Δεν κάνει διακρίσεις λέει, είναι τυφλός αυτός ο ιός, δεν είναι σαν τους άλλους, είναι παντού και έρχεται καλπάζοντας μαινόμενος, μα δεν το βλέπεις; Το κραχ δεν το βλέπεις; Τι θα επακολουθήσει δεν βλέπεις; Τι θα κάνουμε, πως θα διασωθούμε, πως θα την παλέψουμε;
γράφει ο Βασίλειος Παπαδόπουλος
Και σενάρια επί σεναρίων, με ορατότητα μηδενική.Και στην πράξη τυφλός να γίνεται και ο φόβος και του ίσκιου μας ο φόβος, η μόνη ορατή σκέψη στο μυαλό. Και τυφλές να γίνονται και οι ελπίδες και το μέλλον μας τυφλό. Παρά μόνον σκότος και έρεβος παντού, όποιο “ευφυές” σενάριο και να πάρεις.
Όπως τυφλή ήταν άλλοτε και η δικαιοσύνη και το Σύστημα τυφλό και αδέκαστο. Όπως και ο έρωτας τυφλός κι η τύχη τυφλή κι η πίστη ή η απιστία του καθενός θεοτυφλη.
Όλα τυφλά και άραχνα γινήκανε λοιπόν, αναδρομικά και σε έξαρση πλέον, γι’ αυτό ακριβώς τυφλή και η τύφλα μας σε έξαση τώρα και αυτή, αδέκαστη και ανίκανη και αυτή, της οποιασδήποτε στοιχειώδους πλέον διάκρισης.
Γι’ αυτό και ενδόμυχα εκνευρίζει όταν αντιπαρατίθεται λιγάκι φως, γιατί δεν συντρέχει με τον μαζικό φόβο, θεωρώντας το ενστικτωδώς ανώφελο, επικίνδυνο, ανόητο, πονηρό, καταστροφολογικό, μη άξιο εμπιστοσύνης το ίδιο. Μη προνοητικό, μη ευφυές, μη πρακτικό, τυφλό στο παρόν, λόγια αιθεροβάμονα και γι’ αυτό και πολλοί το χλευάζουν και το σαρκάζουν κιόλας. Και το σταυρώνουν και το ξανασταυρώνουν δίχως κανένα πλέον περιθώριο ανάστασης, χωρίς έλεος, στο όνομα του τυφλού και αντικειμενικού τους φόβου.
Ήθελα να ήξερα σε περίπτωση πολέμου τι θα έκαναν όλοι αυτοί που αντιδρούν σήμερα έτσι ή σε περίπτωση άλλης αντικειμενικής απειλής. Δεν χρίζει απάντησης φυσικά η ερώτηση, διότι ήδη απαντιέται. Είναι αυτο-εκπληρούμενη.
Ενω οι αντιδράσεις αυτές δεν είναι τίποτα παραπάνω στην ουσία, από ακόμα μια βιτρίνα, εκφανση και καθρέπτης, του φόβου των πολλών συσκοτισμένων τυφλών της εποχής. Της συσκοτισμένης αυτής μαζικής συνείδησης και δυστοπικής θεώρησης των πραγμάτων σήμερα.
Αλλά για πράγματα που σπανίζουν σήμερα είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να μπορέσει να μιλήσει κανείς, όταν το φωτεινό παράδειγμα λείπει.
Όπως λείπει τραγικά και εκείνο το «Αποσκότησον με». Η ρήση εκείνη του Διογένη μέσα απ’ το απελευθερωτικό πιθάρι του, στο οποιοδήποτε φοβικό-υπεροπτικο προσωπείο, που έχει βγεί έξω σήμερα παγανιά και λυσσομανάει.
Αδελφέ, φίλε, συγγενή, αγάπη μου προσέχω, βλέπω και εγώ αυτό που βλέπεις και εγώ φοβάμαι, αυτό όμως είναι το εύκολο να ξέρεις. Σε παρακαλώ μην συνεργείς άλλο, το σκοτάδι αθτό μην το πολλαπλασιάζεις άλλο, μην στερείς και εσύ τουλάχιστον από το πρόσφορο εκείνο έδαφος, που προς το παρόν τουλάχιστον ακόμα δεν μπορείς να προσφέρεις. Γι αυτό που κάποιοι πασχίζουν ακόμα, με νύχια και με δόντια να διατηρήσουν στην μαύρη αυτή εποχή, την ικμάδα εκείνη, που έχουμε όλοι μας ανάγκη.
Γιατί κάτι μου λέει, ότι τελικά σε πολλά θα πέσεις έξω!