Είναι γεγονός ότι το επάγγελμα του αστυνομικού και γενικότερα των ένστολων των Σωμάτων Ασφαλείας είναι επικίνδυνο. Οι τραυματισμοί των αστυνομικών κατά την άσκηση των υπηρεσιακών καθηκόντων τους, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, είναι αυξημένοι. Αυτό βέβαια οφείλεται στις ειδικές συνθήκες εργασίας των αστυνομικών.
Οι συνθήκες της διαρκούς ετοιμότητας του αστυνομικού σε συνδυασμό με το ακατάστατο ωράριο εργασίας σε καθημερινή βάση και τη νυκτερινή εργασία, την εμπλοκή του σε καταστάσεις και περιστατικά που προκαλούν αυξημένο άγχος και κόπωση, καθορίζουν το δύσκολο εργασιακό του περιβάλλον που επηρεάζει τον τρόπο σκέψης και αντίδρασής του, με αποτελέσματα τους αυξημένους κινδύνους για τη ζωή αλλά και την υγεία του αστυνομικού. Επικίνδυνη εργασία δεν είναι μόνον αυτή που εκθέτει τον αστυνομικό στον άμεσο κίνδυνο της ζωής από τις βολές του πυροβόλου όπλου του κακοποιού ή από τα θραύσματα της χειροβομβίδας. Είναι και η έκθεσή του σε κάθε βίαιο και βλαπτικό μέσο και παράγοντα που μπορεί να του αφαιρέσει τη ζωή, να προκαλέσει τον τραυματισμό του, να κλονίσει οριστικά την ψυχοσωματική του υγεία.
O αστυνομικός μπορεί να βρίσκεται στους δρόμους, πάνω σε μια μοτοσικλέτα, σε ένα περιπολικό, σε ένα λεωφορείο ή και πεζός για να αντιμετωπίσει το έγκλημα. Μπορεί να βρίσκεται στο Τμήμα, σε ένα Νοσοκομείο ή στα Δικαστήρια και να είναι εκτεθειμένος. Κι όλα αυτά για να προστατεύσει τη ζωή και τα δικαιώματα των πολιτών. Αυτός απαιτείται στις συνθήκες που περιγράφτηκαν, να ενεργεί με ταχύτητα, θάρρος και ψυχραιμία και με σεβασμό στο δικαίωμα της ζωής και τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα του λαού.
Βέβαια, οι συνθήκες εργασίας έχουν χειροτερέψει για όλους τους εργαζόμενους. Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά συμβαίνουν σοβαρά εργατικά ατυχήματα, τα οποία κοστίζουν την υγεία, την σωματική ακεραιότητα και σε πολλές περιπτώσεις και την ίδια την ζωή των εργαζομένων. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα ατυχήματα αυτά θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί εάν είχαν τηρηθεί οι κανόνες που διέπουν τους όρους υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας. Όμως, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η μείωση του λειτουργικού κόστους- και κατά συνέπεια των δαπανών για την υγιεινή και την ασφάλεια- από τις επιχειρήσεις, έχει αυξήσει τα εργατικά ατυχήματα. Κατ’ ουσία, πρόκειται για εργοδοτικά εγκλήματα και όχι για ατυχήματα.
Κλάδοι εργαζομένων όπως στις κατασκευές, πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος κάθε χρόνο. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, το ποσοστό των θανατηφόρων ατυχημάτων είναι 14,9% το 2017, αφορά εργαζόμενους στις κατασκευές, με τα αντίστοιχα ποσοστά συνολικά για το προσωπικό της διοίκησης και της άμυνας να διαμορφώνονται στο 2,1% για το 2017.
Στην Ελληνική Αστυνομία από την ίδρυσή της (1984) μέχρι σήμερα, καταγράφονται 132 νεκροί αστυνομικοί κατά την εκτέλεση υπηρεσία, από τους οποίους η πλειονότητα σε τροχαία ατυχήματα. Την τελευταία δεκαετία (2010-2019) έχουν χαθεί 7 αστυνομικοί σε βίαια συμβάντα και 11 σε τροχαία ατυχήματα, συνολικά 18 αστυνομικοί, χωρίς να υπολογίζεται, στατιστικά, πόσοι συνάδελφοι έχουν πεθάνει από παθολογικά αίτια που ανάγονται, στις υπηρεσιακές συνθήκες και στους στρεσογόνους παράγοντες που αντιμετωπίζουν στην διάρκεια της υπηρεσίας/ βάρδιας.
Μολονότι τα συγκριτικά στοιχεία για τους θανάτους εν ώρα υπηρεσίας, δεν δείχνουν αυξημένα από τα στατιστικά δεδομένα, αυτό δεν αναιρεί ότι το επάγγελμα του αστυνομικού δεν είναι ασφαλές ή ότι τηρούνται από τη διοίκηση τα μέτρα ασφαλείας και υγιεινής. Στόχευση πρέπει να είναι η υγιεινή και ασφάλεια κάθε εργαζόμενου, καθώς και ο μηδενισμός των απωλειών, των τραυματισμών και της φθοράς της υγείας όλων, ανεξάρτητα από τον εργασιακό χώρο. Στην Ελληνική Αστυνομία, πολλά από τροχαία ατυχήματα θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν τηρούνταν οι κανόνες ασφάλειας. Οι κυβερνήσεις και η διοίκηση διέτασσαν σε υπηρεσία αστυνομικούς που περιπολούσαν σε μοτοσικλέτες με φθαρμένα ελαστικά ή σε αυτοκίνητα-φέρετρα, κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες και έπρεπε να καταδιώξουν τους κακοποιούς. Πρόκειται για εγκλήματα του ίδιου του κράτους που δεν παρέχει ασφαλή οχήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι νεκροί και τραυματίες αστυνομικοί είναι μοτοσικλετιστές σε υπηρεσία. Ακόμα και οι αστυνομικοί-θύματα βίαιων περιστατικών μπορούσαν να είναι λιγότερα αν η διοίκηση σχεδίαζε καλύτερα τις αστυνομικές επιχειρήσεις και παρείχε το κατάλληλο υλικοτεχνικό εξοπλισμό ( π.χ. αναβαθμισμένο δίκτυο ασύρματης επικοινωνίας κ.τ.λ.) ή ενημέρωνε τους απλούς αστυνομικούς για την επικινδυνότητα των καταστάσεων που θα αντιμετώπιζαν.
Η εργασία του αστυνομικού, που συνδέεται με την αντιμετώπιση αυτών των καταστάσεων, είναι στρεσογόνα, επικίνδυνη και ψυχοφθόρα, με πολλαπλές δυσμενείς συνέπειες και για την προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή του. Βέβαια, όλες αυτές οι αρνητικές συνέπειες επιτείνονται, όπως και σε όλα τα λαϊκά στρώματα, από την οικονομική ανέχεια του απλού αστυνομικού, λόγω του μισθολογίου-φτωχολογίου που δεν αντιμετωπίζει τις ιδιαιτερότητες της υπηρεσίας του και τις ανάγκες του.
Η θεσμική θωράκιση του απλού αστυνομικού, με την αναγνώριση της επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας του δεν πρέπει να επικεντρώνεται αποκλειστικά σε κάποια οικονομική παροχή (π.χ. επίδομα πάνω στο μισθό), όπως σχηματοποιείται στα αιτήματα κάποιων αστυνομικών ενώσεων. Είναι αναγκαίο να περιλάβει και την απαίτηση προς την κυβέρνηση για την εφαρμογή μιας ολοκληρωμένης δέσμης μέτρων. Αυτή πρέπει να περιλαμβάνει τον έλεγχο της εφαρμογής των κανονισμών υγιεινής και ασφάλειας, την παροχή κατάλληλου εξοπλισμού (λειτουργικά αλεξίσφαιρα, προστατευτικά κράνη και στολές μοτοσικλετιστών κ.α.), την πρόσληψη γιατρών εργασίας στην αστυνομία, την τακτική ιατρική παρακολούθηση της ψυχικής και σωματικής υγείας των αστυνομικών. Να μην εξαντλείται σε μια απλή ενημέρωση των αστυνομικών στα ζητήματα υγιεινής και ασφάλειας εργασίας.
Σε αυτή την κατεύθυνση αγωνιζόμαστε ως ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ και σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να αγωνίζεται κάθε εκλεγμένος συνδικαλιστής.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ