ρόλους του: δεν ήθελε ποτέ να παίζει σε πολλές ταινίες, ήθελε να παίζει σε διαλεγμένες και καλές. Aν και αντικειμενικά πρόκειται για μια από τις κορυφαίες ερμηνείες του, η παρουσία του στο «The Boxer» του 1997 έχει περάσει στα ψιλά. Πάρα πολύ άδικα: το φιλμ του Τζιμ Σέρινταν μπορεί να είναι σχετικά χαμηλόφωνο αλλά «μιλάει» με τεράστια ωριμότητα ως προς το θέμα που πραγματεύεται. Η ιστορία ενός μποξέρ και μέλους του ΙΡΑ που αποφυλακίζεται μετά από κάμποσα χρόνια με μια και μοναδική φιλοδοξία: να ξεκόψει από την παλιά του ζωή και να ζήσει ήσυχα. Όμως, όπως γνωρίζουμε από αυτές τις ταινίες, από τέτοιες καταστάσεις δεν ξεμπλέκεις έτσι εύκολα, δεν είναι (μόνο) ζήτημα επιλογής αλλά και ζήτημα συνθηκών: αν αυτές δεν το διαλέξουν δεν θα απεμπλακείς ποτέ. Ανεξάρτητα από το δαιδαλώδες θέμα που πραγματεύεται άψογα, το «The Boxer» είναι ανεκτίμητο και για έναν άλλο λόγο: 21 χρόνια μετά, το να βλέπεις τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις στο ρινγκ παραμένει εθιστικό.
«Οργισμένο Είδωλο» (1980) του Μάρτιν Σκορτσέζε
Η δεκαετία του ’70 θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις σημαντικότερες δεκαετίες όλων των εποχών για το σινεμά. Ήταν η δεκαετία που μεγαλούργησε η γενιά του λεγόμενου «New Hollywood», η γενιά των δημιουργών που επαναπροσδιόρισε την έννοια του εμπορικού σινεμά, που αναίρεσε το στερεότυπο πως εμπορική ταινία είναι μια ρηχή ταινία: δεκάδες ταινιάρες με πολύ βαθύ περιεχόμενο που έσπασαν το box office προέκυψαν εκείνη την εποχή. Στη δύση εκείνης της δεκαετίας, από την σύμπραξη δυο χαρακτηριστικών εκπροσώπων της γενιάς του «New Hollywood», τους Μάρτιν Σκορτσέζε και Ρόμπερτ Ντε Νίρο, προέκυψε η καλύτερη ταινία για μποξ όλων των εποχών. Το ανυπέρβλητο «Οργισμένο Είδωλο», η αποτύπωση δηλαδή της ανόδου και της πτώσεως του μποξέρ Τζέικ Λα Μότα, είναι ό,τι πιο αριστουργηματικό έχει προκύψει από το πάντρεμα μποξ και σινεμά, μια κλασική ταινία του παγκόσμιου κινηματογράφου, ένα διαμάντι που αδικείται με το να μπαίνει ακόμα και σε αυτή τη λίστα: τέτοιες εργάρες δεν γίνεται να αναφέρονται μαζί με άλλες ταινίες.