Και κράτησε χρόνια αυτή η κολόνια. Ξεκίνησε από σεξουαλική περιέργεια και ακαταμάχητη χημεία. Κατέληξε σε εθιστική αγάπη, καθημερινή συνήθεια, μοναδική σχέση, επικοινωνία, στοργή, μια αγκαλιά πάντα για τα δύσκολα. Αλλά και για τα εύκολα βλέπε «αχ να ξέρες τι δύναμη μου δίνει η δύναμη σου» και μια ουσιαστική πολυμελή οικογένεια που στην έδωσε ένας μόνο άνθρωπος. Ήταν ο άντρας σου, το παιδί σου, ο αδελφός σου, ο πατέρας σου, τα πάντα. Και η μάνα του και δικιά σου μάνα που σε τάιζε δίχως αύριο τηγανιά κ cheesecake.
Και εσύ ως γνήσιος ελέφαντας που μπορεί να πεθάνει από ραγισμένη καρδιά: Έδωσες την καρδιά σου με πίστη και αφοσίωση. Γιατί όμοια αγάπη με ερωτικό πόθο μαζί δεν σου είχε ξανά τύχει και έμεινες εκεί να κοιτάς τα αστέρια χαμογελώντας. Και είχες μείνει εκεί καιρό με αυτό το ηλίθιο χαμόγελο να κοιτάς τον ουρανό και σιγά σιγά άρχισες να χάνεις επαφή με το έδαφος.
Όταν κάποια στιγμή έριξες ένα βλέφαρο κάτω γιατί δεν ένιωθες την αναπνοή του άλλου πια και τόσο κοντινή, σου είπε:
«Έχω φύγει, βαρέθηκα δεν το βλέπεις; Κοιτάς μόνο τον ουρανό τόσο καιρό»
Και του εξηγείς «Μα ο ουρανός είναι δικός μας για αυτό τον κοιτάω»
«Πνίγομαι όλα κοινά τα θες. Τον ουρανό, τα άστρα, τη ζωή μας. Φτιάξε δικό σου ουρανό.»
Τελικά Χιούστον υπήρχε πρόβλημα καιρό στο έδαφος, αλλά είχες χάσει επαφή με τον πύργο ελέγχου. Έβλεπες μόνο φεγγάρια και αστέρια. Το πρόβλημα δεν μάθαμε ακριβώς που υπήρχε. Στο έδαφος ή στον αέρα. Προφανώς και στις δυο μπάντες, αλλά εσύ αυτό που κατάλαβες μετά είναι ότι σφύριζες στην στρατόσφαιρα για πολύ καιρό. Και κάπου εκεί γκρεμοτσακίζεσαι. Κόβεις τον Πάριο και τα «πάρε με μαζί στο πέταγμα σου». Και καταλήγεις ξεπουπουλιασμένη σε μετωπική με το πάτωμα.
Και το έτερο σου ήμισυ;
H αδελφή ψυχή σου: την έκανε για νέες εμπειρίες. «Δεν είσαι η γυναίκα της ζωής μου» σου είπε. Εσύ μάζεψες την ελεφαντένια σου καρδιά μαζί με τις γεμάτες βαλίτσες από χαρούμενα πολύχρωμα φουστανάκια. Έφυγες πιο άδεια από ποτέ.
Και ζεις τον χειρότερο εφιάλτη. Εσύ χωρίς αυτόν, χωρίς τις συζητήσεις σας, τα γέλια σας, τον μαξιλαροπόλεμο και τις τσιμπιές σας. Τη μυρωδιά σας την κοινή αυτή που είχατε φτιάξει σαν χημική ένωση μαζί που ένωνε δυο ανθρώπους σε ένα κρεβάτι και φώτιζε ένα ολόκληρο χωριό. Μη σου πω και μια περιφέρεια Καποδίστρια. Και τώρα μόνη, με κομμένα τα Wi-Fi μεταξύ σας, και τώρα ξένοι. Οι ζωές σας δεν συγκλίνουν πια, δεν είστε και φίλοι πια σε κανένα σόσιαλ.
Τι να κάνει τώρα;
Με σκέφτεται άραγε; Έχει βρει άλλη; Απαγορεύεται να μαθαίνεις νέα του γιατί πονάνε. Απαγορεύεται να στείλεις. Απαγορεύεται να τον σκέφτεσαι. Επιβάλλεται να κλαις, να ζαλίζεις τους φίλους σου, να πιεις όλο τον Βόσπορο, να αδυνατίσεις και να ακούσεις μέχρι και Μποφίλιου. Δεν το ήθελες εσύ ελέφαντα όλο αυτό, με το ζόρι πρέπει να βιώσεις το ξεκαψούρεμα. Εκεί μπαίνεις στον Γολγοθά της στέρησης, του «μα πονάω, πως θα την βγάλω καθαρή» . Πρέπει να ξανασηκωθείς όρθια και να καψουρευτείς άλλον τώρα… Τον εαυτό σου για αρχή και να βρίσκεις μόνη την δύναμη σου. Μα πως γίνεται; Πώς θα ζήσω; Δε θα ξανά κουνηθεί ποτέ χαρούμενα η προβοσκίδα μου; Και πώς ξεκαψουρεύονται οι άνθρωποι όταν αγάπησαν σώμα και ψυχή; «Θα γίνει, σκάσε.. και προχώρα» ακούγεται ξαφνικά μια φωνή μέσα σου… Που δεν την είχες ξανά ακούσει.
Η Υπομονή, η Λογική και ο Χρόνος σε πληροφορώ ότι είναι η πιο πολλά υποσχόμενη οργασμική παρτούζα στη ζωή. Αν υπάρξει καλή οργάνωση μεταξύ τους.
Η Υπομονή σου μαθαίνει ότι αντέχεις
Θα χρειαστείς υπομονή για να κάνεις πολλές φορές μια καταραμένη διαδρομή με το αυτοκίνητο και να μην πονάς πια. Τις στιγμές που οι αναμνήσεις ξεπηδάνε από στενά κ δρόμους και σου σκουντάνε την πλάτη με δύναμη. Και σου επιβάλλουν να παρακολουθείς την κάθε ανάμνηση σαν ταινία τρόμου. Σε αυτό το στενό πηγαίναμε για ψώνια. Σε αυτό του είπα στη μέθη μου επάνω είσαι ο πρίγκιπας μου. Στο άλλο αγοράζαμε γλάστρες, στο άλλο με φίλησε όταν χωρίσαμε, στο άλλο… Στο άλλο …. Θα κλάψεις, θα χτυπηθείς. Ε και; Και πάει λέγοντάς και πάει φεύγοντας.
Η Λογική σου δείχνει ότι μπορείς
Τελείωσε. Και που πήγε; Πήγε εκεί που πάνε όλοι οι άντρες που αναρρώνουν από πολιοετησχεσίτιδα. Εν τόπο χαλαρό του «δεν θέλω σχέση αλλά θέλω όλες τις τσούλες της γης». Αν και σε προειδοποιώ εδώ ότι το πρώην έτερο ήμισυ της πρώην ζωής σου, θέλει πολύ να ξανά ερωτευτεί. Θα το επιδιώξει για να πετάξει όλο αυτό το συναισθηματικό δικό σας φορτίο – θρίλερ. Το ίδιο με αυτό που κουβαλάς και εσύ. Γιατί μη νομίζεις, δεν το κουβαλάς μόνο εσύ, δυο ήσασταν στις αναμνήσεις, δεν τις έφτιαξες μόνη σου. “Εεεεπ…δυο είπες; Και να σου πω ρε Λογική μήπως εγώ έβαλα το χεράκι μου λίγο παραπάνω για να φτιαχτούν αυτές οι αναμνήσεις;”
Μήπως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης της κοινής ευτυχίας ήταν δικό μου, με την δόση φαντασίας που έδινα σε αυτήν την σχέση και το παιδικό μου αυθορμητισμό; Άρα μπορώ να ξαναφτιάξω αναμνήσεις ωραίες και με άλλον;» Αναρωτιέσαι, σκέφτεσαι, μωρέ λες; Ε ναι λοιπόν παραδέχεσαι με λογική και μαθηματικά ότι μπορεί ξανά και με άλλον να σου συμβεί. Γιατί το βασικό συστατικό της σχέσης ήσουν εσύ και κάπως έτσι μπαίνει λίγο φως στην χαραμάδα όταν ξυπνάς μόνη σου με κρύα πόδια τα πρωινά. Και ξεκινάς λίγο να χαμογελάς σαν την Μόνα Λίζα.
Χρόνος… το Αρσενικό
Και μετά έρχεται η δουλειά του Χρόνου. Συγνώμη κυρίες μου αλλά πάντα το αρσενικό φτιάχνει τα μερεμέτια, και τελειώνει τη δουλειά. Ο Χρόνος λοιπόν σε έχει αφήσει να σκληραγωγηθείς σε ένα ψυχολογικό survivor ταΐζοντας σε για έπαθλο στον πρώτο κύκλο μόνο αγγούρια με πολύ ξύδι, σε έχει βάλει σε άλλη καθημερινότητα. Σε έχει αφήσει να κλάψεις πάνω στο τιμόνι Σάββατα και Σάββατα. Σε έχει γυρίσει μετά από ξενύχτια μόνη σου σπίτι μεθυσμένη, σε έχει κάνει όμως να ξαναγελάσεις με φίλους (όχι που ορκιζόσουν ότι δεν θα ξαναγελάσεις ποτέ πια ελέφαντα). Σου έχει φέρει και δυο τρεις θαυμαστές να σε ανεβάζουν ψυχολογικά. Αφού τα έχε κάνει όλα αυτά, σηκώνει μετά μανίκια και πιάνει δουλειά!
Ένα ηλιόλουστο απόγευμα λοιπόν ο Χρόνος σου κοπανάει μια κεραμίδα στο κεφάλι και μετά κάθεται και κρυφογελάει με λυγμούς στην γωνία ως γνήσιο αρσενικό που του αρέσουν οι φάρσες. Παρατηρώντας σε να χτυπά η καρδιά σου πιο γρήγορα και από έμφραγμα και να παίρνεις πίσω μέσα σε λίγα λεπτά όλους τους όρκους κατάθλιψης που είχες δώσει όταν χώριζες. Και ξαφνικά ένα άλλο ζευγάρι μάτια, ένα γλυκό χαμόγελο και μια άλλη μυρωδιά ζεστής αγκαλιάς με νέα χημική ένωση που τα καίει ολα, σε έχουν κάνει να ψάχνεις τον ξεχασμένο τσελεμεντέ σου να του μαγειρέψεις παστίτσιο και να ταξιδεύεις σε θάλασσες και δειλινά που μυρίζουν νυχτολούλουδο.
Αυτομάτως χάνεται ο πόνος
Και η έννοια για τον πρώην σου, για το τι κάνει, πού ξενυχτάει, αν παντρεύεται, αν πήγε μετανάστης στο φεγγάρι. Μη σου πω ότι θες να τον πάρεις και τηλέφωνο. Να του πεις ότι τον αγαπάς σαν ένα παλιόφιλο που μοιραστήκατε πολλά. Να τον συμβουλέψεις για τα γκομενικά του σαν φίλη πλέον. Όλα μαλακώνουν ξανά μέσα σου. Στις διαδρομές επιτέλους οι παλιές αναμνήσεις αρχίζουν να το βουλώνουν. Αν ξεφύγει καμία περιέργως και σε σκουντήξει δεν σε πονάει πια. Για δες… Της χαμογελάς, την αποκαλείς γλυκούλα και την προσπερνάς. Και ξεκινάς νέες αναμνήσεις, νέα τραγούδια, νέα γέλια, νέες διαδρομές, νέα πρωινά με αγκαλιές με τον ολοκαίνουριο σου έρωτα.
Δεν ξέρεις πώς θα καταλήξει αυτή η νέα ιστορία. Πλέον τα βλέπεις όλα πιο ρεαλιστικά πατάς στη γη και όχι στον ουρανό. Αυτή τη φορά δε φοβάσαι, παρόλο που αισθάνεσαι ξανά ένα κοριτσάκι που χασκογελάει στα χέρια του. Η γυναίκα μέσα σου ξέρει να περνάει όλες τις πίστες στην ζωή πια. Πιστεύει πιο πολύ από ποτέ στον εαυτό της και έχει αγαπηθεί πολύ και συνεχίζει να αγαπιέται. Έχει μάθει από τα λάθη της και πάνω απ’ όλα ξέρει ότι μπορεί να ξανά ερωτευτεί και να την ερωτευτούν και αυτό είναι η ουσία.
Τι έγινε, γιατρεύτηκες ελέφαντα;
Ξέρεις κάτι; Τελικά ίσως δεν ήσουν ποτέ ελέφαντας όπως νόμιζες. Απλά είχες πείσει τον εαυτό σου πως ήσουν γιατί πέρναγες μια συναισθηματική ίωση. Εξάλλου είσαι γυναίκα, που έχεις ένα τεράστιο αβαντάζ από την ρομαντική φύση σου: Όταν ερωτεύεσαι, ξε-ερωτεύεσαι τον προηγούμενο. Οι πόνοι του έρωτα γίνονται σαν τους πόνους της γέννας, τους ξεχνάς όταν πας για την επόμενη εγκυμοσύνη…