Είναι τώρα κοντά 2-3 χρόνια που η κόρη μου ζητάει κάθε χρόνο να της πάρουμε ένα σκυλάκι. Και κάθε χρόνο της το αρνούμαστε. Γιατί;
Όταν βλέπουμε σκυλάκια στον δρόμο πάντα με ρωτάει: «Αυτό σου αρέσει; Δεν είναι γλυκούλι;». Βρίσκει φωτογραφίες με πραγματικά γλυκούλικα σκυλάκια στο Google και τις αποθηκεύει στο τάμπλετ της. Αγοράζει τετράδια, ντοσιέ και αυτοκόλλητα με σκυλάκια.
Τα χρόνια περνάνε και εμείς δεν της αγοράζουμε σκυλάκι. Και είμαι σίγουρη ότι κάθε χρόνο στα γενέθλιά της ή στις γιορτές περιμένει να της κάνουμε την έκπληξη. Ένα μικρό κουταβάκι σε ένα ωραίο σπιτάκι με μια κόκκινη κορδέλα.
Της έχουμε πάρει χελωνίτσα, απεβίωσε, της έχουμε πάρει χρυσόψαρο, παρομοίως, της έχουμε πάρει παπαγαλάκι, ευτυχώς ζει και κελαηδάει υπέροχα. Μόνο που το φροντίζει ο μπαμπάς της και όχι η ίδια.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είναι μοναχοπαίδι και θα ήταν καλό να είχε μια παρέα. Άλλες φορές ότι η φροντίδα ενός κατοικιδίου θα τη βοηθούσε να αναπτύξει την έννοια της υπευθυνότητας.
Εύχομαι να ζούσαμε σε ένα σπίτι με αυλή, ώστε το σκυλάκι μας να έτρεχε χαρούμενο πάνω στο γρασίδι και όχι να ζει φυλακισμένο σε ένα διαμέρισμα ή ένα κρύο μπαλκόνι.
Εύχομαι να ήταν αλλιώς η καθημερινότητά μας και να είχα χρόνο να περιποιούμαι κι εγώ μαζί της ένα σκυλάκι. Να το πηγαίνουμε βόλτες, να το πηγαίνουμε στον κτηνίατρο, να το παίρνουμε μαζί μας στις διακοπές, να το χαϊδεύουμε, να μας περιμένει στην πόρτα όταν γυρίζουμε από σχολείο και δουλειές.
«Δεν τα αγαπάς τα ζώα» μου είπε μια μέρα. Όχι, αγάπη μου, λάθος κάνεις. Τα αγαπάω πολύ τα ζώα. Για αυτό δεν σου παίρνω ένα σκυλάκι.
Όταν μεγαλώσεις λίγο ακόμα και καταλάβεις ότι το σκυλάκι δεν είναι ένα δώρο που τη μια στιγμή το χαίρεσαι και το παίζεις και την άλλη το παρατάς σε μια γωνιά, όταν καταλάβεις ότι πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι για μια αθώα ψυχούλα, και θα μπορείς μόνη σου να το φροντίσεις όπως του αξίζει, τότε ναι, στο υπόσχομαι. Θα υιοθετήσουμε ένα αδέσποτο σκυλάκι.