Σε μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Reviews in Medical Virology, οι ερευνητές εξέτασαν τους μηχανισμούς τραυματισμού του μυϊκού ιστού, τις επιβαρυντικές καταστάσεις και τις σχετικές συνέπειες στη μακρά Covid. Η προσβολή του μυοσκελετικού συστήματος δευτερογενής στην υπερφλεγμονώδη κατάσταση χαρακτηρίζεται από την επιμονή κλινικών συμπτωμάτων όπως μυαλγία, κόπωση, μυϊκή αδυναμία και μείωση της λειτουργικής και σωματικής απόδοσης, ακόμη και μετά από τέσσερις εβδομάδες έναρξης των συμπτωμάτων. Επιπλέον, εμφανίζονται μιτοχονδριακές βλάβες, υποξαιμία και απορύθμιση του συστήματος ρενίνης-αγγειοτενσίνης (RAS).
Η νοσηλεία που σχετίζεται με την COVID-19, η ακινησία και τα φάρμακα, οι εγκεφαλοαγγειακές διαταραχές και η συμμετοχή του κεντρικού και περιφερικού νευρικού συστήματος επιδεινώνουν τη μυϊκή βλάβη, η οποία χαρακτηρίζεται από μειωμένη σύνθεση πρωτεϊνών και μειωμένη μυϊκή μάζα. Μια εις βάθος κατανόηση της παθοφυσιολογίας της μυϊκής δυσλειτουργίας θα μπορούσε να βοηθήσει στην ανάπτυξη νέων στρατηγικών μυϊκής διαχείρισης για τον περιορισμό των συνεπειών που σχετίζονται με την COVID-19.
Σχετικά με την μελέτη
Στην παρούσα μελέτη, οι ερευνητές διευκρίνισαν τους μηχανισμούς της επίδρασης της μακράς COVID-19 στο μυοσκελετικό σύστημα. Η COVID-19 επηρεάζει άμεσα τους σκελετικούς μύες ή επιδεινώνει ήδη υπάρχοντα μυϊκό τραυματισμό, καθιερώνοντας επιπτώσεις στους μύες που χαρακτηρίζονται ως:
α) πρωτοπαθείς, μολύνοντας τα μυϊκά κύτταρα, οδηγώντας σε κυτταρικό θάνατο
β) δευτερογενείς, λόγω διαταραχών σε συστήματα όπως το αναπνευστικό σύστημα, το κεντρικό και περιφερικό νευρικό σύστημα
γ) τριτογενείς, λόγω καταιγίδας κυτοκινών COVID-19 (περιφερική νευροπάθεια και μυοπάθεια)
δ) τεταρτοταγείς, λόγω παρατεταμένης ακινητοποίησης (προοδευτική μείωση της μυϊκής μάζας) και νοσηλεία (μηχανικός αερισμός, φάρμακα, μυοπάθεια και νευροπάθεια).
Στα ενδοσώματα, οι ιικές πρωτεΐνες συγχωνεύονται με τις κυτταρικές μεμβράνες κατά την ενεργοποίηση του TMPRSS2, με αποτέλεσμα την απελευθέρωση ριβονουκλεϊκού οξέος (RNA) στο κυτταρόπλασμα. Ο ιός χρησιμοποιεί τον κυτταρικό μηχανισμό των μυϊκών κυττάρων για αντιγραφή, γεγονός που προκαλεί μείωση της λειτουργίας των κυτταρικών μυών και ως εκ τούτου προκαλεί μυϊκό τραυματισμό και κυτταρικό θάνατο. Η COVID-19 οδηγεί σε σοβαρή υποξαιμία και απαιτήσεις σε συμπλήρωμα οξυγόνου και μηχανικό αερισμό. Πραγματοποιείται διάχυτος κυψελιδικός τραυματισμός με επακόλουθη συσσώρευση φλεγμονωδών ουσιών, εναπόθεση ινώδους και κολλαγόνου, μειωμένη ανταλλαγή αερίων και μειωμένη διαπερατότητα των κυψελιδικών τριχοειδών αγγείων.
Η μυϊκή υποξία οδηγεί σε εξασθενημένη οξειδωτική φωσφορυλίωση, μειωμένη πρωτεϊνοσύνθεση, μειωμένη μιτοχονδριακή δραστηριότητα και μειωμένη παραγωγή τριφωσφορικής αδενοσίνης (ATP) με αυξημένη αποικοδόμηση πρωτεΐνης και επακόλουθη μείωση της μυϊκής μάζας. Πραγματοποιείται αύξηση των επιπέδων της προφλεγμονώδους κυτοκίνης που προκαλείται από την υποξία που προκαλείται από τον παράγοντα-1 άλφα (HIF-1α). Συμβαίνει αναερόβια γλυκόλυση όπου το πυροσταφυλικό μετατρέπεται σε γαλακτικό από το ένζυμο γαλακτικής αφυδρογονάσης (LDH). Περαιτέρω, η ενεργοποίηση των οδών Notch, η αναστολή των μονοπατιών της φωσφοϊνοσιτιδικής 3-κινάσης και η βλάβη σε ρυθμιστικούς παράγοντες των μυών όπως οι Myf5, MyoD, MyoD κ.λπ., προκαλούν μειωμένη μυογένεση. Τα μειωμένα περιφερικά επίπεδα οξυγόνου οδηγούν σε δυσανεξία στην άσκηση σε μακρά COVID-19.