Κάθε δρομέας που έχει λάβει μέρος έστω και μια φορά σε κάποιο μαραθώνιο μπορεί να το επιβεβαιώσει: η συμμετοχή σε αυτούς είναι μια από τις πιο εθιστικές και αναζωογονητικές εμπειρίες που μπορεί να ζήσει κάποιος που ασχολείται με το τρέξιμο.
Υπάρχει ωστόσο μια μεγάλη παρεξήγηση που έχει δημιουργηθεί γύρω από τους μαραθώνιους και τις συνεχείς αναφορές σε αυτούς. Και αυτή δεν είναι άλλη από την αίσθηση πως το τρέξιμο και οι μαραθώνιοι είναι δυο πράγματα που ταυτίζονται.
Κάτι τέτοιο είναι προφανές πως δεν ισχύει: ένας δρομέας δεν χρειάζεται να συμμετέχει σε μαραθώνιους για να ορίζεται ως τέτοιος. Όσο και αν έχει αρχίσει σταδιακά να λογίζεται ως ταμπού, μπορείς να είσαι δρομέας ακόμα και αν στο «ρεπερτόριό» σου δεν βρίσκονται οι μαραθώνιοι.
Για να μην παρεξηγηθούμε, υπάρχουν πάρα πολλοί καλοί λόγοι να λάβεις μέρος σε έναν μαραθώνιο. Αλλά το να νοιώθεις ατύπως υποχρεωμένος να το κάνεις δεν είναι ένας από αυτούς.
Πρόσφατα, ο Σκοτ Ντάγκλας, αθλητικός δημοσιογράφος που ειδικεύεται στους μαραθώνιους και επιτυχημένος συγγραφέας του βιβλίου «Advanced Marathoning», έγραψε ένα κείμενο στο οποίο εξηγεί γιατί «είναι οκ να μην τρέχεις σε μαραθώνιους».
Το κείμενο του Ντάγκλας έχει ως εξής:
«Από τα μέσα Αυγούστου μέχρι και τον επόμενο Απρίλη ακούμε συνεχώς για μαραθώνιους. Συνεχώς.
Οι αληθινοί αλλά και οι διαδικτυακοί σας φίλοι θα ποστάρουν συνεχώς στα social media αναρτήσεις είτε για τη συμμετοχή τους σε κάποιο μαραθώνιο είτε για την προετοιμασία τους ενόψει μια συμμετοχής ενώ σε μικρότερες κούρσες θα ακούτε όλο και περισσότερους συμμετέχοντες να λένε «αυτό είναι απλά μια προθέρμανση για τον τάδε μαραθώνιο» και «βλέπω αυτόν τον αγώνα ως μια καλή προπόνηση».
Θα διαβάζετε όλο και περισσότερα κείμενα για τους καλύτερους αθλητές που έχουν λάβει μέρος σε μαραθώνιους, για το πως θα προετοιμαστείτε καλύτερα, για την γυναίκα που πήρε μέρος σε μαραθώνιο στα 143 της χρόνια και διάφορα τέτοια. Αν είστε δρομέας θα αρχίσετε να ντρέπεστε που δεν θα λάβετε μέρος σε τουλάχιστον έναν μαραθώνιο. Αλλά δεν πρέπει να νιώθετε έτσι.
Σαν συγγραφές του επιτυχημένου βιβλίου «Advanced Marathoning», ελπίζω να μην διαπράττω μια μεγάλη επαγγελματική αυτοκτονία λέγοντας το εξής: είναι οκ να μην τρέχετε σε μαραθώνιους. Ούτε αυτό το φθινόπωρο, ούτε την ερχόμενη άνοιξη, ούτε και ποτέ. Μπορείς να είσαι ένας πλήρης δρομέας χωρίς να τρέχεις σε μαραθώνιους.
Φυσικά, για πολλούς ανθρώπους η συμμετοχή σε μαραθώνιους είναι μια υπέροχη διαδικασία, ένα κανονικό κατόρθωμα που τους γεμίζει τη ζωή. Για τους δρομείς δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από το να ξεπερνάς τα όριά σου στο τρέξιμο. Ακόμα και οι πιο έμπειροι δρομείς καταναλώνουν τεράστια ψυχολογικά και φυσικά αποθέματα για μια συμμετοχή σε έναν μαραθώνιο.
Όμως η λέξη «υπέροχος» δεν είναι συνώνυμη της φράσης «δεν υπάρχει τίποτα άλλο στη ζωή».
Άλλωστε, δεν τρέχουμε για να εξυψωθούμε και να φέρουμε στα όρια τις αντοχές μας αλλά επειδή μας ευχαριστεί αυτή η διαδικασία. Αν σε ευχαριστεί να τρέξεις σε έναν μαραθώνιο -είτε φέτος είτε το 2030, δεν έχει σημασία πότε θα το πετύχεις- τότε μπράβο σου. Αν πάλι είναι κάτι που δεν σου κάνει αίσθηση, τότε μπράβο σου και πάλι.
Γενικότερα, μπράβο σου αν τρέχεις ακριβώς όσο θέλεις, όσο γρήγορα ή όσο αργά θέλεις, για όποιους λόγους θέλεις. Όλοι έχουμε πολλές υποχρεώσεις στη ζωή μας και δεν χρειάζεται να καταστρέφουμε το τρέξιμο κάνοντάς το μια ακόμα υποχρέωση».