Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς….. όπως λένε και οι Πυξ ΛαΞ …. γιατί οι παλιές αγάπες ..πάνε στον παράδεισο. Και όσο πιο παλιές, τόσο το καλύτερο… ειδικά όταν μιλάμε για την πρώτη αγάπη, τον πρώτο μας έρωτα…
Ο πρώτος έρωτας «κρατάει» για πάντα, κι ας μην είναι παντοτινός; Σίγουρα αφήνει τα σημάδια του για πάντα, κυρίως μέσα από τα «μαθήματα» που μας δίνει.
Όλοι, λίγο-πολύ, θυμούνται πολύ καθαρά τον πρώτο τους έρωτα, το πρώτο τους φιλί. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί θα πρέπει αυτό το παρελθόν να παραμένει σφηνωμένο στον εγκέφαλό μας και να είναι τόσο διαφορετικό σε σχέση με τις επόμενες σχέσεις, ακόμα και όταν οι τελευταίες είχαν μεγαλύτερη διάρκεια, ήταν καλύτερες και πιο σωστές;
Γιατί απλώς δεν ήταν τόσο έντονες όσο η πρώτη!
Η πρώτη μας φορά, σε οτιδήποτε, μένει συνήθως βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μας και σημαδεύει τη συγκεκριμένη ανάμνηση. Ό,τι ακολουθήσει μετά θα συγκρίνεται με αυτήν την πρώτη φορά ως σημείο αναφοράς. Ειδικά, όταν μιλάμε για σχέσεις, η αίσθηση γίνεται ακόμη πιο έντονη.
«Δεν είναι μόνο ο πρώτος έρωτας που μένει για πάντα στη μνήμη μας. Οτιδήποτε μας συμβαίνει για πρώτη φορά, έχουμε μια τάση να το θυμόμαστε. Τι να κάνουμε, έτσι λειτουργούν οι μηχανισμοί του εγκεφάλου», αναφέρει ο Κωνσταντίνος Αμπατζής.
«Την πρώτη εμπειρία από οτιδήποτε τη θυμόμαστε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μετέπειτα εμπειρία», εξηγεί ο Art Aron, καθηγητής ψυχολογίας στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στο Stony Brook, που ειδικεύεται στις στενές σχέσεις. Έτσι, η ίδια η σχέση εισέρχεται μέσα μας με έναν τρόπο, που εκείνες που ακολουθούν, δεν θα μπορέσουν ποτέ. Όχι ότι οι επόμενες αγάπες δεν είναι τόσο καλές…..
Είναι δυνατόν, λέει ο Aron, η εμπειρία της πρώτης αγάπης να μεγεθύνεται, διότι, για πολλούς, αυτή η εμπειρία συμβαίνει κατά τη διάρκεια της εφηβείας, όταν οι ορμόνες μαίνονται και κάθε εμπειρία της ζωής, βιώνεται πολύ πιο έντονα από το κανονικό. Ακόμη και σε ένα πλήρως ανεπτυγμένο ενήλικο εγκέφαλο «η νευρολογική απόκριση στον έρωτά μας προς κάποιον, είναι πολύ ισχυρή», λέει. «Είναι το ίδιο σαν να έχετε πάρει κοκαΐνη. Μία τεράστια επιθυμία».
Ο Jefferson Singer, ένας ψυχολόγος στο Connecticut College, ο οποίος κάνει μελέτες για την αυτοβιογραφική μνήμη, αναφέρει ότι «Οι πρώτες αγάπες πιστεύω ότι γίνονται, σε κάποιο βαθμό, ένα πρότυπο. Γίνεται αυτό που στη συνέχεια μετράμε όλα τα υπόλοιπα».
Η πρώτη σχέση ως αντανάκλαση του νεότερου εαυτού μας;
Υπάρχει μία ακόμα θεωρία σχετικά με το γιατί η σκέψη της πρώτης αγάπης μπορεί να παραμείνει τόσο φρέσκια και σαγηνευτική, ακόμη και μετά από δεκαετίες, ακόμη και αφού περάσουν δεκαετίες…
Δεν αφορά μόνο στο άλλο άτομο. Αφορά σχετικά με το ποιος ήταν ο καθένας εκείνη την εποχή. Απολαμβάνουμε την εικόνα του εαυτού μας. Μας δίνεται η άδεια να είμαστε το πρόσωπο που ήμασταν για άλλη μια φορά.
Ο πρώτος έρωτας είναι μοναδικός γιατί μας έμαθε όλα όσα πρέπει να ξέρουμε με τον πιο αθώο, ρομαντικό και αληθινό τρόπο που γίνεται.
Όλα έντονα…
Είναι ο έρωτας στην πιο αγνή μορφή του, ο έρωτας σε όλη του την υπερβολή. Στον πρώτο έρωτα, όλα κρύβουν ένα μυστήριο, τα πάντα είναι καινούρια και πιθανά, το αντικείμενο του έρωτα δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ απολύτως μέτρο σύγκρισης. Η πρώτη αγάπη βιώνεται απλά τέλεια και ιδανική.
Ο Art Aron, αναφέρει επίσης: «Προφανώς θα υπάρξει περισσότερη διέγερση και ενθουσιασμός, ειδικά αν είναι κάπως τρομακτική μία εμπειρία. Και ο έρωτας είναι κάπως τρομακτικό συναίσθημα: φοβάστε ότι θα απορριφθείτε, φοβάστε ότι δεν θα ανταποκριθείτε στις προσδοκίες τους, φοβάστε ότι δεν θα ανταποκριθείτε στις δικές σας. Το άγχος είναι ένα μεγάλο κομμάτι του έρωτα, ειδικά την πρώτη φορά».
Μαζί με την απόρριψη σε μία αγάπη έρχεται η καταστροφή στην πιο υπερβολική μορφή της. Όπως πέφτουμε με τα μούτρα στον έρωτα, πέφτουμεμε τα μούτρα και στον χωρισμό. Το ζούμε μέχρι τέλους…. Αισθανόμαστε άδειοι, όμως στην πραγματικότητα είμαστε γεμάτοι και βιώνουμε μια εμπειρία που κάνει τη ζωή μας πιο συναρπαστική…. Κι έτσι, θέλοντας και μη, μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε κάθε απόρριψη, κάθε χωρισμό και κάθε ερωτική απογοήτευση με ψυχραιμία. Και ήταν οι πληγές αυτού του πρώτου έρωτα, που μας εκπαίδευσαν στον πόνο και μας έκαναν πιο ανθεκτικούς, πιο σκληρούς και πιο επιλεκτικούς.
Γι’ αυτό λοιπόν και οι παλιές αγάπες…. πάνε στον παράδεισο!
Ρέρα Ειρήνη, Ψυχολόγος