Η κόρη του πρίγκιπα Αλβέρτου του Μονακό, Τζασμίν Γκρέις Γκριμάλντι εξασφάλισε ρόλο στη σειρά “The Marvelous Mrs. Maisel”.

Η κόρη του πρίγκιπα Αλβέρτου του Μονακό, Τζασμίν Γκρέις Γκριμάλντι θα συμμετάσχει στην επόμενη σεζόν της επιτυχημένης σειράς του Amazon «The Marvelous Mrs. Maisel».

Η ηθοποιός, η οποία μέχρι στιγμής είχε μερικούς μικρούς ρόλους, δημοσίευσε μια φωτογραφία της στο Instragram, να φορά κοστούμι της βραβευμένης σειράς με πρωταγωνίστρια τη Ρέιτσελ Μπρόσναχαν.

Για το στιγμιότυπο έγραψε : «Σας ευχαριστώ για την πρώτη εμπειρία!»Η κόρη του πρίγκιπα Αλβέρτου του Μονακό και εγγονή της Γκρέις Κέλλυ

Αν και δεν μπόρεσε να αποκαλύψει ποιον ρόλο θα έχει, η Τζασμίν Γκρέις Γκριμάλντι είπε στο Page Six ότι «πέρασε πολύ ωραία στα γυρίσματα».

Η Τζασμίν Γκρέις Γκριμάλντι μεγάλωσε στο Παλμ Σπρινγκς με τη μητέρα της Ταμάρα Ρότολο, η οποία είχε σχέση με τον πρίγκιπα Αλβέρτο. Γνωρίστηκαν σε διακοπές στην Κυανή Ακτή, αλλά το ειδύλλιό τους έληξε σύντομα. Όταν η Ταμάρα Ρότολο διαπίστωσε πως έμεινε έγκυος, αποφάσισε να κρατήσει το παιδί και να το μεγαλώσει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Η ηθοποιός γνώρισε τον πατέρα της όταν ήταν 11 ετών και από τότε διατηρούν πολύ καλή σχέση. Ο πρίγκιπας Αλβέρτος την αναγνώρισε ως παιδί του το 2006.

Η Γκριμάλντι είναι και εγγονή της σταρ του Χόλιγουντ Γκρέις Κέλι, που παντρεύτηκε τον πατέρα του πρίγκιπα Αλβέρτου, πρίγκιπα Ρενιέ του Μονακό.

Η Τζασμίν Γκρέις Γκριμάλντι δημοσίευσε επίσης μια φωτογραφία της Γκρέις Κέλι – και της άλλης γιαγιάς της, Τζιν και έγραψε: «Συμμετέχοντας στην τηλεοπτική σειρά # themarvelousmrsmaisel στο σκηνικό της δεκαετίας του 1950 δεν μπορούσα παρά να θυμηθώ και να αντλήσω έμπνευση από τις όμορφες γιαγιάδες μου Γκρέις και Τζιν. Σας αγαπώ και μου λείπετε και οι δύο!».

Στο δημοσίευμα σημειώνεται ότι η Γκρέις Κέλι πέθανε 10 χρόνια προτού γεννηθεί η Γκριμάλντι.

Πηγή: www.newsit.gr

Η ιστορία του τζιν -ενός κατεξοχήν αμερικάνικου ενδύματος- είναι περίπου τόσο παλιά, όσο κι αυτή της ίδιας της Αμερικής. Από μία εκδοχή του συγκεκριμένου υφάσματος ήταν κατασκευασμένα τα πανιά στις καραβέλες Νίνα, Πίντα και Σάντα Μαρία, με τις οποίες έφτασε το 1492 στον Νέο Κόσμο ο Χριστόφορος Κολόμβος.

Περίπου τρεισήμισι αιώνες αργότερα, το 1850, ένας 20χρονος βαυαρός μετανάστης, ο Λιβάι Στρος, ξεκίνησε από τη Νέα Υόρκη για την Καλιφόρνια, ακολουθώντας το ρεύμα των χρυσοθήρων. Πωλούσε το ανθεκτικό καραβόπανο, που είχε χρησιμοποιήσει ο Κολόμβος, για την κατασκευή σκηνών και σκεπάστρων για τα βαγονέτα. Αυτό που χρειάζονταν, όμως, περισσότερο οι χρυσοθήρες ήταν ρούχα που να αντέχουν στις δοκιμασίες της Άγριας Δύσης.

Έτσι, ο Στρος σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το ύφασμά του για να φτιάξει ανθεκτικά παντελόνια. Τα παρουσίασε στις 6 Ιουνίου 1850 κι έγιναν ανάρπαστα. Λόγο της γενοβέζικης καταγωγής τους -τζένοαν για τους αμερικανούς- ονομάστηκαν τζινς.

Σύντομα, όμως, οι χρυσοθήρες άρχισαν να διαμαρτύρονται ότι το σκληρό καραβόπανο τους προκαλούσε διάφορους ερεθισμούς. Για το λόγο αυτό, ο Στρος αποφάσισε να αντικαταστήσει το ύφασμα με ένα γαλλικό βαμβακερό, διαγώνιας ύφανσης, το οποίο ονομαζόταν Serge de Nimes κι έγινε γνωστό ως ντένιμ – δίμιτο στα ελληνικά.

Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι εργάτες στα ορυχεία ήταν ότι οι τσέπες τους σκίζονταν εύκολα. Τη λύση σκέφτηκε ένας πελάτης του Στρος, ο Τζέικομπ Ντέιβις, και δεν ήταν άλλη από τις μεταλλικές κόπιτσες που φέρουν και τα σημερινά τζινς. Όμως, δεν διέθετε τα απαραίτητα χρήματα για να κατοχυρώσει την ιδέα του. Πρότεινε, λοιπόν, στον Λιβάι Στρος να πληρώσει εκείνος για την πατέντα και να μοιραστούν τα κέρδη από την εμπορική εκμετάλλευσή της. Το πρώτο παντελόνι με κόπιτσες πωλήθηκε στις 20 Μαΐου του 1874, στην τιμή των 13 δολαρίων η δωδεκάδα.

Τα πρώτα τζιν, έως τις αρχές του 1860, ήταν μπεζ, αλλά ήδη είχαν τον κωδικό 501. Τότε ήταν που κυριάρχησε το μπλε, καθώς είναι το χρώμα που λερώνεται λιγότερο. Η δερμάτινη ετικέτα, που απεικονίζει δύο άλογα να τραβούν ένα τζιν, προστέθηκε στο πίσω μέρος του παντελονιού το 1886. Η εταιρία Levi Strauss & Co, η οποία είχε ιδρυθεί από το 1853, χρησιμοποίησε αυτή την παράσταση για να διαφημίσει την ανθεκτικότητα των προϊόντων της.

Μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το τζιν παρέμεινε ένα ρούχο εργασίας. Στη δεκαετία του ’50 η εξέγερση των νέων ενάντια στον κοινωνικό κομφορμισμό έφερε τη μαζική εξάπλωσή του. Μία έρευνα το 1958 στις Η.Π.Α. αποκάλυπτε ότι το 90% των νέων φορούσε το τζιν σε όλες τις περιστάσεις. Ανάλογη πορεία ακολούθησε και στην Ευρώπη, ενώ το 1970 αποτέλεσε τη νέα πρόταση στις παριζιάνικες πασαρέλες από τον γάλλο σχεδιαστή μόδας Υβ Σεν Λοράν.

Πηγή: sansimera.gr

Το Colored Musicians Club έχει μια ένδοξη ιστορία, που αποδεικνύει πως οι ανισότητες, ο ρατσισμός και η αδικία μπορούν να “γεννήσουν”… θαύματα.

Μέχρι και τις 3 Φεβρουαρίου του 1917, στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης υπήρχε μόνον μία ένωση μουσικών. Μια ένωση που δεν έκανε δεκτά ως μέλη της μαύρους μουσικούς. Αλλά εκείνη την ημέρα, μια ομάδα μαύρων μουσικών -Αφρο-αμερικανών- αποφάσισαν να φτιάξουν τη δική τους ένωση, τη Local 533. Έναν χρόνο αργότερα, μέλη της Local 533 δημιούργησαν το δικό τους κλαμπ, ένα μέρος να χαλαρώνουν, να συντρώγουν και να μπορούν οι μπάντες να κάνουν πρόβες, το Colored Musicians Club.Η απίστευτη ιστορία του Colored Musicians Club

Τη δεκαετία του 1930, το «Colored Musicians Club», μια ξεχωριστή οντότητα από τη Local 533, απέκτησε τη φωλιά του. Οι συνελεύσεις της ένωσης των μαύρων μουσικών γίνονταν στον πρώτον όροφο ενώ πιο πάνω τα δωμάτια γέμιζαν από τους ήχους της τζαζ. Όταν οι δύο ενώσεις μουσικών, η παλιά που δεχόταν μόνο Λευκούς και η Local 533, υποχρεώθηκαν να συγχωνευθούν, το «Colored Musicians Club» έγινε ασφαλές καταφύγιο για πολλούς μουσικούς που έχασαν τις δουλειές τους λόγω της εύνοιας της καινούργιας ένωσης προς μέλη της που ήσαν Λευκοί.

Μουσικοί με φιλοδοξίες έρχονταν εδώ για να εκλεπτύνουν την τέχνη τους δίπλα στους «μεγάλους» της περιοχής. Ευπρόσδεκτοι ήσαν όλοι, ανεξαρτήτως χρώματος. Μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της αμερικανικής τζαζ σκηνής, όπως ο Ντιουκ Έλινγκτον και η Έλα Φιτζέραλντ, πέρασαν από εκεί και έπαιξαν μαζί με τοπικά ταλέντα.

Σήμερα, το «Colored Musicians Club» παραμένει δυναμικό στοιχείο της κοινότητας και είναι το πιο παλιό εν λειτουργία κλαμπ του είδους του στις ΗΠΑ. Στο ισόγειο φιλοξενείται το Colored Musician Club Museum (ανοιχτό Πέμπτη με Σάββατο, από τις 11 το πρωί ως τις 4 το απόγευμα), ένα πολυμεσικό αρχείο της ιστορίας του κλαμπ και της τζαζ. Στους πάνω ορόφους είναι που βυθίζεται κανείς στους ήχους που εξασφάλισαν στο κλαμπ θέση στην ιστορία της μουσικής.

Πηγή: www.newsit.gr

«Landscape for Play» είναι το όνομα που φέρει ένας ολοκαίνουριος παιδότοπος, ο οποίος βρίσκεται στο ακριβές σημείο όπου κάποτε υπήρχε ένα σφαγείο στην Μαδρίτη!

Ένας πελώριος παιδότοπος στο εσωτερικό ενός παλιού σφαγείου στη Μαδρίτη, βασισμένος στη δουλειά του Ολλανδού αρχιτέκτονα Aldo van Eyck, δημιουργήθηκε από το αρχιτεκτονικό γραφείο Aberrant Architecture: ένα μεγάλο πάτωμα, με διάσπαρτα αντικείμενα και ανοίγματα που προσκαλούν τα μικρά να τρέξουν, να πηδήξουν, να κρυφτούν και να σκαρφαλώσουν. Ανάμεσα σε αυτά, ένα μεγάλο εξαγωνικό πρίσμα στο εσωτερικό του οποίου από μια σκάλα μπορείς να μπεις, κύκλοι τοποθετημένοι στο έδαφος, βαθμίδες για να ανεβείς και κατεβείς, μια μπλε πόρτα. Το «Landscape for Play» είναι μια προσωρινή εγκατάσταση στην Intemediae, μια γκαλερί σε μια από τις παλιές αποθήκες που απαρτίζουν το πολιτιστικό κέντρο Matadero Madrid.Ο παιδότοπος – κόσμημα!

Το, με έδρα το Λονδίνο, αρχιτεκτονικό γραφείο ανέπτυξε το σχέδιο μετά από έρευνα των πολλών παιδότοπων που ο Aldo van Eyck δημιούργησε στο Άμστερνταμ, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ιδρυτές του Aberrant Architecture, ο David Chambers και ο Kevin Haley, ανέπτυξαν μια στρατηγική βασισμένη στα μοτίβα και τους κανόνες του Ολλανδού αρχιτέκτονα. «Μας ενδιέφερε ιδιαίτερα το πώς ο Aldo van Eyck χρησιμοποίησε ένα αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο για τα σχέδιά του για παιδότοπους» εξήγησε ο David Chambers. «Αυτό το λεξιλόγιο έκανε χρήση ποικίλων γεωμετρικών σχημάτων με στόχο τη δημιουργία ενός τερέν που προκαλούσε ερεθίσματα στη φαντασία και οδηγούσε σε ανθρώπινη διάδραση και σε παιχνίδι. Αναλύσαμε το αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο του Aldo van Eyck σε επτά έννοιες: σχήματα, σχέση με την επιφάνεια, σύνορα, σύνθεση, περιοχή, γραφιστική γλώσσα και κατώφλι» πρόσθεσε.

Τα χρώματα -έντονες αποχρώσεις του κόκκινου, του κίτρινου, του πράσινου, του μπλε και μαύρο- είναι ευθείες αναφορές στο μεταπολεμικό γραφιστικό ντιζάιν και δημιουργούν μια εντυπωσιακή αντίθεση με τη βιομηχανική αρχιτεκτονική του παλιού σφαγείου. «Εξετάσαμε τις χρωματικές παλέτες που χρησιμοποιούντο την εποχή που ο Aldo van Eyck σχεδίαζε και δημιουργούσε τον παιδότοπό του» πληροφόρησε ο Chambers.

Η εγκατάσταση θα παραμείνει έως τα τέλη Σεπτεμβρίου και θα φιλοξενεί, παράλληλα, σειρά δραστηριοτήτων. Το βρετανικό αρχιτεκτονικό γραφείο επιθυμεί να ενθαρρύνει και τους ενήλικες να παίξουν, όχι μόνον τα παιδιά. «Αυτός ο παιδότοπος δεν είναι μόνον για παιδιά» τόνισε ο Kevin Haley. «Και οι ενήλικες μπορούν να κατοικήσουν τους χώρους, να δημιουργήσουν παιχνίδια και να αλληλεπιδράσουν με τα παιδιά τους».

Πηγή: www.newsit.gr

Μια μελέτη – κόλαφος ενός Αμερικανού οικονομολόγου βάζει τη Βρετανία σε δύσκολη θέση όσον αφορά στις σχέσεις της με την Ινδία.

Ο θρύλος λέει πως κατά την περίοδο που η Βρετανία κατείχε την Ινδία, η χώρα ήταν πιο πλούσια και το επίπεδο ζωής της μεσαίας τάξης της ήταν συγκρίσιμο με εκείνο των Ευρωπαίων και πως οι Ινδοί ζούσαν ζωή χαρισάμενη καίτοι υπό κηδεμονία.Η Βρετανία και η μελέτη – κόλαφος

Όμως τα πράγματα δεν είναι μάλλον έτσι: μία νέα έκθεση του οικονομολόγου Ούτσα Πάτναϊκ, που μόλις δημοσιεύθηκε από το Columbia University Press, υπολογίζει πως η Βρετανία είχε αποστραγγίσει από την Ινδία, κατά το διάστημα από το 1765 έως το 1938 ένα ποσό που ανέρχεται σε 45 τρισ. δολάρια. Ένα αστρονομικό ποσό, που είναι 17 φορές περισσότερο από το συνολικό ΑΕΠ της σημερινής Βρετανίας.

Πώς στάθηκε αυτό δυνατό; Κατά τα φαινόμενα μέσω του εμπορικού συστήματος. Πριν από την αποικιοκρατική περίοδο, η Βρετανία αγόραζε προϊόντα, όπως υφάσματα και ρύζι, από τους Ινδούς παραγωγούς και τους κατέβαλε χρήματα. Όταν μετά το 1765, λίγο αφότου η Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών πήρε τον έλεγχο της περιοχής και εγκατέστησε το μονοπώλιο στο εμπόριο από τις Ινδίες, τα πράγματα μεταβλήθηκαν. Η Εταιρεία άρχιζε να επιβάλλει φόρους στην Ινδία και κατόπιν με τα χρήματα αυτά αγόραζε ινδικά προϊόντα για βρετανική χρήση. Δηλ. αντί να πληρώνει από την τσέπη τους τα ινδικά προϊόντα, οι Βρετανοί έμποροι τα αποκτούσαν δωρεάν, «αγοράζοντας» από τους Ινδούς αγρότες και κλωστοϋφαντουργούς με χρήματα που μόλις τους είχαν αφαιρέσει.

Ο Πάτναϊκ έκανε διάφορους υπολογισμούς και προσεγγιστικά μέτρησε πόσα χρωστούν οι Βρετανοί στους Ινδούς (με έναν ελάχιστο επιτόκιο 5%) και ανακάλυψε πως τα ποσά αυτά ανέρχονται στα 44,6 τρισ. δολάρια.

Ένα ποσόν, που οδήγησε τον Αμερικανό οικονομολόγο στο συμπέρασμα πως «δεν αληθεύει πως η Βρετανία έφερε την ανάπτυξη στην Ινδία: είναι μάλλον η Ινδία που έφερε την ανάπτυξη στη Βρετανία».

Πηγή: businessinsider.it